"And where have the colors gone?"

Οι The Twilight sad ετοιμάζονται για περιοδεία με τους (φίλους τους) Mogwai, ενώ παράλληλα ρυθμίζουν τις τελευταίες λεπτομέρειες του νέου δίσκου τους (ο οποίος αναμένεται το φθινόπωρο, έστω και αν οι ηχογραφήσεις έχουν ολοκληρωθεί). Στο "Fourteen autumns & fifteen winters" ο μελωδικός λυρισμός, η εκφραστικότητα της φωνής του James Graham, το ακορντεόν και το ξυλόφωνο συνυπήρχαν αρμονικά με τις σεισμικές δονήσεις των drums, με τις ηχητικές εναλλαγες, το reverb και τις θορυβώδεις παραμορφώσεις. Αυτή τη φορά υπόσχονται πιο σκοτεινά απαισιόδοξους στίχους (επηρεασμένοι από άσχημες καταστάσεις και απώλειες), νέες μουσικές κατευθύνσεις (πειραματίστηκαν με περισσότερα μουσικά όργανα) και την ένταση να δεσπόζει σε εντονότερο βαθμό. Τέλος, θα συνεχίσουν να συνεργάζονται με τον Dave Thomas (ο οποίος είναι υπεύθυνος για τα πανέμορφα εξώφυλλα των δίσκων τους), ενώ σκέφτονται την κυκλοφορία και ενός EP, με δεδομένο ότι διαθέτουν πλήθος τραγουδιών με τα οποία δηλώνουν ενθουσιασμένοι. "We will be happy if we release an album that we are all proud of and play our music round the world again" (σας το ευχόμαστε και εμείς).

The Twilight sad - The neighbours can't breathe (live in Edinburgh)


The Twilight sad - Here, it never snowed. Afterwards it did
(from "Here, it never snowed. Afterwards it did EP")

The Twilight sad - Cold days from the birdhouse
(from "Fourteen autumns & fifteen winters")


The Twilight sad - Climbing up the walls
(from "That summer, at home I had become the invisible boy")



"Run away with a broken moment, hide away and wait for me in my dreams..."

Μοιάζει αδύνατο να σε αφήσουν ασυγκίνητο οι υπέροχες (επικές) συνθέσεις των My latest novel (και αυτοί από την Σκωτία). Οι ακουστικές κιθάρες παντρεύονται με τα βιολιά, οι μελωδίες με τα φωνητικά και οι pop ευαισθησίες τους με την ένταση (και την post rock αισθητική). Φωτεινές και σκοτεινές ιστορίες, επικαλυμμένες με στρώσεις σοκολατένιων (τόσο όμορφες) ενορχηστρώσεων καταφέρνουν αμέσως να σου κλέψουν την καρδιά. Ο πρώτος δίσκος τους, το "Wolves" ήταν γεμάτος πρωτότυπα μαγικούς ήχους, ιδανικός για επανειλημμένες ακροάσεις. Τρία χρόνια μετά αναμένεται η συνέχεια ("Deaths and entrances", τίτλος ποιήματος του Dylan Thomas), η οποία χρειάστηκε 628 ημέρες! Πλήθος νέων τραγουδιών επηρεάστηκαν (και πάλι) από λογοτεχνικά βιβλία και κυρίως από το "Lanark" του Alasdair Gray ("The book is about life, death, dreams, nightmares, war, heaven and hell… Cycles… So is our album"). Υπομονή μέχρι το Μάιο.





Πιάστε τους να ησυχάσουμε

"Το πιο "στέρεο αντάρτικο" της πόλης. Χειροκροτήστε με"

Εναλλακτικοί τίτλοι:

"Το μεγαλείο της (υποτιθέμενης) δημοσιογραφίας. Χειροκροτήστε με"

"Η σπουδαία "δημοσιογράφος", εν ώρα εργασίας, καταναλώνει περιχαρής, γαριδάκια στο μετρό."

