"Red road"

Σκωτία, δύο πρόσωπα, κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης, μοιραία συνάντηση, love will tear us apart. Ολόκληρη η ιστορία σε 13 λέξεις. Αν και όσο ενδιαφέρον και αν έχει μια ιδέα είναι εξαιρετικά σημαντικό ο τρόπος με τον οποίο θα αποτυπωθεί στο πανί. Και η σκηνοθέτης Andrea Arnold τα καταφέρνει. Σεμιναριακά. Άψογος χειρισμός της κάμερας με αποτέλεσμα οι πολυκατοικίες, τα σκουπίδια, οι σιωπές, οι άδειοι δρόμοι, τα πουλιά που πετάνε,... να αποκτούν πνοή και να συμβάλλουν στην υποδειγματική ανάπτυξη της ταινίας. Στο πρώτο μισό ελάχιστοι διάλογοι, μερικά βίντεο και έξοχη επικάλυψη σκοταδιού. Μυστήριο που σε ωθεί να αναρωτιέσαι συνεχώς τι μπορεί να κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Και μετά όλα αλλάζουν. Και η κάθε πράξη δικαιολογεί την ύπαρξή της. Η κάθαρση για την πρωταγωνίστρια (αλλά και τον έτερο πρωταγωνιστή) καταφθάνει με το τελευταίο τρένο (δηλαδή λίγο πριν το τέλος) εξορίζοντας κάθε θλίψη της, δείχνοντας το μονοπάτι για μια νέα ζωή απαλλαγμένη από το παρελθόν, έναν ορίζοντα λαμπρό.

ΥΓ. Όσο απολάμβαναν την ταινία σκεφτόμουν τους Mogwai και τους Twilight sad.

ΥΓ. (2) Αν και τις προηγούμενες δύο βδομάδες επισκέφτηκα άλλες τέσσερις φορές τον κινηματογράφο για τα "Ο καθοδηγητής" (δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, μπόλικα flash backs, διεισδυτικό σενάριο και ίσως υπερβολική διάρκεια), "Το κυνήγι της ευτυχίας" (o Will Smith και ο γιος του με ερμηνείες που αγκιστρώνουν), "Ημερολόγιο ενός σκανδάλου" (η Kate Blanchett και η Judi Dench είναι χάρμα οφθαλμών), "Η ψυχή στο στόμα" (δεύτερο προσκύνημα σε μία από τις σπουδαιότερες ελληνικές ταινίες της τελευταίας δεκαετίας, μαζί με τα "Σπιρτόκουτο" πάλι του Γιάννη Οικονομίδη, "Ροζ" του Αλέξανδρου Βούλγαρη, "Delivery" του Νίκου Παναγιωτόπουλου, "Ο βασιλιάς" του Νίκου Γραμματικού, "Hardcore" του Ντένη Ηλιάδη, "Το όνειρο του σκύλου" του Άγγελου Φραντζή) βαριόμουνα υπερβολικά να μοιραστώ τις εντυπώσεις μου. Ίσως πάλι καλύτερα.

ΥΓ. (3) Οι Xiu Xiu εκτός από το ότι ετοιμάζουν νέο δίσκο ("Spicchiologi") με τους Larsen (για δεύτερη φορά) ρίχνουν στη μουσική αρένα κυκλοφορία με διαφορετικές αναγνώσεις και remixes των τραγουδιών τους από άλλους καλλιτέχνες. Η επιλογή μου μόνο τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί, καθ' ότι οι Sunset rubdown (με τους οποίους περιόδευαν) είναι προσωπική αδυναμία μου.

Xiu Xiu - Apistat commander (Sunset rubdown)

Και για όσους αναρωτιούνται για το πρωτότυπο...

Xiu Xiu - Apistat commander

Ή πως ακούγεται ο Έλληνας Jamie Stewart (δηλαδή το ίδιο μουσικά ιδιοφυής)

(από το αριστουργηματικό "Armed angels, frustrated youth, the art of self deceit and music industry". Μέσα στις πέντε πιο εκθαμβωτικές στιγμές των τελευταίων δέκα χρόνων της ελληνικής δισκογραφίας. Και αυτό δεν είναι υπερβολή! Προμηθευτείτε το δίσκο και δεν υπάρχει περίπτωση να το μετανιώσετε.)

ΥΓ. (4) Τι γνωρίζουμε για το νέο δίσκο (βρίσκεται ακόμα σε στάδιο παραγωγής στο studio τους στο Manchester) των elbow;

"There's still lots of light and shade on it, there's just a lot of things going on. There's been some not (o Guy Garvey διακρίνεται για το χιούμορ του) so great stuff and some amazing stuff."

"It's certainly got the darkest stuff that we've done...On 'Leaders of the free world' you heard the big room all over it. You won't hear that this time. It takes you into different atmospheres for each song. Ιf Leaders... was raising a clenched fist, this is a conspiratorial back room. It feels very much we've done it just the five of us. There's been nobody else in the room, so it's a dark record from a dark corner of our minds. It feels like there's a strange alchemy going on. We're not sure what we've made, but it's alive. I've never been so confident about anything we've written."

Πιθανοί τίτλοι για το όνομα του δίσκου; 'Ustinov' και 'Teasing the brim' Προσπαθώντας να βρω τραγούδι των elbow που ίσως δε διαθέτετε και με δεδομένο ότι η προγραμματισμένη συλλογή με b-sides δεν έφτασε ποτέ στα δισκοπωλεία, κατέληξα σε αυτά τα τρία.

in: , , ,