"Say "I love you" and "I miss you", "Yours forever" just to keep in touch"
80 λεπτά. Τόσο διήρκεσε η εθιστικά καθηλωτική εμφάνιση των Film στη Θεσσαλονίκη (Υδρόγειος). Βέβαια δεν αναμενόταν κάτι διαφορετικό. Έπειτα από μία περιοδεία (οι λαμπερές αχτίδες της οποίας εικάζω ότι έφτασαν στα πιο σκοτεινά σημεία της καρδιάς του κάθε ανθρώπου, που είχε την τύχη να τους παρακολουθήσει, αφήνοντας πίσω τους αξιοζήλευτες αναμνήσεις, ευδαιμονία και εκστατική ευφορία) σε ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά και σε αρκετές πόλεις στο εξωτερικό έχουν αποδείξει ότι διαθέτουν τις συνθέσεις και την σκηνική παρουσία για να μαγνητίσουν το ακροατήριο. Και κάτι που επαναλαμβάνεται συνεχώς μόνο τυχαίο δεν είναι.Αυτό που απολαύσαμε για ακόμα μία φορά ήταν θεσπέσιο! Με το που βρέθηκαν στην σκηνή μας πυρπόλησαν με εκλεκτά συναισθήματα και μας παρέσυραν σε αγγελικούς κόσμους. Δεν παρέλειψαν να μας υπενθυμίσουν ότι έχουν ένα παράθυρο στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους σε περίπτωση που χρειαστεί να αποδράσουμε ("Alarm", το εναρκτήριο κομμάτι) και μας εκτόξευσαν με ιδιόμορφα κινηματογραφικό τρόπο περίσσιες ποσότητες παθιασμένης διάθεσης και ασυγκράτητης ηλεκτρικής έντασης. Ο Δημήτρης Μπόρσης διέπρεψε για ακόμα μία φορά με τα έξοχα φωνητικά του και τον τρόπο που παράγει γοητευτικούς ήχους από το μπάσο του (στην πρώτη τους συναυλία στη Θεσσαλονίκη ως support των αγαπημένων μου Bokomolech χρησιμοποιούσε και δοξάρι. Πολύ θα ήθελα να το ξαναδώ), ο αδερφός του Κώστας εμφύσησε πνοή στα τύμπανα, αποδεικνύοντας τις αμέτρητες δυνατότητές τους και ο Μανώλης Ζαβιτσάνος μεγαλούργησε με δεξιοτεχνία στον κιθαριστικό θόρυβο (πάντα με μέτρο) και στις μελωδίες. Ρυθμικός στυλοβάτης η αισθαντικά ονειρώδης φωνή (και έκτακτη εμφάνιση, για όσους υποστηρίζουν το αντίθετο) της Ελένης Τζαβάρας, άλλοτε εύθραυστη και άλλοτε δυναμική. Διαρκής τόσο η κίνησή τους επί σκηνής όσο και η προσπάθεια επικοινωνίας με το κοινό [ίσως έφταναν τα 400 άτομα. Αν σκεφτεί κανείς ότι ήταν καθημερινή, ο ραδιοφωνικός χορηγός δεν υποστηρίζει τα ελληνικά συγκροτήματα (Επευφημίες στον Σημαντήρα και για αρκετούς ραδιοφωνικούς παραγωγούς του 88μισό) και δεν συνάντησα πουθενά αφίσα της συναυλίας, τότε είναι θρίαμβος.]
Ακούστηκαν τα Alarm, Angel B, Happy, Stop stop, Frenzy, This is a lovesong (?), Krash, UR1 robot, Montage, Red song, Away to say goodbye, Sss!, Painkiller (η μόνη διαφορά στο playlist τους σε σχέση με την προηγούμενη συναυλία τους) και μας αποχαιρέτισαν (αναμενόμενα) με το Jοkulhlaup.
Σμίλεψαν μια υπέροχη βραδιά και την αφιέρωσαν σε εμάς. Και από εμάς τι απομένει; Να προλάβουμε να φωνάξουμε πριν την Ελένη "Ευχαριστούμε".
0 Comments »
Δημοσίευση σχολίου