"Do make say think's new glory has just arrived"

Η άφιξή της νέας κυκλοφορίας, 'You, you're a history in rust', των Καναδών Do make say thing, στα δισκοπωλεία αναμένεται να προκαλέσει χάος ανάλογης έκτασης με εκείνης του PS3 (που προηγήθηκε πριν λίγες εβδoμάδες)! Δείγμα διατίθεται παρακάτω.

Do make say think - Herstory of glory



"Pieces of the music we love"

Οι δίσκοι που ξεχώρισα για το 2006
(χωρίς σειρά αξιολόγησης)

Το "Nine times that same song" των Love is all βρίσκεται στην περσινή λίστα μου, ενώ το θαυμάσιο "Angel B" των Film είναι εκτός συναγωνισμού (θα σαρώσει τον ανταγωνισμό) μέσα στις σπουδαιότερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Από αύριο (;) στα δισκοπωλεία και ο νέος δίσκος των αγαπημένων μου Closer. Επιτέλους η αγωνία μας φτάνει στο τέλος.

Thom Yorke - The eraser
Sunset rubdown - Shut up I am dreaming
TV on the radio - Return to Cookie Mountain
My brightest diamond - Bring me the workhorse
Grizzly bear - Yellow house
Mogwai - Mr. Beast
Junior boys - So this is goodbye
Joanna Newsom - Ys
Liars - Drum's not dead
Destroyer - Destroyer's rubies
Swan Lake - Beast moans
Peter Bjorn & John - Writer’s block
Xiu Xiu - The air force
Tim Hecker - Harmony in ultraviolet
The Decemberists - The crane wife
Beirut - Gulag orkestar
The Walkmen - A hundred miles off
iLiKETRAiNS - Progress / Reform
Sonic Youth - Rather ripped
The Thermals - The body, the blood, the machine
My latest novel - Wolves
Band of horses - Eveything all the time
The Radio dept. - Pet grief
Benoit Pioulard - Precis
Asobi Seksu - Citrus
Islands - Return to the sea
Camera obscura - Let's get out of this country
The Veils - Nux Vomica
The Black heart procession - The spell
The Knife - Silent shout
Jeniferever - Choose a bright morning
Yeah yeah yeahs - Show your bones
The Dears - Gang of losers
Sufjan Stevens - The avalanche
Tapes 'n' tapes - The loon
Casiotone for the painfully alone - Etiquette
The Long blondes - Someone to drive you home
I love you but I've chosen darkness - Fear is on our side
Arctic monkeys - Whatever people say I am, that's what I'm not
Clint Mansell - The fountain
Sparklehorse - Dreamt for light years in the belly of a mountain
Espers - Espers II
Matt Elliott - Failing songs
Wilderness - Vessel states
Mogwai - Zidane / A 21st century portrait
Johann Johannsson - IBM 1401, a user's manual
Stuart A. Staples - Leaving songs
The Evens - Get evens
Isis - In the absence of truth
The Rapture - PIeces of the people we love
The Twilight Sad - The Twilight Sad EP
DeVotchKa - Curse your little heart



"Harmonies"

Τρεις δίσκοι που δε θα πρέπει να περάσουν απαρατήρητοι.
.Tim Hecker - Whitecaps of white noise II ("Harmony in ultraviolet", υποχρεωτική η επίσκεψη στο website του)


Benoit Pioulard - Ash in the sky ("Precis", περισσότερες πληροφορίες και ηχητικά αποσπάσματα εδώ)
.

Lullatone - Magical ("Plays pajama pop pour vous", website)



"And now it's time to put things right"

Post rock; Ίσως. Σημασία έχει ότι τα δύο πρώτα συγκροτήματα κυκλοφόρησαν φέτος δύο εξαιρετικά EP και το τρίτο έχει στα σκαριά (θέμα χρόνου είναι να διαρρεύσει) το νέο δίσκο του "You, you're a history in rust". Τα λόγια είναι περιττά. Music is louder than words.
.
The Twilight sad - 3 seconds of dead air ("The Twilight sad EP", περισσότερες πληροφορίες εδώ και εδώ)
.
iLiKETRAiNS - Stainless steel ("Progress / Reform", website και myspace)
.Do make say think - Horns of a rabbit ("Winter hymn country hymn secret hymn", περισσότερα εδώ)
.



"Guilty pleasure"

Μήνες πριν την κυκλοφορία του "Whatever people say I am, that's what I'm not" υποψιαζόμουν ότι οι Arctic monkeys θα προκαλούσαν αίσθηση (ή σωστότερα μαζική υστερία). Δικαιολογημένα. Ο ενθουσιασμός τους (και όχι η άριστη μουσική κατάρτισή τους) είναι στοιχείο επιτυχίας. Και όσο και αν η υπερβολικά θετικά αντιμετώπιση από το μουσικό τύπο είναι κάτι που με δε μου αρέσει, δεν μπορώ παρά να δεχθώ ότι έχουν προοπτικές για σπουδαίες κυκλοφορίες. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι το single "Leave before the lights come on" (προτείνω να πιέσετε το διπλανό link) βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τις υπόλοιπες συνθέσεις του.
.



"Paris, je t' aime"

Δεκαοχτώ ταινίες μικρού μήκους με φόντο το Παρίσι. Δεκαοχτώ διαφορετικές οπτικές γωνίες. Είναι δυνατόν να μας αρέσουν όλες; Μάλλον όχι. Τουλάχιστον αυτό ήταν κάτι που εξ' αρχής περίμενα. Για να μην φλυαρώ (κάτι δηλαδή που λατρεύω) αυτά που με ενθουσίασαν ήταν συνολικά οχτώ. Μεταξύ αυτών εκείνα των αδερφών Κοέν, του Τομ Τίκβερ, του Αλφόνσο Κουαρόν, του Σιλβέν Σομέ και των Φρεντερίκ Ομπουρτέν & Ζεράρ Ντεπαρντιέ. Υπομονή μέχρι να κυκλοφορήσει σε dvd.

ΥΓ. Ο μόνος λόγος που αξίζει να δει (υποψιάζομαι) κανείς το
"Zidane, Un portrait du 21e siecle" είναι για τη μουσική της. Για ακόμα μία φορά οι Mogwai θα σας κλέψουν την καρδιά.



From the basement ... to the Thom Yorke's Voice Hill"

Σίγουρα δεν περιμένετε από εμένα να σας ενημερώσω ότι ο Thom Yorke (Radiohead) εμφανίστηκε πριν λίγες μέρες (αν και η εκπομπή ηχογραφήθηκε το Σεπτέμβριο) στο show (εναλλακτικά διαδικτυακή τηλεοπτική σειρά) του Nigel Godrich (παραγωγού του αριστουργηματικού "The eraser" αλλά και των 4 τελευταίων δίσκων του συγκροτήματός τους. Τη χρονιά που κυκλοφόρησαν βρέθηκε το κάθε ένα τους στην κορυφή της λίστας μου) και έπαιξε ζωντανά δύο από τα νέα διαμάντια που επεξεργάζονται αυτόν τον καιρό οι Radiohead, τα "Videotape" και "Down is the new up".



"If it takes you home"

Με τραγούδια σαν και αυτό οι Idlewild ανανεώνουν την πίστη μας ότι το επόμενο δισκογραφικό τους βήμα ("Make another world". Κυκλοφορεί το Φεβρουάριο) θα είναι αυτό που όλοι επιθυμούμε. Γεμάτο ένταση. Σίγουρα μας ανοίγει την όρεξη και μας θυμίζει την εμφάνισή τους στο club του Μύλου τρία χρόνια πριν.
.
.



