"Your position (you were the rope around my neck) can't save you now (you were the finger on my trigger)"

Νέα κυκλοφορία από τους iLiKETRAiNS. Παρά τη μεγάλη διάρκεια του "Spencer Perceval" (περισσότερο από εννιά λεπτά) και το γεγονός ότι οι στίχοι του αναφέρονται στη δολοφονία ενός πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου ("Σωστά, μαντέψατε. Το όνομά του είναι Spencer Perceval") κατόρθωσαν για ακόμα μία φορά να αγκιστρώσουν πλήρως την προσοχή μου. Είναι αδύνατον να αντισταθείς στην εξαίσια ερμηνεία (ξεχειλίζει πάθος) του Dave Martin, στην αργόσυρτη οικοδόμηση της έντασης, στις κιθαριστικά μελαγχολικές μελωδίες και στο καθαρτήριο φινάλε του. Δε θα θες να τελειώσει. Ένα single που πρέπει οπωσδήποτε να αγοράσεις ("Η προτροπή σου ήταν περιττή. Το έχω ήδη παραγγείλει.")

iLiKETRAiNS - Spencer Perceval

Ο γιατρός του H2O, του συνέστησε δύο εβδομάδες αποχή από internet και (κυρίως) blogs, μήπως γλιτώσει την εξάρτηση. Ο δικός μου ήταν πιο αυστηρός και μου επέβαλλε τιμωρία (για προσπαθήστε το) ένα μήνα! Οπότε όλα τα παρακάτω τραγούδια προορίζονται για εσάς. Με την ελπίδα να με ξεχάσετε σύντομα και να μπορέσω να αλλάξω τη θεματολογία του blog μου.

65daysofstatic - When we were younger & better ("The desruction of small ideas". Πλημμυρισμένο με περίτεχνα δομημένες συνθέσεις, αλλεπάλληλες ηχητικές επιθέσεις και υποχωρήσεις σε ανύποπτες στιγμές, ηλεκτρονικές παρεμβολές, γοητευτικά λυσσασμένα drums, βιολιά (!), ευωδιές θορύβου, συμμετοχές, ... Το αποτέλεσμα για τρίτη φορά απλά αποκαλυπτικό.)

Eluvium - Indoor swimming at the space station
("Copia". Η ομορφότερη συντροφιά.)

Do make say think - A with living ("You, you're a history in rust". Με κάθε νέα τους δισκογραφική δουλειά πυρπολούν τις αισθήσεις μου με ευτυχία.)

The Twilight sad - I'm taking the train home ("Fourteen autumns & fifteen winters". Η προφορά και το ακορντεόν είναι δύο από τους λόγους που δυσκολεύομαι να αποχωριστώ (πατώντας stop) αυτόν το δίσκο.)

Air formation - I can't remember waking up ("Daylight storms". Μία ευκαιρία. Αυτό χρειάζονται. Θα σε κατακτήσουν.)

Jesu - Stanlow ("Conqueror". Ατενίζοντας το μέλλον με αισιοδοξία.)
Explosions in the sky - What do you go home to? ("All of a sudden I missed everyone". Περίμενα περισσότερα. Οι υποσχέσεις πρέπει να κρατιούνται.)

Grails - Silk road (Ανακάλυψα την ύπαρξή τους πρόσφατα χάρη σε ένα post του M.Hulot. Το "Burning off impurities" δε με έχει ικανοποιήσει. Έχει τα χρονικά περιθώρια ακόμα να το πετύχει.)

Logh - Saturday nightmares ("North". Πιάνο και ακουστικές κιθάρες. Η καινούργια τους αγάπη.)

Και φινάλε με το τραγούδι που μου αρέσει περισσότερο από το "Sky blue sky".


