"Come watch the stars"

Photos by Zpi

Χρειάστηκαν να περάσουν λίγα δευτερόλεπτα από τη στιγμή που έφτασα στο Μύλο για να διαπιστώσω ότι η συναυλία είχε αρχίσει. Οι Anairesis βρισκόταν πάνω στην σκηνή και έπλαθαν με τις μουσικές τους ένα κινηματογραφικό περιβάλλον. Σε αυτό συνετέλεσε η κόκκινη κουρτίνα που λειτουργούσε ως φόντο. Τα πλήκτρα (και οι λούπες τους) έδειχναν το δρόμο και τα έγχορδα (το βιολί και το ηλεκτρικό κοντραμπάσο) ακολουθούσαν (όχι γραμμικά αλλά) χαράζοντας δικά τους σχέδια. Ονειρευόμουν ότι έβλεπα τη νέα ταινία ("My blueberry nights") του (μάστορα της σκηνοθεσίας και ποιητή της εικόνας. Αυτό το έχω ξαναγράψει αρκετές φορές) λατρεμένου μου Wong Kar Wai που θα προβληθεί στο φεστιβάλ των Καννών και προσπαθούσα να συνδέσω το αποτέλεσμα που μας χάριζε το τρίο με φανταστικές σκηνές της. Οι κλασικές σπουδές τους έγιναν αντιληπτές και με το τελευταίο τους κομμάτι (πρόλαβα άλλα τρία), όταν αφέθηκαν στον αυτοσχεδιαστικό οίστρο και στον jazz πειραματισμό κέρδισαν τις εντυπώσεις.

Είναι αυτονόητο ότι οι περισσότεροι ήρθαν για να θαυμάσουν το ταλέντο των The Prefabricated quartet. Η δισκογραφική τους κυκλοφορία ("Side the sail") βασίστηκε σε συνθέσεις που ηχογράφησαν για να μεθύσουν (και όχι ντύσουν) μουσικά ταινίες μικρού μήκους και ξεκίνησε να διανέμεται από την Run devil run records πριν δύο μήνες. Με την πρώτη νότα κατάφεραν να λιώσουν τον πάγο (εξάλλου αυτήν την έκφραση χρησιμοποιούν και στο εσώφυλλο με τις πληροφορίες), να πλημμυρίσουν το χώρο με αγνά συναισθήματα και να πλοηγηθούν στις ψυχές μας με συναρπαστικές μανούβρες. Τύμπανα, μπάσο, κιθάρα (ενίοτε με τη χρήση δοξαριού, παραπέμποντας στους Sigur Ros, οι οποίοι φέτος κυκλοφορούν βιβλίο, live dvd, νέο ep, ακουστικό δίσκο), τσέλο, φωνή και σιωπές (χρησιμοποιήθηκαν αριστοτεχνικά. Μου θύμισαν την σπουδαία εμφάνιση των Logh ("North" ο τίτλος της νέας δουλειά τους) τον Απρίλιο του 2004 στο Ξυλουργείο) ήταν τα στοιχεία με τα οποία μαγνήτισαν το ακροατήριο (περίπου 300 άτομα). Δεν ακουγόταν ψίθυρος (σε όλη τη διάρκεια! Εκτός από τα δικά τους κομμάτια, διασκεύασαν το Unfinished sympathy των Massive attack). Μόνο παρατεταμένα χειροκροτήματα μετά το τέλος κάθε τραγουδιού, γεγονός που τους ανάγκασε να παραμείνουν στην σκηνή περισσότερο από ότι είχαν προγραμματίσει. Οι ενορχηστρώσεις ήταν άλλοτε ήρεμες άλλοτε με δυναμικές ανατροπές και ποιητικό θόρυβο. Σαν να έβλεπα τους Do make say think. Και αυτό είναι μεγάλο κομπλιμέντο αν αναλογιστεί κανείς ότι είναι από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Σε κάθε περίπτωση η μουσική τους παιδεία και η φαντασία τους είναι διαβατήρια που ελπίζω να δεχτούν και στο εξωτερικό χωρίς να συναντήσουν σημαντικά προβλήματα στα τελωνεία τους. Απολαύστε ένα δείγμα παρακάτω και τη φωτολεκτική ανταπόκριση του Zpi εδώ.



"Is this the dose you've been dreamin' of?"