Διαβάστε εδώ το (εξυπνακίστικο) "κατόρθωμά" της Μερόπης Κοκκίνη και προσθέστε στο τέλος του (ο Θεός να το κάνει) άρθρου το "επιδοκιμαστικό" σας σχόλιο. Συγχαρητήρια στη LIFO (ο "αστικός μύθος" καταρρίφθηκε) για τα πρότυπα που προωθεί.



Under success

Οι We were promised jetpacks εντάχθηκαν πρόσφατα στο δυναμικό της FatCat Records με την ιστορία τους να αποδεικνύει ότι οι νέες τεχνολογίες, στην περίπτωσή τους το myspace αποτελούν σημαντικό παράγοντα στην προώθηση της μουσικής ενός συγκροτήματος. Άτομα της δισκογραφικής εταιρείας προσπαθούσαν να εντοπίσουν κάτι νέο και ενδιαφέρον, με την αναζήτηση να ξεκινάει από τη λίστα των διαδικτυακών φίλων των Frightened rabbit. Σύντομα κατέληξαν στους We were promised jetpacks, οι οποίοι εμφανίζονταν συχνά ως support τους, ενώ με τα demo τους είχαν ήδη απασχολήσει ραδιοφωνικές εκπομπές στη Μεγάλη Βρετανία. Οι αγχωτικά πιασάρικες κιθάρες, οι μελωδικά θορυβώδεις συνθέσεις τους, το πάθος, η ενέργειά τους επί σκηνής και φυσικά, η Σκωτσέζικη προφορά συνιστούσαν στοιχεία επιτυχίας. Αρχές καλοκαιριού αναμένεται το "These four walls", η πρώτη κυκλοφορία τους.



"Και ξαφνικά ξυπνώ μέσα σε μια παλιά φωτογραφία, όλα έχουν μείνει ίδια, όπως ήταν τότε..."

Η είδηση της επανασύνδεσης των Ονειροπαγίδα ανέσυρε ευχάριστες αναμνήσεις από τα ντουλάπια της μνήμης και αναζωπύρωσε τον ενθουσιασμό μας. Αισθάνθηκα και πάλι σαν παιδάκι που περιμένει με ανυπομονησία να ανοίξει το Χριστουγεννιάτικο δώρο του.

Η πρώτη μας συνάντηση (μέσω μιας συλλογής της Lazy dog Records που συνόδευε το περιοδικό Ποπ+Ροκ και περιείχε δύο επιπλέον τραγούδια από δύο σπουδαία συγκροτήματα (δε χρειάζεται να αναφέρω καν τα ονόματα) που ηχογραφούσαν τότε για την Studio II) ήταν καθοριστική. Η ακρόαση του "Κάθε πρωί" είχε ως αποτέλεσμα έναν κεραυνοβόλο έρωτα. Λίγες μέρες μετά είχα αποκτήσει το θαυμάσιο δίσκο τους ("Aσημένια μέρα") και είχα εντάξει στην καθημερινότητά μου μία τουλάχιστον είσοδό του στο cd player. Η έμπνευση ξεχείλιζε. Το ίδιο και οι κιθαριστικές pop μελωδίες, η ένταση, οι ηχητικές παραμορφώσεις, οι trip hop ρυθμοί, τα υπέροχα φωνητικά της Παυλίνας και πίσω από την κονσόλα, τα samples, τις ενορχηστρώσεις και τις ηλεκτρονικές πινελιές ο (μοναδικός) Coti K. (τον οποίο θα έπρεπε να είχαν επιλέξει τα Διάφανα Κρίνα για την παραγωγή του "Κι αγάπη πάλι θα καλεί").