"Come away with me"

Αρχικά δυσκολεύομουν να αντιληφθώ τι το ιδιαίτερο είχαν οι Guillemots και κατάφεραν να στρέψουν τα βλέμματα πάνω τους (εμφανισιακά δεν είναι τόσο όμορφοι). Όταν παρακολούθησα τις ηχογραφήσεις του για το blogotheque (και αφού είχα ήδη ακούσει το δίσκο τους μερικές φορές χωρίς επιτυχία) αναθεώρησα. Με μαγνήτισαν! Κατά συνέπεια τo "Through the windowpane" θα βρίσκεται στη λίστα μου (όχι πολύ ψηλά) με τις μουσικές κυκλοφορίες της χρονιάς. Ανάμεσα σε άλλα υπάρχει και το ...
.
"Sit down my love of all good spaces
and breathe my love let's all be spent
i'm going to tell you both a story
about some memories that i dreamt.
.
See i've lost love in many places
not least the streets of San Paulo
and friends especially, i didn't make them
a ten floor window to her home.
.
Sometimes i could cry for miles
but i don't ."
.
.



"Over millions of lights blinking fast at the beat of my heart"

Στιγμάτισαν δημιουργικά τη βραδιά μας, συναυλιακά τη Θεσσαλονίκη και γέμισαν τη βαλίτσα της ψυχής μας με μοναδικά μεταξένια ενδύματα ικανοποίησης! Δύο μέρες μετά και η ευδαιμονία καλά κρατεί. Ποιος θα το περίμενε; Ας βάλουμε όμως μία τάξη στη σύντομη αφήγησή μας.

[Για να μην καταστρέψει το κλίμα γλυκιάς προσμονής που δημιουργήθηκε από την εμφάνιση της Julliette και των Licks στους τρισεκατομμύρια ακροατές (το καταμαρτυρούν τόσοι μετρητές επισκεψιμό'ητας και ακροαματικό'ητας αλλά και η τυχαία (;) επιλογή της χθεσινής (γενέθλιας για το Γιάννη Σημαντήρα) μέρας από το δήμαρχο της πόλης για τη γιορτή των αγγέλων) των ΔΓιαμαντιών και αναγνώστες του blog του, αρνήθηκε να το δημοσιεύσει. Έκλαψα, το ομολογώ. Όπως ο MorriSsey όταν είδε το όνομά του στις αφίσες με ένα S]

Είσοδος των Zebra tracks στη σκηνή του Ξυλουργείου! Είχα ακούσει πλήθος θετικών σχολίων για αυτούς και ήθελα να τα επαληθεύσω (για να πω την αλήθεια δεν ήθελα! "Μακάρι να μην παρουσιάζουν κάτι αξιόλογο", ψιθύρισα.). Από την πρώτη νότα μέχρι την τελευταία σήκωσαν κύματα ευφορίας, κιθαριστικής έντασης, ενθουσιασμού, πάθους, διάθεσης και μας ώθησαν σε κίνηση. Δεν μας χάρισαν τη δυνατότητα επιλογής και μεταξύ μας δεν ήταν κάτι που πλέον επιθυμούσαμε! Εθιστκά καθηλωτικοί (σχεδόν εξ' ίσου με τους Film!), ήχος που θύμιζε λίγο εκείνο των Franz Ferdinand (για να σας προσανατολίσω), εναλλαγές φωνητικών σε ορισμένα τραγούδια, θαυμάσια drums και μπάσο, με ένα demo (περιέχει τα Silicone Valley και Borealis Fallacia) και προοπτικές να γίνουν οι νέοι Arctic monkeys (αυτό είναι κομπλιμέντο, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο δίσκος τους για το Uncut όχι μόνο βρίσκεται στους 10 σημαντικότερους της χρονιάς αλλά και στα ντεμπούτα όλων των εποχών)! Αν τους άκουγαν οι γραφιάδες του ΝΜΕ θα τους είχαν για εβδομάδες στο εξώφυλλο ως νέα ανακάλυψη που μέχρι στιγμής δε διαθέτει δισκογραφική στέγη. Για να συμβεί αυτό χρειάζονται μερικές ακόμα (από χέρι σε χέρι) κυκλοφορίες και συναυλίες για να καθιερώσουν μία φήμη. Παράλειψη θα αποτελούσε αν δεν ανέφερα ότι στην κιθάρα του τραγουδιστή υπήρχε το λογότυπο του Mr. Beast. Για όσους δεν γνωρίζουν τι σημαίνει αυτό να σπεύσουν στο κοντινότερο δισκοπωλείο και να το ζητήσουν ή να απαιτήσουν από τον κρατικοδίαιτο ραδιοφωνατζή να το μεταδώσει! Οι υπόλοιποι θα έχουν ήδη αναφωνήσει με χαρά: Mogwai!

Sugarmate! Δύο φορές (η μία με τους Echo & the bunnymen), δύο απογοητεύσεις. Μόνο με θαύμα θα με εντυπωσίαζαν! Και σχεδόν έγινε. Διαψεύστηκα! Πέσαν με τα μούτρα στις πρόβες, τροποποίησαν τις συνθέσεις τους εξορίζοντας τα σημεία που δεν κατέληγαν πουθενά, έγραψαν και άλλα τραγούδια; Μάλλον όλα αυτά. Σίγουρα η ηχητική του Ξυλουργείου είναι σπουδαία και αξίζουν συγχαρητήρια στους υπεύθυνους αλλά σε κάθε περίπτωση με εξέπληξαν. Αμερικάνικος ο ήχος τους (όχι κάτι που με συγκινεί ιδαιτέρως) με συνοδεία τρομπέτας, ευχάριστο αποτέλεσμα και σίγουρα δεμένο, ωραία φωνητικά.

Και η μεγάλη ώρα! Film! Αυτό που απολαύσαμε ήταν εξαίσιο! Ευχόμουν να μην είχε τέλος! Σκηνική παρουσία που ξεσήκωνε, επικοινωνία με το κοινό (ο χώρος είχε γεμίσει), αγγελική, λαμπρή, έκτακτη, ονειρώδη, θεσπέσια ερμηνεία (και παρουσία θα πρόσθετα αλλά επιθυμώ να αποφύγω τις συγκρίσεις με την Juliette) από την Ελένη Τζαβάρα, σφιχτοδεμένες συνθέσεις, με ρυθμικά μουσικά στολίδια, με τον Κώστα Μπόρση πίσω από τα τύμπανα να αποδεικνύεται για ακόμα μία φορά υπέροχος και αηδιαστικά ευδιάθετος, τον αδερφό του Δημήτρη στο μπάσο να μεταμορφώνει την κάθε νότα σε ηχηρά γοητευτική μελωδία, εκρηκτικές κιθαριστικές παρεμβάσεις από τον Μανώλη Ζαβιτσάνο, πασπάλισαν τη διάθεσή μας με την κινηματογραφική σκόνη τους (επιστημονικές έρευνες έδειξαν ότι είναι μαγική), τρυπώσαν στις αναμνήσεις μας, έδειξαν και πάλι το αστείρευτο ταλέντο τους και μας επιτρέπουν να ατενίζουμε το μέλλον της ελληνικής εναλλακτικής σκηνής με ένα χαμόγελο που φτάνει μέχρι τα αυτιά.