"On and on and on we'll stay together
On and on and on...
One today we'll disappear together in a dream"



"Free man in Paris"

Είναι σχεδόν αδύνατον για έναν ταλαντούχο μουσικό σαν τον Sufjan Stevens να μην κυκλοφορήσει ή έστω να μη συμμετάσχει σε έναν τουλάχιστον δίσκο κάθε χρόνο. Πέρυσι μας χάρισε το "The avalance" με τραγούδια που δεν κατάφεραν να βρεθούν στο εξαίσιο "Illinois" και ένα ονειρώδες χριστογεννιάτικο box set που θα μας συντροφεύει τις χειμωνιάτικες μέρες. Διέπραξε την παραγωγή και συνείσεφερε στο δίσκο ("These friends of mine", είναι διαθέσιμο μόνο μέσω iTunes, ενώ σύντομα αναμένεται και σε cd) της φίλης του Rosie Thomas, διέθεσε το "Opie's funeral song" στη συλλογή της Asthmatic Kitty (την εταιρεία του) "Mews Too: An Asthmatic Kitty compilation" και διασκεύασε το "Variation on 'Commemorative transfiguration & Communion at Magruder Park'" στη συλλογή αφιέρωμα στον John Fahey. Φέτος ποιεί κάτι ανάλογο με τη διαφορετική μουσική ανάγνωση του "Free man in Paris" της Joni Mitchell. Σε πέντε λεπτά που διαρκεί συναντάμε πνευστά, βιολιά, υπέροχα δεύτερα φωνητικά και όλα τα χαρακτηριστικά των εκλεκτών ενορχηστρώσεών του. Απαραίτητη η ακρόασή του.


.



"...μας προσμένουν οι μεγάλοι κι οι απέραντοι δρόμοι, μας προσμένουν κι όλα αυτά που δεν ήρθαν ακόμα..."

Άραγε μπορεί ένα πολυτελές αυτοκίνητο, μία κερδοφόρα δουλειά, ένας γάμος να μας εξασφαλίσουν την ευτυχία; Κάποιοι θα βιαστούν να αναφωνήσουν "Μα, φυσικά!". Ίσως και να έχουν δίκιο. Τι φταίει όμως όταν παρ' όλο που τα πετυχαίνεις όλα αυτά η ζωή σου παραμένει άγευστη και άοσμη; Τι είναι αυτό που σου κρύβει και σου στερεί την εκπλήρωση των φιλοδοξιών σου;

Στην αυλή των μικρών πραγμάτων μπορεί κανείς να συναντήσει απερίγραπτες συγκινήσεις, μπορεί να νιώσει την ανάσα της ευφορίας, να αισθανθεί την παλάμη της αισιοδοξίας να ακουμπάει στον ώμο του. Λέξεις, στίχοι, προτάσεις, μουσικές, βίντεο, σκέψεις, εικόνες, σιωπές, υποσχέσεις, συναυλίες, αδυναμίες, απομόνωση, φωτογραφίες, όνειρα, εφιάλτες, λεπτομέρειες, φως, σκοτάδι, θλίψη, στιγμές, απόγνωση, ερωτηματικά, τελείες, χαμόγελα, εκπλήξεις. Και λίγα λέω. Σχεδόν τα πάντα. Μια γλυκιά αύρα σε περιβάλλει αμέσως. Κάτι που σε αναστατώνει ευχάριστα. Κάτι που σου δείχνει μονοπάτια για να βαδίσεις. Το που θα βρεθείς μοιάζει ανούσιο. Ο στόχος έχει επιτευχθεί. Αφήνει πίσω του αναμνήσεις.

"The earth is not a cold, dead place." Το αποδεικνύει καθημερινά το blog της Rainman. Η αφορμή και ο λόγος για όλα τα παραπάνω. Τουλάχιστον εμένα καταφέρνει να με γοητεύει (το blog της και όχι η ίδια, μιας και δεν την έχω συναντήσει ποτέ. Εξάλλου αυτό δεν είναι το ζητούμενο.) σε κάθε επίσκεψη. Τα παρακάτω δύο τραγούδια από τα αγαπ(οι)ημένα μου Διάφανα Κρίνα (αν και το ντοκιμαντέρ για τον Scott Walker λίγο έλειψε να με κατευθύνει σε διαφορετικές επιλογές) είναι αφιερωμένα σε εκείνη.



"Say "I love you" and "I miss you", "Yours forever" just to keep in touch"

80 λεπτά. Τόσο διήρκεσε η εθιστικά καθηλωτική εμφάνιση των Film στη Θεσσαλονίκη (Υδρόγειος). Βέβαια δεν αναμενόταν κάτι διαφορετικό. Έπειτα από μία περιοδεία (οι λαμπερές αχτίδες της οποίας εικάζω ότι έφτασαν στα πιο σκοτεινά σημεία της καρδιάς του κάθε ανθρώπου, που είχε την τύχη να τους παρακολουθήσει, αφήνοντας πίσω τους αξιοζήλευτες αναμνήσεις, ευδαιμονία και εκστατική ευφορία) σε ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά και σε αρκετές πόλεις στο εξωτερικό έχουν αποδείξει ότι διαθέτουν τις συνθέσεις και την σκηνική παρουσία για να μαγνητίσουν το ακροατήριο. Και κάτι που επαναλαμβάνεται συνεχώς μόνο τυχαίο δεν είναι.

