"Won't you sing me to sleep, while we dream of future dreams?"

Ρομαντικά ανθισμένες αφηγήσεις και απλές (ωστόσο υπέροχες), παλιομοδίτικες μελωδίες ανακατεύονται με γενετικό υλικό διαφορετικών μουσικών ειδών (η disco αύρα είναι έντονη), εμπλουτίζονται με φωνητικά και τραγουδιστά επιφωνήματα και προσφέρονται σε περιεκτική συσκευασία των 10 τεμαχίων. Το "Love everlasting EP" που κυκλοφόρησε στις αρχές τους έτους ενδείκνυται για συμπληρωματική χορευτική θεραπεία.

Η τακτική μετάδοση της δισκογραφίας του Jeremy Jay από το γλωσσοπλάστη ρήτορα (και μάστορα της ατάκας) Γιάννη Σημαντήρα (μεσάνυχτα Δευτέρας, Τρίτης, Τετάρτης, Πέμπτης και Παρασκευής (σε επανάληψη) από τον 95,8 fm της ΕΡΤ3) είχε αποτελέσματα. Απόσπασμα από τα χθεσινά ΔΓιαμάντΓια...
"Εφηβικότητα δΓιαπερνά τουζ δίσκους του Jeremy Jay. Ο νέοζ μας ήρωας παράγει τα τραγούδΓια του στο μυστικό εργαστήρι του, αναμιγνύοντας σύνθΧια και κιθάρες, σε σοφές αναλογίες. 'Slow dance' είναι ο τίτλος τού νέου άλμπουμ του, τίτλος που αποδίδει ανάγλυφα τον εσωτερικό παλμό των τραγουδΓιών, και θα σταματήσουμε εδώ, για να χορέψουμε αργά (και λάγνα...) το στερνοπούλι τού δίσκου. 'Where could we go tonight?'"



"One minute I held the key, next the walls were closed on me..."

"Viva la vida": Θαυμάσια μελωδία με τα έγχορδα να διοργανώνουν πάρτι, τον Brian Εno να επιβλέπει και να αναλαμβάνει τον πολύχρωμο φωτισμό, τα ρυθμικά τύμπανα να συμμετέχουν στην παραμυθένια διακόσμησή της σύνθεσης, τα φωνητικά να αναλαμβάνουν να φουσκώσουν με ευφορία τα μπαλόνια και οι έξοχοι στίχοι να αποτυπώνουν τα αισθήματα χαράς μας στις πρωτότυπες προσκλήσεις. Οι Coldplay τα κατάφεραν στο περυσινό "Viva la vida or death and all his friends" και το παραπάνω τραγούδι αποτελεί ένα από τα αποδεικτικά στοιχεία.



"I've woken up, Ι'm in our bed, but there's no breathing body there beside me"

Η περίοδος του Πάσχα ενδεικνύεται για αποτοξίνωση από τον υπολογιστή. Η ιδανική ευκαιρία για να τοποθετήσω τους (ψηφιακούς) δίσκους στο cd player και να τους απολαύσω απερίσπαστα, να ξαπλώσω με τα ακουστικά του mp3 player και να προσέξω την κάθε λεπτομέρεια στις συνθέσεις και στους στίχους, αλλά και να επιστρέψω σε όμορφες μουσικές μνήμες των προηγούμενων ετών. Ωστόσο ο χρόνος κυλάει πολύ γρήγορα...

Δύο μήνες νωρίτερα ήταν η πρώτη φορά που το βλέμμα μου καρφωνόταν σε ένα εξώφυλλο που μου θύμιζε τους Spiritualized και την αδυναμία του Jason Pierce σε νοσοκομεία, φάρμακα και ενέσεις. Το όνομα του συγκροτήματος, Τhe Antlers και του δίσκου 'Hospice'. Σχεδόν άμεσα υπέκυπτα στον πειρασμό (ο οποίος προσφερόταν δωρεάν), ο οποίος έμελλε να εξελιχθεί σε εθισμό! Ο Peter Silberman σε δέκα συναρπαστικά ηχητικά βήματα χαρτογραφεί μέσα από τη δική του, προσωπική οπτική γωνία την απώλεια και τον πόνο. Το κάθε ένα λειτουργεί ως κομμάτι ενός έντονα συναισθηματικού πλαζ όπου το σκοτάδι και οι μελαγχολικές ιστορίες παλεύουν με τις αχνές ηλιαχτίδες των πλήκτρων, της τρομπέτας και του banjo, όπου τα ψιθυριστά φωνητικά, τα drums και οι ακουστικές κιθάρες αναλαμβάνουν να αποκοιμήσουν την καρδιά (γι' αυτό και η ένταση συχνά απουσιάζει) και να τη γιατρέψουν. Θεραπευτικά υπέροχο και εφιαλτικά θαυμάσιο.