Ακούστηκαν μεταξύ άλλων τα Angel B, Frenzy, Alarm, Stop stop, Red song (με τους κατάλληλους φωτισμούς), This is a lovesong (?), Montage, Ur1 robot, Krash, Away to say goodbye, Sss! και μας αποχαιρέτισαν 85 λεπτά μετά με το Jοkulhlaup.

Κλέβοντας ένα από τους στίχους τους "When everyone's wishes have all become true"! Ακριβώς έτσι. Καταδικασμένοι για επιτυχία!

Συναυλία που θα φεγγοβολά σαν φάρος στη ζωή μας. Ευτυχώς ήμουν εκεί. Ευχαριστώ. Και φινάλε κατά την επιθυμία της Ελένης με τις εξής δύο λέξεις: "Καλή συνέχεια!"

ΥΓ. Επικοινωνιακός χορηγός και ο RepAblic! Xα χα χα!
.



"The science of sleep"

Ποτέ δε μου άρεσε να διαβάζω την υπόθεση μιας ταινίας πριν τη δω. Κάποιες φορές σημαντικότερο ρόλο στη λήψη της απόφασής μου να επισκεφτώ έναν κινηματογράφο παίζει ο σκηνοθέτης και οι προηγούμενες δουλειές του, άλλες οι ηθοποιοί, η χώρα προέλευσης (!), η δύναμη των αστεριών [αυτές που λαμβάνουν τουλάχιστον τρία από ένα από τα 4 ελληνικά έντυπα ή εφημερίδες (για να αποφύγω τα ονόματα των κριτικών) που εμπιστεύομαι, επιδιώκω να μην τις χάσω], η διεθνής παρουσία, ... Ξέρω, ξέρω πρέπει να εισέλθω στο θέμα!
"The science of sleep". Μία ταινία βαθιά συναισθηματική, ονειρικά χαοτική (και όχι σεναριακά) με παρεμβολές πραγματικότητας. Μία ξεχωριστά εμπνευσμένη ταινία που θα παρασύρει σε παραμυθένιους κόσμους, ένας ιδανικός συνδυασμός δημιουργικότητας (από τον Michel Gondry, σκηνοθέτη μεταξύ άλλων του παρεμφερούς αισθητικής και προσωπικά αγαπημένης "Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού") και πανέμορφων εικόνων (η φωτογραφία θα σας αφήσει άφωνους) διανθισμένο με κατάλληλες μουσικές πινελιές! Μία ταινία για τους μελαγχολικά ευαίσθητους, για όσους συνεχίζουν να αναζητούν το μαγικό καταφύγιο των ονείρων προκειμένου να ξεφύγουν από την καθημερινότητα, για όσους επιθυμούν να ερωτευτούν ή δεν έχουν πρόβλημα με κάτι το διαφορετικό. Μία ταινία που θα ήθελες να ποιήσεις (αποκλείεται να μην το σκέφτηκες) ... εγώ, εσύ και όλοι οι γνωστοί μας. Πέφτω για ύπνο!



"Shit happen when you don't mess with ... Dread astaire"

Διαβάστε τη συνέντευξή τους στο tranzistor, επισκεφτείτε το site τους (για να ακούσετε τραγούδια τους) και προετοιμαστείτε για την εμφάνισή τους στο Art house την 19η του Δεκέμβρη.

ΥΓ. Συνετό θα ήταν να προμηθευτείτε τις κυκλοφορίες τους όσο είναι διαθέσιμες ακόμα.

ΥΓ. (2) Ημιανταπόκριση: Η συναυλία ξεκίνησε στις 23:15 και μία ώρα μετά έλαβε τέλος. Ακούστηκαν τα περισσότερα από τα τραγούδια που έχουν κυκλοφορήσει, κάποια νέα (δύο από αυτά έλαμπαν) αλλά και διασκευές (αν δεν πράττω λάθος). Αρκετός κόσμος προσκύνησε (σχετικό αυτό) το ηχητικό θορυβώδες μοχθηρούργημά τους. Οι συνθέσεις τράβηξαν (δε γράφω ξεχείλωσαν γιατί το αποτέλεσμα ήταν κάποιες στιγμές πανέμορφο, ενώ άλλες απλά ικανοποιητικό) αρκετά σε διάρκεια. Κατά τη γνώμη μου τα καταφέρνουν περίφημα όταν δίνουν χώρο στη μουσική και όχι στην ερμηνεία ή στους στίχους. Ο ρυθμός συνήθως επαναλαμβάνονταν αλλά η κάθε παρεκτροπή μας χάριζε ευφορία. Σε κάθε περίπτωση η επιτυχία και η καταξίωση απαιτούν και άλλες θυσίες (κατά συνέπεια και προσθήκη νέων στοιχείων).
.



"I've got a lot of tales waiting to be heard"

Kaiser chiefs; Χα χα χα! Η συναυλία των Film (με support τους Sugarmate και τους Zebra tracks) ήταν απερίγραπτη! Ανταπόκριση από τη χθεσινή μαγική βραδιά στο αυριανό φύλλο μου. Επίσης, εντυπώσεις από το "The science of sleep" του Michel Gondry.

Όσο για σήμερα κέφι, τραγούδι, χορός! Ο ρήτορας πίσω από το μικρόφωνο του 95.8 fm Γιάννης Σημαντήρας έχει γενέθλια! (σιγά μη μου διέφευγε)



"Death is the road to awe"

Δε βρίσκω λόγια να περιγράψω τα συναισθήματα που μου δημιούργησε το soundtrack της νέας ταινίας ("The fountain") του Darren Aronofsky. Μάλλον οφείλεται στη συμμετοχή των Mogwai!

("Λες να αντιλήφθηκαν ότι τα παραπάνω δεν αληθεύουν;". "Διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις. Ίσως φταίει ότι δε χρησιμοποίησες ένα εκ των πραγματικά ή ειλικρινά")



"Σκηνές και στιγμές που θα αφήσουν γραμμάρια μνήνης πίσω τους"

Tο αφιέρωμα στις ταινίες του Wim Wenders. Ποίηση!

masterclasses (μεταξύ άλλων του Κώστα Γαβρά και των Wim Wenders / Walter Salles)
"Η ψυχή στο στόμα" (το τραγούδι των τίτλων τέλους "Soul kicking" ανήκει στον
Άκη Καπράνο).

Ο Δημήτρης Δανίκας (ο αγαπημένος μου κριτικός ταινιών) έγραψε...

"Η ψυχή στο στόμα", η καλύτερη μέχρι στιγμής ελληνική ταινία του φεστιβάλ. Και ο 39χρονος Κύπριος Γιάννης Οικονομίδης, ο καλύτερος νέος σκηνοθέτης. Μακράν!
Εσωτερική δύναμη, διαρκής, ανελέητη ένταση, καταιγιστική δράση, ακραίες καταστάσεις και ερμηνείες κολλημένες στο πετσί των χαρακτήρων. Ο Οικονομίδης μαστιγώνει αλύπητα το μοντέλο του βάρβαρου, ανεγκέφαλου, παμφάγου και σαρκοβόρου μικροαστού Νεοέλληνα, το κάνει φέτες και το παραδίδει προς δημόσιο αποτροπιασμό, χλευασμό και κρέμασμα.