Αυτό που απολαύσαμε για ακόμα μία φορά ήταν θεσπέσιο! Με το που βρέθηκαν στην σκηνή μας πυρπόλησαν με εκλεκτά συναισθήματα και μας παρέσυραν σε αγγελικούς κόσμους. Δεν παρέλειψαν να μας υπενθυμίσουν ότι έχουν ένα παράθυρο στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους σε περίπτωση που χρειαστεί να αποδράσουμε ("Alarm", το εναρκτήριο κομμάτι) και μας εκτόξευσαν με ιδιόμορφα κινηματογραφικό τρόπο περίσσιες ποσότητες παθιασμένης διάθεσης και ασυγκράτητης ηλεκτρικής έντασης. Ο Δημήτρης Μπόρσης διέπρεψε για ακόμα μία φορά με τα έξοχα φωνητικά του και τον τρόπο που παράγει γοητευτικούς ήχους από το μπάσο του (στην πρώτη τους συναυλία στη Θεσσαλονίκη ως support των αγαπημένων μου Bokomolech χρησιμοποιούσε και δοξάρι. Πολύ θα ήθελα να το ξαναδώ), ο αδερφός του Κώστας εμφύσησε πνοή στα τύμπανα, αποδεικνύοντας τις αμέτρητες δυνατότητές τους και ο Μανώλης Ζαβιτσάνος μεγαλούργησε με δεξιοτεχνία στον κιθαριστικό θόρυβο (πάντα με μέτρο) και στις μελωδίες. Ρυθμικός στυλοβάτης η αισθαντικά ονειρώδης φωνή (και έκτακτη εμφάνιση, για όσους υποστηρίζουν το αντίθετο) της Ελένης Τζαβάρας, άλλοτε εύθραυστη και άλλοτε δυναμική. Διαρκής τόσο η κίνησή τους επί σκηνής όσο και η προσπάθεια επικοινωνίας με το κοινό [ίσως έφταναν τα 400 άτομα. Αν σκεφτεί κανείς ότι ήταν καθημερινή, ο ραδιοφωνικός χορηγός δεν υποστηρίζει τα ελληνικά συγκροτήματα (Επευφημίες στον Σημαντήρα και για αρκετούς ραδιοφωνικούς παραγωγούς του 88μισό) και δεν συνάντησα πουθενά αφίσα της συναυλίας, τότε είναι θρίαμβος.]

Ακούστηκαν τα Alarm, Angel B, Happy, Stop stop, Frenzy, This is a lovesong (?), Krash, UR1 robot, Montage, Red song, Away to say goodbye, Sss!, Painkiller (η μόνη διαφορά στο playlist τους σε σχέση με την προηγούμενη συναυλία τους) και μας αποχαιρέτισαν (αναμενόμενα) με το Jοkulhlaup.

Σμίλεψαν μια υπέροχη βραδιά και την αφιέρωσαν σε εμάς. Και από εμάς τι απομένει; Να προλάβουμε να φωνάξουμε πριν την Ελένη "Ευχαριστούμε".



"Riding someone's else train"

O Dan Boeckner, κιθαρίστας και τραγουδιστής των Wolf parade (τις επόμενες εβδομάδες εισέρχονται στο studio για να ηχογραφήσουν το νέο τους δίσκο. Σύμφωνα με δηλώσεις του διαθέτουν πλήθος έτοιμων τραγουδιών, αρκετά από τα οποία έχουν παρουσιάσει και στις ζωντανές εμφανίσεις τους. Παρ' όλα αυτά αμφιβάλλει αν θα κατορθώσουν να βρεθούν στο tracklist, μιας και συνεχώς γράφουν καινούργια. Βέβαια, τίποτα δεν χάνεται. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε ότι ο Spencer Krug κινεί τα νήματα και στους Sunset rubdown) απόκτησε με την αρραβωνιαστικιά του Alexei Perry και τη συμμετοχή του drummer των Wolf parade Arlen Thompson νέο συγκρότημα. Το όνομά τους; Handsome furs. Εικάζω ότι είναι ένα είδος μόδας στον Καναδά. Ο Dan Bejar (Destroyer. Πέρυσι μας χάρισαν το θαυμάσιο "Destroyer's rubies") έχει ήδη προχωρήσει σε ανάλογη κίνηση (Hello, blue roses). Τα αποτελέσματά της θα τα κρίνουμε σε λίγους μήνες.