The Antlers - WOXY.com Lounge acts Session
(Bear, Shiva, σύντομη συνέντευξη, Two, Epilogue)

The Antlers - Bear (from "Hospice")

The Antlers - Two (from "Hospice")



Synecdoche, New York

"Ο Τσάρλι Κάουφμαν, ίσως η κορυφαία μεγαλοφυΐα που μας έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια από τη γενιά (κυρίως) των σεναριογράφων του American cinema. Καταστρατηγεί όλους τους κανόνες και όλες τις προδιαγραφές και μετατρέπει όλο το μήκος του σελιλόιντ σε προσωπική εξομολόγηση, γραμμένη με το χέρι.
...
Μια ποταμιαία υπαρξιακή μελαγχολία που προέκυψε ύστερα από κρίση δημιουργίας και από μείγμα φαντασίας, παράνοιας και επιθανάτιου, εσωτερικού ρόγχου. Η αρχή και το έρεβος μιας χαραμισμένης ζωής.
...
Ένα παραλήρημα που μέσα στην αφοπλιστική ειλικρίνειά του προσπερνάει και γκρεμίζει όλους τους κώδικες γραφής, ανάγνωσης και ερμηνείας πάνω στις οποίες στηρίχτηκαν οι περισσότερες ταινίες."

Jon Brion - Little person

(το τραγούδι που στοιχειώνει την ταινία)




"I miss you like the sky misses the birds"

Το ημερολόγιο δείχνει Τρίτη 7 Απριλίου. Η αντίστροφη μέτρηση για μια συνάντηση που όλο καθυστερούσε να πραγματοποιηθεί είχε φτάσει στο τέλος. Το σημείο που θα βρισκόμασταν είχε καθοριστεί να είναι το Eightball. Μια περίεργη επιλογή που όμως αποδείχθηκε η καταλληλότερη. Σαν κινηματογραφικό trailer περνούσαν από μπροστά μου οι όμορφες αναμνήσεις. Η κυκλοφορία του "Armed angels, frustrated youth, the art of self deceit and music industry", η παρουσίασή του στα ΔΓιαμάντΓια και στη συνέχεια, στο Ξυλουργείο του Μύλου, η εμφάνιση πριν τους Liars, στη Διεθνή Έκθεση μπροστά σε 20 άτομα, στα πλαίσια προώθησης του Non linear views, η ακρόαση του “Josephine” (για περισσότερες από τρεις ώρες επέμενα να απολαμβάνω το συγκλονιστικά σπαρακτικό κάλεσμα (βασισμένο κυρίως στη φωνή και το πιάνο) ενός ερωτικά πληγωμένου που οι μνήμες του αδυνατούν να ξεθωριάσουν) στις εποχές του myspace, η πρώτη επαφή με τα νέα τραγούδα στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, ένα demo του He & She, στο studio της ΕΡΤ3 με τον Γιάννη Σημαντήρα και το Δεκέμβριο, επιτέλους, το "He & she, angry enough to keep loving in the Dark Ages" σε μια εξαιρετική συσκευασία με πλούσιο εικαστικό περιεχόμενο.

Στις 22:30 εμφανίζονται στην σκηνή οι 2l8 και αναλαμβάνουν αμέσως δράση. Μετά από ένα σύντομο πρόλογο, ξεκινάει η ιστορία του He και της She. Πρωταγωνιστές ο Κώστας Βοζίκης και οι 7 θαυμάσιοι μουσικοί που τον συνοδεύουν. Συμπρωταγωνιστές; Τσέλο, βιολιά, κοντραμπάσο, κιθάρες, theremin, τρομπέτα, τύμπανα, πιάνο. Απόλυτη ησυχία και προσοχή από 200 άτομα. Η προσέλευση απόδειξε ότι η κίνηση να διανεμηθεί ελεύθερα σε ψηφιακή μορφή το σύνολο του δίσκου ήταν σωστή (και οφείλουμε να επικροτήσουμε και την Inner Ear). Εξάλλου, όταν το αγαθό που προσφέρεις είναι θαυμάσιο, δεν έχεις λόγο να ανησυχείς αν το κοινό σε ανταμείψει αγοράζοντάς το.