Στα πρώτα είκοσι λεπτά σε απωθεί, στη συνέχεια (αν μείνεις) σε καρφώνει και στο τέλος σε τρελαίνει. Αν είχε επεξεργαστεί περισσότερο την ίντριγκα, αν είχε σφίξει τους ρυθμούς του και αν ξεκόλλαγε από τις επαναλαμβανόμενες ριπές υβρεολογίου, θα μιλούσαμε για αριστούργημα. Για να καταλάβετε - επειδή το βρισίδι πάει σύννεφο - όπως περίπου ο Σκορσέζε χρησιμοποιεί τις σφαίρες, έτσι και ο Οικονομίδης. «Σκοτώνει» τους τρισάθλιους συμπολίτες μας - που τους βλέπουμε τριγύρω μας - με δέκα όλες κι όλες λέξεις. Από το «γ» μέχρι το «μ»!

Άπαντες εξαιρετικοί, από τον Ερρίκο Λίτση (σφαλιαρωμένο απ' όλους και απ' όλα), τη Μαρία Κεχαγιόγλου - το καλύτερο θηλυκό εργαλείο του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου - τους Βαγγέλη Μουρίκη, Γιάννη Βουλγαράκη, Μαρία Ναυπλιώτου, Σάσα Κρίτση, όλους. Κι όμως, θα το πιστέψετε; Δεν έχει βρει αίθουσα να προβληθεί!

"Ροζ" του Αλέξανδρου Βούλγαρη.
Οι συναυλίες των Μonika και Mary and the boy / Night on Earth στο Residents.
Η Rachel Weisz για την ερμηνεία της στο "Η πηγή της ζωής"
Ο διάλογος με τους σκηνοθέτες και τους ηθοποιούς στο τέλος των ταινιών (όταν οι ερωτήσεις δεν ήταν ανόητες).
"Το νησί" του Pavel Lounguine. Αποκάλυψη!
Το soundtrack του "The fountain" το οποίο συνέθεσε ο Clint Mansell και απογείωσε το συγκρότημά του Kronos Quartet
με τη συμμετοχή των Mogwai.
Η σκηνοθεσία του Royston Tan
Ο "Κεντρικός σταθμός
" του Walter Salles
"Οι οικογενειακοί δεσμοί" του κορεάτη
Κim Tae-yong
Οι διαφωτιστικότατες κριτικές και η άμεση (και καθημερινή) ενημέρωση του Winter Academy

ΥΓ. Δυστυχώς έχασα το "Ώρες κοινής ησυχίας" της Κατερίνας Ευαγγελάκου! Κρίμα γιατί έπαιζε και ο σπουδαίος Ερρίκος Λίτσης.

Διαβάστε και αυτά...

Φεστιβάλ βιντεοκλάμπ. Ποσοτικώς, η Θεσσαλονίκη καταγάγει ευρωπαϊκό ρεκόρ. Διπλάσιες από τις συμμετοχές Βενετίας και Καννών. Ποιοτικώς καταφέρνει το αδιανόητο. Να μετατρέψει ένα φεστιβάλ μερικών εκατομμυρίων ευρώ σε βιντεοκλάμπ. Τίποτα. Απλώς μετρίως, μέτρια, συμπαθητικά. Έτσι κι έτσι, διεθνές γιουβέτσι.
Δ. Δανίκας (ΤΑ ΝΕΑ)

Σύγχυση, πανικός, ταλαιπωρία στα ταμεία. Υπερφορτωμένο, πληκτικό πρόγραμμα. Κακές ελληνικές ταινίες. Δημόσιες σχέσεις και σπατάλη χρημάτων. Μια διοργάνωση που τα θέλει όλα και τελικά δίνει ελάχιστα...
Ι. Ζουμπουλάκης (ΤΟ ΒΗΜΑ, ΣΙΝΕΜΑ)



"All of a sudden I miss everyone"

Η ποιητικότερη ταινία που έχω παρακολουθήσει μέχρι στιγμής λέγεται "Το νησί" και τη σκηνοθετεί ο Pavel Lungin. Επαναληπτική προβολή την Κυριακή 18:00 στην αίθουσα John Cassavetes! Στη γλώσσα των αστεριών; 4 από εμένα! Τουλάχιστον! Να τη δείτε! Μέχρι που θα σας πλήρωνα τα εισιτήρια! Προσοχή όμως! Μερικοί ίσως την βρουν αργή (οι δυο ώρες κύλησαν για μένα σαν νερό), άλλοι χριστιανική (κάποιοι θα σκύβαν το κεφάλι από ντροπή), άλλοι... Έχουν δίκιο, αρκεί να προσθέσουν με χιουμοριστικές δόσεις, με σκηνοθετική άποψη, ωραίες ερμηνείες, με φωτογραφία που συνεχίζει την παράδοση του Ρώσικου κινηματογράφου, με ...



"Soul kicking"

Η σκιά της ταινίας "Η ψυχή στο στόμα" θα σε ακολουθεί σε όλη σου τη ζωή! Ο Γιάννης Οικονομίδης υπογράφει για δεύτερη συνεχόμενη φορά (μετά το "Σπιρτόκουτο") κάτι συγκλονιστικό! Τα λόγια είναι περιττά! Δες την!

Καθημερινή (και αξιόπιστη) ενημέρωση για προβολές ταινιών στο blog του Winter Academy.



"Θα συνεχίσω ν'αναζητώ στη μουσική, όσα δε μου 'δωσε και όσα μου πήρε η ζωή"

Τέσσερις ώρες χαζεύαμε (από θαυμασμό) τους μουσικούς καταρράκτες πέντε συγκροτημάτων (έστω και αν δύο από αυτά αποτελούνταν από ένα μόνο άτομο). Ηθικό δίδαγμα; Η ελληνική εναλλακτική σκηνή όχι μόνο υπάρχει αλλά είναι εξίσου συναρπαστική και εμπνευσμένη με αντίστοιχες του εξωτερικού. Ανακαλύψτε την! Συχνά πυκνά εμφανίζεται. Πληροφορίες; Στους κατά τόπους ραδιοφωνικούς σταθμούς (Μην το πάρετε τοις μετρητοίς. Πλάκα κάνω. Οι περισσότεροι αγνοούν τι σημαίνει ελευθερία στις μουσικές επιλογές!). Αναλυτική ανταπόκριση (μάλλον με φωτογραφικό υλικό) στο αυριανό φύλλο των Διαμαντιών (ελπίζω να προλάβω)!



"Ζω στον κολπίσκο με τους λίγους επισκέπτες..."