Ας επιστρέψουμε όμως στους Handsome furs. Ο δίσκος τους Plague park αναμένεται στις 22 Μαϊου από τη Sub Pop και περιγράφουν τον ήχο τους ως "basically Wolf Parade without the guy that everybody likes and no real instruments." Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε εδώ (και ίσως μετά να σας δημιουργηθεί η επιθυμία να ακούσετε τη διασκευή του "The other side of Mt. Heart attack" των Liars.)



Και για να μην ξεχνιόμαστε από τον Καναδά είναι και οι The Besnard Lakes, των οποίων ο δεύτερος δίσκος έχει ριζώσει στο cd player μου.

(ο Jason Pierce θα πρέπει να ζηλεύει)


Η είδηση ότι ο Gruff Rhys των Super furry animals θα εμφανιστεί στο ΑΝ Club στις 3 Μαΐου με ξεσήκωσε. Κατέβασα την τσάντα μου και άρχισα από τώρα να επιλέγω τα ρούχα μου θα πάρω μαζί μου και τα cd που θα με συντροφεύουν σε όλη τη διαδρομή μέχρι την Αθήνα, να προγραμματίζω ποια μέρη θα επισκεφτώ και τι ερωτήσεις θα του απευθύνω. Ο λόγος; Το ‘Candylion’ που κυκλοφόρησε στις αρχές του έτους πότισε την καρδιά μου με συναίσθημα, χάρη στα εξαίσια ακουστικά pop τραγούδια που βρίσκονται μέσα σε αυτόν και τα οποία διανθίζονται άλλοτε με έγχορδα, άλλοτε με ξυλόφωνο, άλλοτε με τα γνώριμα ηλεκτρονικά κολπάκια για τα οποία αγαπήσαμε και το συγκρότημά του, άλλοτε με διάθεση για country, jazz, folk πειραματισμούς και άλλοτε με τα διακριτικά φωνητικά της Lisa Gen (η οποία θα είναι παρούσα στη συναυλία). Η προπαγάνδα ξεκινάει με τα παρακάτω δείγματα:



"Α star at the beginning of its burning cycle"


"You know how some bands find their sound, make a crossover album with some kind of 'name' producer and the SLICKEST of sounds to try and reach a bigger market, whilst losing all the urgency, panic and soul that made you fall for them in the first place? That's not what you're going to get with this album. If you are anything like us (and you're on this list so we figure you must be) then you have studied your heroes and the music they made. You can plot graphs charting the rise and fall of bands that tricked you into thinking they were the ones you'd been waiting your whole life for, only for them to let you down the second they get snared by the major label machine, or get used to the taste of phone adverts.

Most likely bands fail despite their best intentions. Perhaps “The destruction of small ideas” will be a self-fulfilling prophecy? Let's hope not, huh? The 65 family has staked a lot on this one. We're messing with the big boys, armed with nothing but battered guitars, an EXCELLENT ability to be rude to people, some fucking cool new songs and the enforced naivety that is required to believe that what we do still counts for something, somewhere, somehow. How can we possibly hope to bring this, our fight, to the Money and the Brand Monkeys and the Cross-marketing Promotions Advisers and the Shareholders and the Fucking Money that dictates what people should hear and buy and expect them to even notice our presence!?

We have nothing to offer you but this album. Nothing here will save you. It is designed only to soften the blow.

There are bands everywhere selling things for money. We’re just selling this, (except for a few t-shirts that keep us in petrol. When the petrol runs out, who knows what we’ll spend that money on?) But for now, we have come to terms with our contribution to capitalism by making this album into a CD. If you can afford to buy it, please know your purchase will go directly into putting 65daysofstatic on the road. The opposite of this theory is LIMEWIRE.