Για την επόμενη μιάμιση ώρα ακολουθεί μία πολύχρωμη καταιγίδα ήχων και ανεξάντλητης έμπνευσης, με αποτέλεσμα να μας κατακλύσουν συναισθήματα χαράς, ευφορίας και αγαλλίασης. Οι λόγοι; Πρώτον, η για ακόμα μία φορά συγκλονιστική τους εμφάνιση. Θέαμα μεγαλοπρεπές. Ο Κώστας σχεδίαζε με την έντονα γλαφυρή, θεατρική φωνή του, συμβάλλοντας στη δραματική αμεσότητα των έξοχων στίχων του, ενώ παράλληλα διεύθυνε, η Λίζα και η Μαρία κεντούσαν με τα βιολιά και το theremin ένα μαγικό εργόχειρο. Ο Ηρακλής και η Χριστίνα ζύμωναν τις συνθέσεις με τα έγχορδά τους και οι Γιώργος και Παύλος τις έπλαθαν προσθέτοντας θόρυβο με τα τύμπανά τους. Και όλοι μαζί, χορωδιακά συνεισέφεραν στα φωνητικά. Η εικόνα με την ιστορία και τη μουσική αγκαλιά. Δεύτερον, το καινοτόμο πνεύμα, οι πλούσιες ενορχηστρώσεις και η άψογη συνεργασία (το οποίο συνεπάγεται αμέτρητες ώρες πρόβας). Τρίτον, η επιβεβαίωση ότι το "He & she, angry enough to keep loving in the Dark Ages" (το οποίο ακούστηκε στην ολότητά του) πρόκειται για δισκογραφικό κομψοτέχνημα. Τέλος, το ακυκλοφόρητο τραγούδι "A moment!!!" και η επιλογή των "Angel cries", "When the sun finally rose", "Still ignoring me?" από το πρώτο δίσκο ήταν ιδανικές επιλογές για αποχαιρετισμό. Αναμένουμε σύντομα επανάληψή της!



An absolutely astonishing, ravishing, alluring, captivating, fascinating, bewitching, riveting, compelling, superb show!

Την Κυριακή το βράδυ ένα όνειρό μου πραγματοποιήθηκε. Οι 65daysofstatic ένα συγκρότημα με άφθονο ταλέντο και δημιουργικό πνεύμα, με δισκογραφικό καμβά ("The fall of math", "One time for all time" και "The destruction of small ideas") που διαθέτει περίτεχνα δομημένες συνθέσεις, μουσικούς πίνακες που επιφυλάσσουν καταιγισμό συναισθημάτων, πλούσιους σε κιθαριστική ένταση, με πινέλα τις ηλεκτρονικές παρεμβολές και τις καταπληκτικές μελωδίες, με έντονη χρήση πιάνου και samples, με ζωηρά χρώματα από τα drums, μολυβιές παύσεων, χορταστικά περιγράμματα θορύβου, αλλεπάλληλες ηχητικές ανατροπές και αναμίξεις σε ανύποπτες στιγμές, σαν τις χάρτινες βαρκούλες που ακολουθούν τα ρυάκια που σχηματίζει συνεχώς η βροχή (δε φαντάζεσαι ποιος θα είναι ο προορισμός τους) εμφανίστηκαν στη Θεσσαλονίκη (και γι' αυτό (και μόνο) το λόγο αξίζουν συγχαρητήρια στους υπεύθυνους της Self Preservation Society).