Σε τρεις ώρες, μας ταξίδεψαν σε εκατομμύρια (και όχι απλώς ογδόντα) κόσμους, χαρίζοντάς μας όμορφες μνήμες, αξιοζήλευτες εικόνες, εξαίσια τοπία, καινούργιους τόπους, μας κεράσανε νέα τραγούδια σε μια γη που ανατέλλει πιο λαμπερή, μας βοήθησαν να ξορκίσουμε τις λύπες μας και να νανουρίσουμε τις στεναχώριες μας, πρόσθεσαν ανεξίτηλες (για ακόμα μία φορά) πινελιές στον πίνακα της ζωής μας, μας έδειξαν τα σμήνη στιχουργικού και ηχητικού βάθους που διαθέτουν, έλυσαν τους συναισθηματικούς μας γρίφους, μας εξομολογήθηκαν μικρές αλήθειες, ρίξαν τις καρδιές μας στα σκυλιά, έπεισαν τις νύχτες μας και τα όνειρά μας να επεκταθούν στις μέρες μας, άγγιξαν τον ώμο μας και μας απόδειξαν ότι υπάρχουν θαυμάσιοι άνθρωποι δίπλα μας, παρουσίασαν ένα ανέλπιστο set (εγώ το λάτρεψα. Κάθε φορά και κάτι διαφορετικό. Άρα κάθε συναυλία μοναδική!), μας εκμυστηρεύτηκαν γιατί ο αγέρας της ζωής μας φυσάει αγριεμένος, μας ψιθύρισαν μελιστάλαχτα ποιήματα, ερωτοτρόπησαν με την έμπνευση (και βγήκαμε κερδισμένοι), ξεσήκωσαν ανέμους ευτυχίας, διασκέδασαν μαζί μας, νιώσαμε τη χαρά να τρέμει στα χέρια μας (ενίοτε και στα αυτιά μας)...
Σε κάθε περίπτωση, αξιομνημόνευτη συνάντηση. Σε όλα αυτά προσθέστε και το γεγονός ότι έπαιξαν το ‘Λιώνοντας μόνος’! Όποιος έχει γευτεί τους χυμούς των Διάφανων Κρίνων έστω και για μία φορά έχει κατακτήσει την αγάπη, έχει νικήσει το θάνατο, έχει πατήσει το πόδι του στην όχθη της αληθινής αγαλλίασης, έχει ... (συμπληρώστε εσείς ό,τι θέλετε).

setlist

(η σειρά δεν είναι ακριβής)

Στη ράχη του διαβόλου
Είναι που όλα ήρθαν αργά
Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα
Κάρμα
Ζωή σαν τη δικιά μου
Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ' την κόλαση
Ρίξτε τις καρδιές σας στα σκυλιά
Η γιορτή
Μικρές αλήθειες
Καινούργιος τόπος
Στο πλάι σου
Τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο
Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός
Όλα αυτά που δεν θα δω
Διάφανα Κρίνα
Ό,τι απόμεινε απ' την ευτυχία
Χρειάζομαι μέρες
Κυριακή των Βαΐων

encore
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του Φθινοπώρου δείλι
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
Μνήμες του νερού
Λιώνοντας μόνος

+ 4 καινούργια τραγούδια (3 από αυτά ακούστηκαν και σε προηγούμενες εμφανίσεις τους)

ΥΓ. Απόσπασμα από τη συνέντευξη που παραχώρησαν τα Διάφανα Κρίνα στην Αναστασία Γρηγοριάδου για το περιοδικό CITY231:

- Κι αν όλη η μουσική σας πορεία γινόταν ένα τοπίο, ποιο θα ήταν αυτό;
«Ένας κάμπος γεμάτος με τα τρελά πνιγμένα στην ώχρα χρυσάνθεμα του Βαν Γκονγκ. Ίσως.»

ΥΓ. (2) Θερμές ευχαριστίες στον Γιάννη Σημαντήρα.



"The pirate's gospel"

Με εξαίσια φωνητικά και στίχους που ξεχειλίζουν φαντασία, τραγούδια - ιστορίες και τραγούδια - παραμύθια που θα θες να ακούς συνέχεια. H Alela Diane δεν τραγουδάει, κεντάει (φαίνεται άλλωστε και στο εξώφυλλο του δίσκου). Επισκεφτείτε το site της για περισσότερες πληροφορίες και της σελίδας της στο myspace για ηχητικά δείγματα!
.



"There was a light at the window, there was a light under the floor, but it's not there anymore"

Αναπλήρωτο το κενό που άφησε η απουσία του Σημαντήρα από τα ΕΡΤζιανά. Epic problem! Ανάλογης σπουδαιότητας και σημασίας με τη δισκογραφική απουσία των Fugazi (Προσκυνώ). Αν και ο Ian MacKaye έχει πλέον σχηματίσει με την Amy Farina (βρισκόταν πίσω από τα drums των Warmers) νέο συγκρότημα με το όνομα "The Evens". Ο δεύτερος δίσκος τους "Get evens" κυκλοφόρησε αυτήν τη βδομάδα. Οι πρώτες ακροάσεις με ψιλοενθουσίασαν (εναλλακτικά με ικανοποίησαν) οπότε προσφέροντας ένα δείγμα ("Get even") σπεύδω να τον ξανακούσω.


Το post είναι αφιερωμένο στο Γιάννη Σημαντήρα και στα μέλη της ΠΑγκόσμιας ΟΙκογένειας των ΔΓΙΑμαντιών, ενώ ο τίτλος του είναι απόσπασμα από τους στίχους του "Strangelight" που περιγράφει την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.
.



"Turn the Swedish radio on"

Από τη Σουηδία κατ' ευθείαν στην καρδιά μας

Jens Lekman - Sky phenomenon (από το "Oh you're so silent Jens". Συνθέσεις ωδές στον έρωτα, αξιοζήλευτες ενορχηστρώσεις και φωνή που μαγνητίζει.)

Peter Bjorn and John - Objects of my affection (από το "Writer's block". Ο καλύτερος pop δίσκος που θα ακούσετε φέτος)

Love is all - Make out fall out make up (από το "Nine times that same song". Κοιτάξτε με! Χορεύω!)

I'm from Barcelona - Ola kala (από το "Let me introduce my friends")

Sambassadeur - Kate (από το ΕΡ "Coastal affairs")

The Concretes - Chosen one (μετά τον εξαίσιο ομώνυμο πρώτο δίσκο τους, έρχεται η απογοήτευση με το "In colour". To συγκεκριμένο τραγούδι διασώζεται από το ναυάγιο. Περιμένουμε περισσότερα. Αν και η απουσία της Victoria Bergsman...)

The Radio dept. - What will give (από το "Pet grief". Τα σχόλια νομίζω περιττεύουν)

El Perro del Mar - Party (από το "El Perro del Mar". Νοσταλγία).



"Babel"

Όταν πίσω από το σενάριο κρύβεται ο Guillermo Arriaga και τη σκηνοθεσία επιμελείται ο Alejandro Gonzalez Inarritu τότε αποκλείεται η ταινία να μην παρουσιάζει ενδιαφέρον (και για να προχωρήσω ακόμα ένα βήμα παραπέρα να μη σε γοητεύσει). Αργό και βασανιστικό (τόσο για τους πρωταγωνιστές όσο και για τους ακροατές, άρα χρόνος για να ταξινομήσουμε τις σκέψεις μας), με σιωπές γεμάτες δραματική ένταση, με μη γραμμική αφήγηση, με το τρίπτυχο θάνατος, ρατσισμός, μετανάστευση να συνοψίζει τους άξονες στους οποίους αιωρείται η δράση, σε ντοκυμαντερίστικο ύφος, με τη μουσική να ντύνει τις παύσεις. Ίσως πράττω λάθος, ίσως όμως οι δυο τρεις μαροκινές (έτσι γράφεται;) και ιαπωνέζικες λέξεις που ήξερα να με βοήθησαν να βρω την άκρη στη Babel. Εσείς; Εγώ λέω να δοκιμάσετε. Ποιος ξέρει, ίσως συναντήσετε κάτι πολύ... όμορφο, κάτι γεμάτο με νοήματα ή ακόμα και τίποτα!.



"Empty stalls and shopping malls that we'll never see again. Hotel lobbies like painful hobbies that linger on..."