Οι Queens of the Stone Age έχουν έτοιμο το νέο τους δίσκο ("Era Vulgaris"). Για ακόμα μία φορά ο Nick Oliveri απουσιάζει. Ωστόσο, με τη συμμετοχή (πάλι) του Mark Lanegan (ο οποίος τραγουδάει στα περισσότερα κομμάτια της νέας κυκλοφορίας "It's not how far you fall, it's the way you land" των Soulsavers), του Billy Gibbons (ZZ Top), αλλά και του Julian Casablancas (The Strokes) επιχειρείται να επισκιαστεί το γεγονός.


Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Pitchfork ο Josh Homme δήλωσε: "This destination point is multidirectional. And so it doesn't feel like I'm in a box. It feels like I'm free of all boxes now. There's a larger gamble in not having any idea, [but] it's more about saying, "We go north and look for the following things, possibly." At least we're going in a direction that has a width to it."

Ποιος περιμένει μέχρι τις 12 Ιουνίου;

Queens of the Stone Age - Era Vulgaris (με φωνητικά από τον Trent Reznor. Δεν κατάφερε να είναι στην αρχική ενδεκάδα, οπότε θα αναζητήσει την τύχη του ως b-side)




"Because everybody knows, that's the way it goes..."

Προς έκπληξή μου στο soundtrack της νέας τρίτης ταινίας του Spiderman συμμετέχουν και οι The Walkmen. Και αυτό είναι σίγουρα λόγος που θα ωθήσει πολλούς στην απόκτησή του. Υπεραισιόδοξο (αν όχι υπερβολικό) ακούγεται, οπότε μάλλον θα ήταν σωστότερο να έγραφα ότι με συγκροτήματα σαν τους The Killers και τους Snow patrol οι πωλήσεις θα εκτοξευτούν στα ύψη. Ωστόσο, το “Red river” διαθέτει όλα όσα έχουμε αγαπήσει στις τρεις υπέροχες (τουλάχιστον για μένα) κυκλοφορίες τους. Παθιασμένη και βαθιά συναισθηματική ερμηνεία της κάθε λέξης από τον Hamilton Leithauser με την ιδιαίτερη χροιά της φωνής του, η οποία ακροβατεί θαυμάσια μεταξύ αβεβαιότητας, μελαγχολίας και εξομολογητικού θυμού, ξεσηκωτικά αποκαλυπτικά drums από τον Matt Barrick, ο οποίος τα πυρπολεί (άλλοτε χαϊδεύοντάς τα, άλλοτε χτυπώντας τα λυσσασμένα) κάθε φορά με τέτοιον μοναδικό τρόπο που ακούγονται ζωντανά (ώρες ώρες λες και χορεύουν), την κιθαριστική μελωδική μυρωδιά που σε παρασέρνει, το διακριτικό μπάσο και το όργανο, το οποίο ραίνει το αποτέλεσμα με σταγόνες επιτυχίας.

Παράλειψη θα αποτελούσε αν δεν αναφέραμε ότι πριν δύο χρόνια διασκεύασαν το “There goes my baby” των The Drifters για τις ανάγκες του ηλεκτρονικού παιχνιδιού “Stubbs the zombie in rebel without a pulse". Πάντως, η μία τους και μόνο εμφάνιση στην Αθήνα πριν μερικά χρόνια τους είχε αφήσει θετικότατες εντυπώσεις. Διαφορετικά δεν εξηγείται η δήλωσή τους σε ένα γαλλικό περιοδικό ότι θα ήθελαν να μας επισκεφτούν ξανά!



"Θυμάμαι μου είπαν θα έρθει ένα πλοίο απ’ το διάστημα, που θα μας πάρει μακριά από όλα τα άσχημα..."

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταφέρεις να αποτυπώνεις τα ίδια μαγικά συναισθήματα που σου γεννά μία συναυλία (για 17η φορά) των Διάφανων Κρίνων με διαφορετικά λόγια. Εξάλλου, μία φορά φορά αρκεί για να συνεχίσει η σκιά τους (και κατά συνέπεια οι μνήμες) να ακολουθεί (όχι μόνο εμένα, αλλά εικάζω) οποιονδήποτε σε ολόκληρη τη ζωή του. Ας τοποθετήσω τα γεγονότα σε μία τάξη. Η ανυπομονησία και ένα χαμόγελο που έφτανε ως τα αυτιά φώτιζε το πρόσωπό μου. Η ώρα κυλούσε με συντροφιά τις μουσικές των One hour before the trip (δεν πρόλαβα ολόκληρό τους το set), ο ήχος των οποίων βρισκόταν κάπου ανάμεσα στους Explosions in the sky, τους Sigur ros και τους Mogwai, χωρίς όμως το αποτέλεσμα να εντυπωσιάζει. Στις 11 εμφανίζονται τα Διάφανα Κρίνα και για 3 ώρες και ένα τέταρτο ευωδιές ονείρων και ελπίδας, μυρωδιές ποτού και πάθους πλανώνταν στην ατμόσφαιρα.