Λίγα λεπτά μετά τις 23:00 έστηναν τα μουσικά τους όργανα και τον εξοπλισμό τους μπροστά σε 200 περίπου άτομα. Η ανυπομονησία ήταν έκδηλη. Η συναυλία που θα μας χάριζε μία ανεπανάληπτη, ασύγκριτη μουσική εμπειρία και θα άφηνε τα αποτυπώματά της μόνιμα χαραγμένα στις αναμνήσεις μας άρχισε στις 23:30. Οι τέσσερις ιδιοφυείς μουσικοί από το Sheffield της Μ. Βρετανίας μας αιφνιδίασαν από το πρώτο δευτερόλεπτο με την αδιανόητη ενέργειά, το έντονο πάθος και τον αμείωτο ενθουσιασμό τους και δίχως να μας αφήσουν περιθώρια, αιχμαλώτισαν τις αισθήσεις μας και μας παρέσυραν σε ένα πλούσιο κυκεώνα ήχων, εικόνων, συναισθημάτων και έντασης. Με βασικούς άξονες το απρόσμενο, την έκπληξη, την αυθεντικότητα και με αξιοθαύμαστη επιδεξιότητα και τεχνική ύφαιναν καταιγιστικά κιθαριστικά ξεσπάσματα, τα χρωμάτιζαν με καταπληκτικά drums (από τον εντυπωσιακό Rob Jones που κάποια στιγμή σκαρφάλωσε στα ηχεία και προσπάθησε να κρεμαστεί από τους σωλήνες που βρίσκονταν λίγο κάτω από τα φώτα) και μπάσο και τα έντυναν με προ-ηχογραφημένα ηλεκτρονικά μέρη, με χορευτικά beat και με πλήκτρα. Η αεικίνητη (δεν σταμάτησαν να χοροπηδούν και να διασκεδάζουν), ενθουσιώδης σκηνική τους παρουσία (με το φινάλε να βρίσκει τον Joe Shrewsbury να γδύνει την κιθάρα του από τις χορδές), η επικοινωνία τους με το κοινό (μεταξύ άλλων μια παρέα είχε έρθει από τη Βουλγαρία) το οποίο ακολουθούσε ευλαβικά τις απαιτήσεις της μουσικής τους, οι εξαίσιες επιλογές από ολόκληρη τη δισκογραφία τους και η παρουσίαση τεσσάρων νέων κομματιών (studio κυκλοφορία σύμφωνα με τα όσα με πληροφόρησαν αναμένεται αρχές του 2010) ήταν αναντικατάστατα στοιχεία ενός επιτυχημένου, αψεγάδιαστου γεγονότος. Στο τέλος της θαυμάσιας συναυλίας (παρά την έλλειψη encore) η ανείπωτη χαρά και η αγαλλίαση καθρεπτίζονταν στα πρόσωπά μας.

s e t l i s t

Go complex
Piano fights
Retreat! Retreat!
Await rescue
Fix the sky a little
I swallowed hard, like I understood
Primer
AOD
Crash tactics
This cat is a landmine
Radio protector
Four score and (some drum 'n' bass)
A failsafe



Παραλειπόμενα


Από το πρωί παρατηρούνταν κοσμοσυρροή στη Θεσσαλονίκη. Πλοία γεμάτα επιβάτες κατέφθαναν συνεχώς στο λιμάνι, τρένα από τις γειτονικές χώρες είχαν κατακλύσει το Σιδηροδρομικό σταθμό, ενώ με πτήσεις charter αφίχθησαν μουσικόφιλοι από όλο τον κόσμο για να παρακολουθήσουν και να απολαύσουν επί σκηνής την πλούσια (ανύπαρκτη) δισκογραφία των Bad trip. Το συγκρότημα εμφανίστηκε στο ασφυκτικά γεμάτο Stage (η ουρά ξεκινούσε από το Μύλο και τελείωνε στη Λεωφόρο Νίκης) με αποτέλεσμα πολλοί να μείνουν παραπονεμένοι. Ευτυχώς, η άριστη διοργάνωση από την Self Preservation Society, με την πετυχημένη επιλογή ραδιοφωνικών χορηγών επικοινωνίας πλημμύρισε θαυμάσιες (metal ύφους) αφίσες (το μεγαλύτερο μέρος σε φωτοτυπία) σε μέγεθος Α4 (για να μπορεί οποιοσδήποτε να ενημερωθεί για το γεγονός) τους τοίχους της πόλης, ανταμείβοντας όσους θα έμπαιναν στον κόπο να τις πάρουν μαζί τους ως ενθύμιο. Οι θορυβώδεις συνθέσεις των Bad trip (θα μπορούσαν να μπουν σε συλλογές με εναλλακτικές αναγνώσεις - διασκευές κομματιών των Neurosis, Isis και Mastodon) αποθεώθηκαν από το κοινό τους. Ωστόσο, το γεγονός ότι εμφανίστηκαν ως support μόνο για (μόλις) μία ώρα (ίσως και λίγο παραπάνω) στεναχώρησαν αρκετούς από τους εκατομμύρια θαυμαστές τους που έφυγαν εσπευσμένα από το live. Όμως αυτό που θα επακολουθούσε (με τους σπουδαίους 65daysofstatic) θα επιβεβαίωνε ότι το αποτέλεσμα της προσπάθειας που κατέβαλαν ήταν απλώς ένας κόκκος άμμου μπροστά σε μια αχανή παραλία που εκτεινόταν εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα.