We're getting close to finally being able to get back down to the fundamentals of being in 65daysofstatic, which is touring and touring and touring hard."



"Red road"

Σκωτία, δύο πρόσωπα, κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης, μοιραία συνάντηση, love will tear us apart. Ολόκληρη η ιστορία σε 13 λέξεις. Αν και όσο ενδιαφέρον και αν έχει μια ιδέα είναι εξαιρετικά σημαντικό ο τρόπος με τον οποίο θα αποτυπωθεί στο πανί. Και η σκηνοθέτης Andrea Arnold τα καταφέρνει. Σεμιναριακά. Άψογος χειρισμός της κάμερας με αποτέλεσμα οι πολυκατοικίες, τα σκουπίδια, οι σιωπές, οι άδειοι δρόμοι, τα πουλιά που πετάνε,... να αποκτούν πνοή και να συμβάλλουν στην υποδειγματική ανάπτυξη της ταινίας. Στο πρώτο μισό ελάχιστοι διάλογοι, μερικά βίντεο και έξοχη επικάλυψη σκοταδιού. Μυστήριο που σε ωθεί να αναρωτιέσαι συνεχώς τι μπορεί να κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Και μετά όλα αλλάζουν. Και η κάθε πράξη δικαιολογεί την ύπαρξή της. Η κάθαρση για την πρωταγωνίστρια (αλλά και τον έτερο πρωταγωνιστή) καταφθάνει με το τελευταίο τρένο (δηλαδή λίγο πριν το τέλος) εξορίζοντας κάθε θλίψη της, δείχνοντας το μονοπάτι για μια νέα ζωή απαλλαγμένη από το παρελθόν, έναν ορίζοντα λαμπρό.

ΥΓ. Όσο απολάμβαναν την ταινία σκεφτόμουν τους Mogwai και τους Twilight sad.

ΥΓ. (2) Αν και τις προηγούμενες δύο βδομάδες επισκέφτηκα άλλες τέσσερις φορές τον κινηματογράφο για τα "Ο καθοδηγητής" (δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, μπόλικα flash backs, διεισδυτικό σενάριο και ίσως υπερβολική διάρκεια), "Το κυνήγι της ευτυχίας" (o Will Smith και ο γιος του με ερμηνείες που αγκιστρώνουν), "Ημερολόγιο ενός σκανδάλου" (η Kate Blanchett και η Judi Dench είναι χάρμα οφθαλμών), "Η ψυχή στο στόμα" (δεύτερο προσκύνημα σε μία από τις σπουδαιότερες ελληνικές ταινίες της τελευταίας δεκαετίας, μαζί με τα "Σπιρτόκουτο" πάλι του Γιάννη Οικονομίδη, "Ροζ" του Αλέξανδρου Βούλγαρη, "Delivery" του Νίκου Παναγιωτόπουλου, "Ο βασιλιάς" του Νίκου Γραμματικού, "Hardcore" του Ντένη Ηλιάδη, "Το όνειρο του σκύλου" του Άγγελου Φραντζή) βαριόμουνα υπερβολικά να μοιραστώ τις εντυπώσεις μου. Ίσως πάλι καλύτερα.

ΥΓ. (3) Οι Xiu Xiu εκτός από το ότι ετοιμάζουν νέο δίσκο ("Spicchiologi") με τους Larsen (για δεύτερη φορά) ρίχνουν στη μουσική αρένα κυκλοφορία με διαφορετικές αναγνώσεις και remixes των τραγουδιών τους από άλλους καλλιτέχνες. Η επιλογή μου μόνο τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί, καθ' ότι οι Sunset rubdown (με τους οποίους περιόδευαν) είναι προσωπική αδυναμία μου.

Xiu Xiu - Apistat commander (Sunset rubdown)

Και για όσους αναρωτιούνται για το πρωτότυπο...

Xiu Xiu - Apistat commander

Ή πως ακούγεται ο Έλληνας Jamie Stewart (δηλαδή το ίδιο μουσικά ιδιοφυής)

(από το αριστουργηματικό "Armed angels, frustrated youth, the art of self deceit and music industry". Μέσα στις πέντε πιο εκθαμβωτικές στιγμές των τελευταίων δέκα χρόνων της ελληνικής δισκογραφίας. Και αυτό δεν είναι υπερβολή! Προμηθευτείτε το δίσκο και δεν υπάρχει περίπτωση να το μετανιώσετε.)