Το φαγητό ενώνει τους ανθρώπους και η μουσική γεννάει τις φιλίες.
(Έψαχνα καιρό την αφορμή να το γράψω και ποτέ δεν την έβρισκα. Οπότε αγανάκτησα και ... ορίστε)


So this is goodbye. Δε χρειάζεται να σας πω εγώ ότι πρόκειται για ένα εξαίσιο δίσκο με 10 τραγούδια κάθε ένα από τα οποία θα μπορούσαν να είναι single. Ίσως ακούγεται υπερβολικό. Το ότι όμως το "In the morning" είναι το πιο εθιστικά χορευτικό κομμάτι που θα ακούσετε φέτος είναι αναμφισβήτητο γεγονός. Θα αναρωτιέστε πως πέντε σχεδόν λεπτά περνούν τόσο γρήγορα (μόνιμη απορία μου το τελευταίο δίμηνο!). Πίσω από τη φωτογραφία δείγμα που θα σας στείλει κατ' ευθείαν στα δισκοπωλεία.
.



"Are you coming with us?"


H Gracetone recordings παρουσιάζει τη Monika την Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2006 στο Residents bar στη Θεσσαλονίκη. Η τραγουδίστρια, η οποία συμμετέχει στο δεύτερο 7’’ split single της εταιρείας (το πρώτο είχε κυκλοφορήσει πέρυσι το Δεκέμβριο με μουσική από τους Mescalinaeden και Eventless plot) , θα ερμηνεύσει ζωντανά με την ακουστική κιθάρα της τα τραγούδια της, συνοδευόμενη από δύο μουσικούς (βιολί, τσέλο). Προηγούμενη εμφάνισή της ως support στη συναυλία των Calexico. Ώρα έναρξης: 21.30. Θα είμαστε εκεί!



"Children of men"

Καθηλωτική από την αρχή ως το τέλος. Αλληγορικό σενάριο (σε κάποια σημεία μου θύμισε το V for Vendetta) βασισμένο στο μυθιστόρημα του P.D. James. Ο κόσμος πνίγεται στα σκουπίδια, οι μετανάστες θεωρούνται μιάσματα, η στειρότητα είναι γεγονός, ο πολιτισμός πεθαίνει. Η ελπίδα στην κοιλιά μιας μαύρης γυναίκας. Εξαιρετική ερμηνεία από τον Michael Caine (ίσως του χρόνου να τον δούμε στα Όσκαρ για β' ανδρικό ρόλο), καταιγιστικοί οι ρυθμοί, απογειωτική η σκηνοθεσία του Alfonso Cuarón (υπερέβη τις προσδοκίες μου). Φινάλε δάκρύβεχτο (ή τουλάχιστον στο σημείο που αντιλαμβάνονται οι μετανάστες και οι στρατιώτες την γέννηση του μωρού θα δυσκολευτείς να κρατήσεις τα δάκρυά σου). Σε κάθε περίπτωση θα συγκινήσει! Εγώ πάντως θα την ξανάβλεπα.

ΥΓ. Σε κάποιο σημείο της ταινίας ακούγεται και το "Life in a glasshouse" των Radiohead.



Andrew Bujalski

Και τις δύο ταινίες είχα τη χαρά να τις παρακολουθήσω πέρυσι στα πλαίσια του Διεθνούς φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Οι αντιδράσεις του κοινού δεν ήταν οι καλύτερες. Χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι κατα τη διάρκεια της προβολής της "Αμοιβαίας εκτίμησης" υπήρξαν κάποιοι που εγκατέλειψαν την αίθουσα, ενώ στο τέλος το μεγαλύτερος μέρος του ακροατηρίου (ή σωστότερα σχεδόν όλοι) αποχώρησε ενώ ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Andrew Bujalski μας τιμούσε με την παρουσία του περιμένοντας υπομονετικά για να ακούσει σχόλια και ερωτήσεις.

Εμένα πάντως με μάγεψαν! Και οι δύο αιχμαλωτίζουν τη μελαγχολία, την ευαισθησία, τη μοναξιά και το χιούμορ (που συχνά πλησιάζει εκείνο του Woody Allen). Απόλυτη (μ' αρέσουν οι υπερβολές, εξ' ου και η χρήση αυτού του επιθέτου) ελευθερία στην σκηνοθεσία και αυτοσχεδιασμός σε τέτοιο βαθμό που θα γέμιζε περηφάνια τον John Cassavetes. Προτείνονται. Το "Funny ha ha" από σήμερα προβάλλεται στην Αθήνα.

Στο "Mutual appreciation" πρωταγωνιστεί ο Justin Rice (εκπληκτική η ερμηνεία του) τραγουδιστής του συγκροτήματος Bishop Allen, κομμάτια των οποίων ακούγονται στην ταινία. Αξίζει να ρίξετε μία ματιά στο site τους. Προσφέρουν πολλά δείγματα.



"I saw a light coming on"

Πάλι καλά. Είχα διαπράξει λάθος. 11 Νοεμβρίου εμφανίζονται τα Διάφανα Κρίνα και όχι 13. Oποτέ τι ομορφότερο από το να παρακολουθήσoυμε και τις δύο συναυλίες;



"Together & down"

2L8 εμφανίζονται στο Ξυλουργείο του Μύλου στις 13 Νοεμβρίου. Ζήτω! Φήμες (που έπλασα με το μυαλό μου) λένε ότι θα απολαύσουμε και νέα τραγούδια. Πολύ φοβάμαι όμως ότι την ίδια μέρα θα βρίσκονται λίγα μέτρα πιο εκεί και τα (το αγαπημένο μου συγκρότημα) Διάφανα Κρίνα! Ελπίζω μέχρι τότε να έχει προχωρήσει τόσο η επιστήμη που να καταφέρω να παρακολουθήσω και τις δύο συναυλίες ταυτόχρονα. Επομένως σταματάω να γράφω και ξεκινάω τις προσευχές.

Επισκεφτείτε το site του Benoit Pioulard για να ακούσετε δείγματα από τον πανέμορφο δίσκο του Precis (κυκλοφορεί από την Kranky Records, δισκογραφική φωλιά του Tim Hecker αλλά και των Labradford). Για να σας πείσω αντιγράφω κάτι από την εύστοχη κριτική του Todd Hutlock για το Stylus magazine

"So what exactly does it sound like? Well, it sounds like a folk band playing in dense forest from forty yards away. It sounds like a grainy, jumpy home movie of your childhood vacation to the great Northwest. It sounds like what you might hear on a romantic late-summer picnic on Venus. It sounds like the album’s cover art. It sounds like nothing else you’ll hear this year."



"It would have happened anyway"

Μην ενοχλείτε! Οι ήχοι των νέων κομματιών των σπουδαίων Mogwai για την ταινία - αφιέρωμα στον Zidane γαληνεύουν την ψυχή μου.



"Nag nag nag nag"

Punk ρυθμοί και χιουμοριστικά καυστικοί στίχοι. Υποκλιθείτε στους Art brut. (Καλά, καλά μια κουβέντα είπαμε. Μην την πάρετε τοις μετρητοίς.) Το ραντεβού θα δωθεί στις 2 Νοεμβρίου στο Gagarin 205 (αν και την ίδια μέρα στην Αθήνα και πιο συγκεκριμένα στο An Club θα βρίσκονται και οι Okkervil river). Εννιά μέρες μετά αναμένεται η κυκλοφορία του single "Nag nag nag nag" που θα περιλαμβάνει το b-side "I found this song in the road". Παράλληλα με τις ζωντανές εμφανίσεις τους ετοιμάζουν το νέο δίσκο τους ο οποίος αναμένεται αρχές του 2007. Καλή ακρόαση!