"...τραγουδάω τη μνήμη, τη χαρά, τη συγγνώμη, γιατί ξέρω πως τίποτα δε χάθηκε ακόμη"

Αναμνήσεις από τη συναυλία των Διάφανων Κρίνων

Για δυόμισι ώρες έκλεψαν τους δείκτες των ρολογιών, αφεθήκαμε στη μαγεία των υπέροχων συνθέσεών τους, τα άδεια μας ποτήρια πλημμύρισαν και πάλι με έξοχες μουσικές, περιπλανηθήκαμε με τις χάρτινες βάρκες τους σε αμέτρητους στιχουργικούς κόσμους, βυθιστήκαμε στις εικόνες που έπλασαν και ευωδίασαν οι καρδιές μας με ευτυχία. Η συνεργασία ήταν άψογη, ο ενθουσιασμός και ο αυθορμητισμός παρέμεινε αμείωτος σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, ενώ όλοι τους φαινόταν να το διασκεδάζουν (χαρακτηριστικά ο Κυριάκος Τσουκαλάς χόρευε και σιγοτραγουδούσε τους στίχους). Επικεντρώθηκαν στο πρόσφατο "Κι αγάπη πάλι θα καλεί" (το άγγιξαν ολόκληρο και άφησαν το δημιουργικό τους στίγμα), έδωσαν έμφαση στο "Ό,τι απόμεινε απ' την ευτυχία" και επέλεξαν και τραγούδια από την υπόλοιπη δισκογραφία τους.

Παραλειπόμενα:
  • Θάνος Ανεστόπουλος (εμφανώς αδυνατισμένος και με νέα κόμμωση): "Κάναμε και βίντεο. Τρομάρα μας!" (λίγο πριν ακουστούν οι πρώτες νότες του "Με ρωτούν οι χειμώνες")
  • Τα "Κυριακή των Βαΐων" και "Μουχλαλούδα: Η μπαλάντα της φωτιάς" έκαναν τις φλέβες μας να πάλλονται ταχύτερα.
  • "Σ’ ένα όνειρο από χιόνι" και "Κάρμα". Ευχάριστη έκπληξη οι (θαυμάσιες) προσθήκες τους στο setlist.
  • Η τρομπέτα του Νίκου Μπαρδή συνεχίζει να γοητεύει.
  • "Στο πλάι σου". Εφτά χρόνια πριν από τον (συνήθη ύποπτο) Θάνο Ανεστόπουλο. "Ένα κομμάτι πολύ Eurovision". Το πρώτο που σκέφτομαι κάθε φορά που το ακούω.
  • Το ανατριχιαστικό αντίο με τον "Τελευταίο σταθμό".

Παράξενα νέα από κάποιο άλλο άστρο
Κάθε τι που ανασαίνει
Σε μια γη που ανατέλει
El Hombre solo
Ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά
Κάρμα
Το σώμα αυτό είναι δειλό
Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ’ την κόλαση
Αντί για σένα
Αγνός
Σ’ ένα όνειρο από χιόνι
Κι η αγάπη πάλι θα καλεί
Κυριακή των Βαΐων
Διάφανα Κρίνα
Απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική
Κέρνα τους δαίμονες
Κι αν έσβησε σαν ίσκιος
Σε μια γη που ανατέλει
Μ’ ένα άδειο ποτήρι
“Στην Κόλαση βαθιά”

Με ρωτούν οι χειμώνες
Στο πλάι σου
Μουχλαλούδα: Η μπαλάντα της φωτιάς
Τελευταίος σταθμός

Follow their traces