ΥΓ. (4) Τι γνωρίζουμε για το νέο δίσκο (βρίσκεται ακόμα σε στάδιο παραγωγής στο studio τους στο Manchester) των elbow;

"There's still lots of light and shade on it, there's just a lot of things going on. There's been some not (o Guy Garvey διακρίνεται για το χιούμορ του) so great stuff and some amazing stuff."

"It's certainly got the darkest stuff that we've done...On 'Leaders of the free world' you heard the big room all over it. You won't hear that this time. It takes you into different atmospheres for each song. Ιf Leaders... was raising a clenched fist, this is a conspiratorial back room. It feels very much we've done it just the five of us. There's been nobody else in the room, so it's a dark record from a dark corner of our minds. It feels like there's a strange alchemy going on. We're not sure what we've made, but it's alive. I've never been so confident about anything we've written."

Πιθανοί τίτλοι για το όνομα του δίσκου; 'Ustinov' και 'Teasing the brim' Προσπαθώντας να βρω τραγούδι των elbow που ίσως δε διαθέτετε και με δεδομένο ότι η προγραμματισμένη συλλογή με b-sides δεν έφτασε ποτέ στα δισκοπωλεία, κατέληξα σε αυτά τα τρία.



"Fountains and tramways"

Ο Zach Condon έχει θέσει ως στόχο να κλέψει τη δόξα των Arctic monkeys. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Παράλληλη πορεία. "Νέοι αυτοί, νέος και εγώ". "Δίσκο αυτοί ("Whatever people say I am, that's what I'm not"), δίσκο και εγώ ("Gulag orkestar")". "EP ("Who the fuck are Arctic Monkeys?") αυτοί; EP και εγώ ("Lon Gisland")". "Νέα μουσική κυκλοφορία αυτοί ("Favourite worst nightmare"); Νέα και εγώ (αναμένεται το φθινόπωρο)." "Συνεργασία με τον Dizee Rascal εσείς; Με τον Owen Pallet (Final fantasy) εγώ (για τις ανάγκες του Heartland)". "Μέχρι τότε όμως δεν τους αιφνιδιάζω με ένα ακόμα EP;"

Κάπως έτσι θα είχε η ιστορία, αν ένοιαζαν τους (συγκρότημα πλέον) Beirut όλα αυτά. Βέβαια, τα τραγούδια στο συγκεκριμένο EP, το οποίο είναι ψηφιακά διαθέσιμο από το Emusic, ξεφεύγουν λίγο από τους γνώριμους ρυθμούς. Και πάλι όμως, αρκεί η βαθιά συναισθηματική φωνή του, το πιάνο και οι χαρούμενες μελωδίες που χαρίζει, η διακριτική παρουσία της drum machine και η τρομπέτα του για να μας κυριεύσει ολοκληρωτικά η ευδαιμονία.

To 'Daylight storms' είναι εξαιρετικό! Shoegaze αισθητική και αέρινα φωνητικά, σε βαθμό υπέρμετρα σαγηνευτικό. Εύχομαι να μην πέσει σύντομα στα χέρια του Τάσου Πατώκου, γιατί θα διαδεχθεί το "Bravado" (διαβάστε την κριτική εδώ) του Olvis γρηγορότερα από ότι θα φανταζόταν.

Air formation - The dark has fallen
(Περισσότερα στο post του H20)

Έλάχιστος κόσμος παρακολούθησε τη συναυλία τους το 2002 (1 Δεκεμβρίου) στο club του Μύλου. Οι Idlewild επέλεξαν κιθαριστικά θορυβώδεις μουσικές από όλη τη δισκογραφία τους με έμφαση στο "The remote part". 5 χρόνια μετά και δύο από το "Warning / Promises" επιστρέφουν με το "Make another world". Κατά κάποιο τρόπο συνοψίζουν τις 4 προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Δεν πρόκειται να σας εκπλήξουν, αλλά με τραγούδια σαν το "In competition for the worst time" θα σας ξεσκώσουν. Ο Woomble ερμηνεύει θαυμάσια (τους στίχους του) και οι κιθάρες, τα drums και το μπάσο σε προσκαλούν να κινηθείς.

Follow their traces