"In the absence of truth"

Πλήθος blog και δημοσιεύσεων! Ποιος διαβάζει όμως το κείμενο όταν αυτό συνοδεύεται από μουσική; Ελάχιστοι, για να μην πω κανένας. Το ομολογώ, το ίδιο (συνήθως) πράττω και εγώ. Οπότε ακούστε δείγμα από τη νέα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα δισκογραφική δουλειά των Isis. (Λέτε αντί να γράψω κριτική και εντυπώσεις για το "In the absence of truth" να κατάφερα με αυτό το σχόλιο να κρύψω την τεμπελιά μου;)

Isis - Wrists of kings



'Coal'

22 Φεβρουαρίου 2007
Gagarin 205, Αθήνα



"Damon (Albarn) days"

Όλοι ξέρουμε ότι το νέο σχήμα του Damon Albarn (Blur, Gorillaz) θα ονομάζεται The good, the bad and the queen και θα αποτελείται από τον Paul Simonon (μπάσο στους The Clash και σχεδιαστή του εξωφύλλου του single), τον Simon Tong (μέλος των Verve (κιθάρα και πλήκτρα) με συμμετοχή όμως τόσο στο δεύτερο δίσκο των Gorillaz όσο και στις ζωντανές εμφανίσεις των Blur, καλύπτοντας έτσι το κενό του Graham Coxon) και τον Tony Allen (drummer των Africa 70). Επίσης ότι το πρώτο single "Herculean" θα κυκλοφορήσει στις 30 Οκτωβρίου για μόνο μία μέρα και ότι ο ομώνυμος δίσκος, την παραγωγή του οποίου ανέλαβε ο Danger Mouse, θα ακουστεί ολόκληρος στο live τους στο Roadhouse του Λονδίνου τέσσερις μέρες πριν. Η ημερομηνία άφιξής του στα δισκοπωλεία αναμένεται να είναι η 17η Ιανουαρίου του 2007. Τι όμως μας ενδιαφέρει πραγματικά να γνωρίζουμε; Πίσω από την φωτογραφία (απλώς πιέστε την) κρύβεται η απάντηση. Καλή ακρόαση!





"Hurt people hurt people"

Η χθεσινή συναυλία του 2L8 ξεκίνησε περίπου στις 17:30 μπροστά σε ένα μικρό ακροατήριο (μπορεί να φταίει ότι εμφανίζοταν νωρίς, ότι ήταν Παρασκευή, ότι ο περισσότερος κόσμος αποβλακώνονταν με ηλεκτρονικά παιχνίδια σε διπλανά περίπτερα, ότι αν δεν ξοδέψεις 52 ευρώ (κάποιοι κατάλαβαν) δε σου κάνει όρεξη να επισκεπτείς ένα θέαμα, ...). Αυτό βέβαια δε μας στέρησε τη δυνατότητα να απολαύσουμε κάτι όμορφο. Λούπες που ηχογραφούνταν ζωντανά, παράλληλες βιντεοπροβολές ταινιών μικρού μήκους, χορωδίες από ήχους που έφτιαχνε ο Κώστας, κιθάρα, μπάσα και βιολί. One man show. Ή ακριβέστερα το απόλυτο show. Στα νέα τραγούδια του (δύο (αν δεν πράττω λάθος) από αυτά είχαν παρουσιαστεί για πρώτη φορά στη συναυλία που έδωσαν στο Ξυλουργείο του Μύλου στις 27 Ιανουαρίου. Αυτή τη φορά μου φάνηκαν έτοιμα για κυκλοφορία, έστω και αν ο ήχος που βγαίνει σε έναν ανοιχτό χώρο δεν είναι πάντα ο καλύτερος) οι Xiu Xiu (μήπως φταίει ότι ακούω συχνά το "The air force";) συναντούν τους Godspeed you! black emperor. Οποιος την έχασε, έχασε.



Σοφία ορθή! Ακούσομεν του 2-L8 το ανάγνωσμα...

Με αφορμή την σημερινή (Μη λείψει κανείς!) συναυλια (Helexpo, Περίπτερο 8 και ώρα 17:00) των 2l8, ο Κώστας Βοζίκης είχε την καλοσύνη να παραχωρήσει συνέντευξη στους mouxlaloulouda (ναι, εγώ είμαι) και Zpi, για λογαριασμό της ραδιοφωνικής εκπομπής 'Διαμάντια' του Γιάννη Σημαντήρα. Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.



"The time has come to lose my mind"

"Επιτέλους!", αναφώνησα όταν άκουσα την είδηση και αμέσως άφθονες ποσότητες αγαλλίασης εκτόξευσαν τη διάθεσή μου. Το 12ο Διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου της Αθήνας ("Νύχτες πρεμιέρας") ξεκίνησε προχθές. Εκτός από ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον πρόγραμμα μας προσφέρει τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε ζωντανά τους Closer! Και αν αυτό δεν είναι λόγος για χαμόγελα ευφορίας τότε ποιος είναι (Ναι, ναι. Έπραξα λάθος. Ξέχασα ότι στις 29 Σεπτεμβρίου εμφανίζονται οι 2L8 στη Helexpo); Πως θα γίνει αυτό; Αν και νομίζω ότι ελάχιστοι άνθρωποι δε θα το γνωρίζουν σας προτρέπω να προμηθευτείτε εισιτήρια γαι την ταινία Air guitar nation (Απόλλων - 21:30, 26.09) της Alexandra Lipsitz. Αμέσως μετά ακολουθεί πάρτυ στο Bios (Πειραιώς 84, Αθήνα), με συναυλία των ταλαντούχων Closer. Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε ότι νέος δίσκος αναμένεται φέτος τότε αντε μετά να τιθασσεύσουμε τη χαρά μας.



Sister Winter

O χαρισματικός Sufjan Stevens ("Όχι πάλι αυτός", θα αναφωνήσουν μερικοί) κυκλοφορεί box set με χριστουγεννιάτικα τραγούδια (σχεδόν τα μισά απο αυτά είναι δικές του συνθέσεις) λίγο πριν το τέλος του 2006 (21 Νοεμβρίου). Κάθε χρόνο έριχνε στο διαδίκτυο και από ένα ΕΡ (δωρεάν) οπότε αποφάσισε να τα συλλέξει όλα, προσθέτοντας όμως μεταξύ άλλων (που δε χρειάζεται να αναφέρω) και ένα καινούργιο EP (ηχογραφήθηκε τον Ιούνιο). Περισσότερα στο site της Asthmatic Kitty.

Ναι, έχετε απόλυτο δίκιο. Το ίδιο πίστευα και εγώ (παρ' όλο που λατρεύω τους δίσκους του). Οτι δηλαδή δε θα πρόσεφερε τίποτα καινούργιο.

Το πήρα λοιπόν απόφαση. "Δε θα κατεβάσω τίποτα (με το φόβο ότι θα με απαγοήτευαν)", έλεγα όταν διάβασα την είδηση. Πάλι κα*α που δεν πήρα όρκο. Το όνομα του τραγουδιού που με οδήγησε στο να τα αποθηκεύσω όλα στο σκληρό μου δίσκο (και να αναμένω την επίσημη κυκλοφορία, η οποία θα στολίσει τη μουσική μου συλλογή) ήταν το Sister Winter. Πανέμορφο. Διαμάντι. Ξεκινά με τη μελωδία του πιάνου, το Sufjan Stevens να τραγουδάει ψιθυρίζοντας τους στίχους, αιθέρια φωνητικά, έγχορδα και πνευστά να τον συνοδεύουν και να τον οδηγούν στο τελευταίο δίλεπτο του τραγουδιού όπου οι κιθάρες, τα drums και τα πνευστά αποκτούν σταδιακά τον πρώτο λόγο κορυφώνοντας την ένταση λίγο πριν το αργόσυρτο (ιδανικό fade out) οριστικό (αν και δύσκολα δε θα ξαναπατήσετε το play) αντίο.
.