Με το εναρκτήριο "Τρεμπλίνκα" προσδιόρισαν τι σημαίνει εκλεκτή μελωδία, κιθαριστικός θόρυβος, ένταση και διάθεση για πειραματισμό. Εξαίσιο και χωρίς να χρειάζεται η καθηλωτική ερμηνεία του Θάνου Ανεστόπουλου και οι στίχοι-ποιήματα του Παντελή Ροδοστόγλου. Οι λαμπερές αχτίδες των τραγουδιών που ακολούθησαν άγγιξαν τον εσωτερικό μας κόσμο και αναζωπύρωσαν τον κρυμμένο παιδικό μας ακατάσχετο ενθουσιασμό. Χορός, φωνές, τραγούδι από ένα μέρος του κοινού που στριμώχτηκε στην Υδρόγειο, προσήλωση από τους υπόλοιπους. 4 τα νέα (γνώριμα από προηγούμενες εμφανίσεις τους) δημιουργήματα που γευτήκαμε έδωσαν το στίγμα για το πως θα κινηθούν δισκογραφικά το νέο χρόνο. Φυσικά, πολλά ήταν τα στοιχεία με τα οποία εμπλούτισαν τον ήχο τους, ενώ οι περισσότερες συνθέσεις ξεύφεγαν από το πνεύμα των studio- ακών ηχογραφήσεων. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει ο δεξιοτεχνικός τρόπος με τον οποίο χειρίζεται τόσο ο Νίκος Μπαρδής τις κιθάρες (σε ωθεί να αναρωτηθείς από που προέρχεται ο ήχος), όσο και ο Τάσος Μαχάς τα τύμπανα (καταλύτης στο μεγαλειώδες αποτέλεσμα). Ο Κυριακός Τσουκαλάς (επίσης πολυτάλαντος) έπαιξε εκτός από κιθάρα και πλήκτρα. Το κέφι διατηρήθηκε αμείωτο ως το φινάλε με τον απολαυστικό "Μπλε χειμώνα". Ο Θάνος με τον Τάσο βασάνισαν τα τύμπανα αποσπώντας αξιομνημόνευτες μουσικές καταθέσεις και με ένα όμορφο χάος από παραμορφώσεις και χειροκροτήματα αποχώρησαν για να οδηγηθούμε στο encore. "Θα πεθάνω ένα πένθιμο του Φθινοπώρου δείλι" με μία ακουστική κιθάρα και τη συνοδεία φλάουτου και την σταδιακή προσθήκη τρομπέτας, drums, μπάσου. Το "Στιγμές" αποτέλεσε την τελευταία πράξη της παράστασης και όπως ήταν αναμενόμενο τράβηξε σε διάρκεια για να ικανοποιήσει όσους είχαν νικήσει την κούραση. Αν συμβαίνουν συχνά κάτι τέτοιες συναυλίες θα χρειαστεί να σκαλίσουμε τόσες αναμνήσεις στο δέντρο της ζωής μας που σύντομα δεν θα υπάρχει σημείο για να συνεχίσουμε (θα ήταν φρόνιμο επομένως να προμηθευτούμε ένα μεγαλύτερο)!


Ακούστηκαν τα παρακάτω:

Τρεμπλίνκα
Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα
Αν το βρεις
Μνήμες του νερού
Κάθε τι που ανασαίνει
Ζωή σαν τη δικιά μου
Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός
Όπως τα χιόνια
Η γιορτή
Διάφανα Κρίνα
Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ' την κόλαση
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
Στο πλάι σου
Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου
Ό,τι απόμεινε απ' την ευτυχία
Χρειάζομαι μέρες
Κυριακή των Βαΐων
Μπλε χειμώνας

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του Φθινοπώρου δείλι
Βάλτε να πιούμε
Απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική
Στιγμές

+ 4 καινούργια ("Με ρωτούν οι χειμώνες", "Σε μια γη που ανατέλλει","Κι η αγάπη πάλι θα καλεί", "Αντί για σένα διάλεξα")

Follow their traces