"It's not how we've planned it"

Tokyo police club. Από τον Καναδά (πάλι). Τη χώρα δηλαδή που τα τελευταία χρόνια κατακλύζει την αγορά με ενδιαφέρουσες, αξιόλογες, σπουδαίες μουσικές κυκλοφορίες. To "A lesson in crime" διαθέτει εφτά indie δίλεπτους (η συνολική διάρκεια του είναι ... ένα τέταρτο x 4 φορές repeat all = 1 ώρα) πιασάρικους συναγερμούς (οι κιθάρες ακούγονται τόσο αγχωμένες λες και η αστυνομία των εύπεπτων επιτυχιών και της πρόσκαιρης δόξας ετοιμάζεται να τους πΧιάσει. Τρέξτε παιδΧιά!). Λατρεύεται χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Δείγμα εδώ.



"If I told you things I did before, told you how I used to be, would you go along with someone like me?"


Πριν τρεις βδομάδες κυκλοφόρησε ακόμα μία μουσική έκπληξη (ή σωστότερα ένας πολύτιμος pop λίθος) από τη Σουηδία. Το όνομά του; Young folks. Από το πρώτο σφύριγμα (ναι, δε διαβάσατε λάθος, σφύριγμα) μέχρι το τελευταίο σε καλεί να συγχρονιστείς στο ρυθμό του. Περιττό να αναφέρω ότι το καταφέρνει. Βέβαια οι επευφημίες αξίζουν κυρίως στα ονειρικά και αέρινα φωνητικά της Victoria Bergsman (η τραγουδίστρια των The Concretes, τους οποίους αποχαιρέτησε πριν από ένα μήνα περίπου. Ίσως γιατί η δεύτερη δισκογραφική δουλειά τους δεν είχε τη λάμψη της πρώτης. Πάντως αν κρίνουμε από το δείγμα της νέας καριέρας της, έστω και αν δεν πρόκειται για προσωπική δουλειά της, τότε θα πρέπει να είμαστε ενθουσιασμένοι), που απογειώνει το τραγούδι. Ο δίσκος στον οποίο κρύβεται λέγεται Writer's block (και είναι γεμάτος πανέμορφα τραγούδια, όπως το "The chills") και διανέμεται από τη Wichita.



"Under brighter sky"

"...can't say why I kept this from you
my those quiet eyes become you
leave it where it can't remind us
turn this all around behind us..."



Beast moans

Ακριβώς έτσι ονομάζεται ο δίσκος των Swan Lake (το συγκρότημα αποτελείται από τους Daniel Bejar (Destroyer, New Pornographers), Spencer Krug (Wolf Parade, Sunset Rubdown) και Carey Mercer (Frog Eyes, Blackout beach)) και πριν λίγες μέρες είχα τη χαρά να ακούσω δείγμα. Κυκλοφορεί 21 Νοεμβρίου. Εώς τότε ο δίσκος της Shara Worden (My brightest diamond) θα αποτελεί την ιδανική συντροφιά.



Wolf like me

"Hold these hearts courageously, as we walk into this dark place.
Stand, stare fast beside me and see that love is the province of the brave."

Εκεί που δεν το περιμένεις εμφανίζεται κάποιες φορές ένας άνθρωπος, ένα τραγούδι, ένα δίσκος, μία ταινία, μία κουβέντα και σε αφοπλίζει (βέβαια άλλες φορές σε λυτρώνει, άλλες συμπάσχει μαζί σου, άλλες σε απογειώνει, άλλες σε κουράζει, άλλες σε εκνευρίζει, άλλες...). Ανίκανος πλέον να αρθρώσεις λέξη υποτάσσεσαι πρόθυμα στη μαγεία που σου προσφέρει η στιγμή. Και μετά το τέλος; Είτε αναπολείς περιμένοντας υπομονετικά ("Που θα πάει; Αργά η γρήγορα θα ξαναβρεθεί μπροστά μου") την επανεμφάνισή του είτε λαμβάνεις δράση. Ο καλύτερος σύμβουλος εξάλλου είναι ο εαυτός σου. "Και αν διαπράξω λάθος;" αναρωτιέσαι. Ποιος είπε ότι υπάρχει λάθος ή σωστό; Είναι απλώς θέμα επιλογής.

"Return to Cookie mountain". Δίσκος με υπερβολικές ποσότητες πρωτοτυπίας και γοητείας. Ακούστε δείγμα εδώ.



Pieces of the movies we love

Αγαπημένες ταινίες από την προηγούμενη κινηματογραφική περίοδο
(01 Αυγ 2005 - 31 Ιουλ 2006)

01. Manderlay (Lars von Trier)
02. Ολομόναχοι μαζί (Kim Ki-duk)
03. Η εκδίκηση μιας κυρίας (Park Chan Wook)
04. Το κινούμενο κάστρο (Hayao Miyazaki)
05. Match point (Woody Allen)
06. Οι τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα (Tommy Lee Jones)
07. Καληνύχτα και καλή τύχη (George Clooney)
08. Κρυμμένος (Mikael Haneke)
09. Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας (Tim Burton)
10. Η νεκρή νύφη (Tim Burton)

+ 5 ακόμα ταινίες που αξίζουν της προσοχής σας
Capote (Benett Miller)
Τσακισμένα λουλούδια (Jim Jarmusch)
Εγώ, εσύ και όλοι οι γνωστοί (Miranda July)
Το παιδί (Jean-Pierre & Luc Dardenne)
Ανθρωποκτονία (Per Fly)

ΥΓ. Και φυσικά το Eros για το αριστουργηματικό μέρος "The hand" του αγαπημένου μου σκηνοθέτη Wong Kar Wai, τα υπόλοιπα δύο απλώς παραβλέψτε τα.





"I make my plans at night and I don't sleep 'til it's light"

'The future is inter-disciplinary or not at all' είναι ο τίτλος του EP που θα κυκλοφορήσουν στις 6 Ιουλίου οι Frog eyes και θα έχει διάρκεια 17 λεπτά. H oλοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά με τίτλο 'Tears of the Valedictorian' αναμένεται τις αρχές του 2007. Ακούστε ζωντανές ηχογραφήσεις ακυκλοφόρητων τραγουδιών τους στο Daytrotter. Πρόσφατα, επανακυκλοφόρησαν τα 'The bloody hand' και 'The golden river' με πρόσθετα τραγούδια. Το φθινόπωρο αναμένεται και το αποτέλεσμα της συνεργασίας του Carey Mercer των Forg eyes με τους Spencer Krug (Wolf parade (το "Apologies to the Queen Mary" ήταν εξαιρετικό) / Sunset rubdown (το "Shut up I am dreaming" χαρακτηρίζει μουσικά το 2006)) και Dan Bejar (Destroyer). Το συγκρότημα που σχημάτισαν ονομάζεται Swan Lake.

Follow their traces