Η συνέχεια ήταν ακόμα πιο λαμπρή. Ένα χρόνο μετά, ξεφυλλίζοντας το ΔΙΦΩΝΟ αντικρύζω στις δισκοκριτικές ένα εξώφυλλο να αναγράφει Ονειροπαγίδα και "Μικρά μυστικά". Για μερικές εβδομάδες περιφερόμουν από δισκοπωλείο σε δισκοπωλείο προκειμένου να το βρω. Οι απαντήσεις γνωστές. "Ποιο από τα δύο είναι το όνομα του συγκροτήματος;", "Δυστυχώς, μόλις μας τελείωσε (Αποκλείεται, σκεφτόμουν. Δε θα ήταν πιο εύκολο να μου πουν ότι δεν το έχουν, από το να ψεύδονται)", "Μην ανησυχείς. Μπορείς να αγοράσεις το νέο δίσκο του Β. Παπακωνσταντίνου", "Το έχουμε παραγγείλει, αλλά δε μας έχει έρθει ακόμα",... . Ωστόσο, η αναμονή άξιζε (με δεδομένο ότι περιείχε το αριστουργηματικό "Μποσανόβα" και συμμετείχε (στο "Θυμάμαι τη μέρα") ο Τάσος Παπαστάμου των Closer). Και πάλι δεν ήξερα τι να πρωτοξεχωρίσω. Η αγάπη έγινε λατρεία. Εποχές που poster απο εμφανίσεις τους κοσμούσαν τους τοίχους του δωματίου μου.



Στην τρίτη τους δισκογραφική δουλειά ("Μελόντικα"), στη Warner πλέον, η Σόνια Χαραλαμπίδου (παρ' όλο που διέθετε μουσική παιδεία, απουσίαζε η μαγεία από τις ερμηνευτικές της ικανότητες (αν και όπως αποδείχθηκε ζωντανά, όσο περνούσε ο καιρός βελτιωνόταν)) είχε αντικαταστήσει την Παυλίνα, ενώ οι pop ηλιαχτίδες στις συνθέσεις ήταν πιο φωτεινές (αν και δε με κέρδισαν ολοκληρωτικά).
Η συναυλία τους, μετά από οχτώ χρόνια απουσίας, στο Gagarin 205 Live Music Space, την Παρασκευή 20 Μαρτίου επιβεβαίωσε τη νέα αρχή. Σύμφωνα με τους ίδιους: "Νιώθουμε ακόμη διψασμένοι και πολύ ενθουσιασμένοι με την προοπτική να ηχογραφήσουμε ξανά μαζί και να επιστρέψουμε στη σκηνή."



Gran Torino

Με σενάριο που συνδυάζει δράμα και κωμωδία κατ' ευθείαν για σεμινάριο, γεμάτο πνευματώδεις ατάκες, πολλαπλές αναφορές, συγκινητικές ανατροπές, ένταση, τρυφερότητα, πρωτοτυπία και έναν Clint Eastwood χάρμα οφθαλμών τόσο μπροστά (λιτός και εκφραστικός), όσο και πίσω από την κάμερα (εμπνευσμένη για ακόμα μία φορά σκηνοθεσία). Απολαυστικά υπέροχη!



"When the whites of your eyes come through, you'll see something new"

Οι Other lives για δύο χρόνια σκάλιζαν συνεχώς τα χωράφια της καρδιάς τους για να ανιχνεύσουν μελαγχολικούς στίχους εκτυφλωτικής ομορφιάς ποτισμένους από τις θλιμμένες αναμνήσεις τους, για να φυτέψουν στη συνέχεια, πολύχρωμους σπόρους ορχηστρικής pop, να μεθύσουν τον αέρα με τη γύρη της εκλεκτής φωνής του Jesse Tabish, να κινητοποιήσουν τις αισθήσεις με τις υπέροχες μελωδίες του πιάνου και να ραντίσουν το έδαφος με αρώματα τσέλου. Σαν τη γαλήνη που επικρατεί στη θάλασσα μετά τα κύματα, το αποτέλεσμα της αφοσίωσής τους ήταν θαυμάσιο. Δηλαδή; Ένας κήπος με 11 ανθισμένα τραγούδια ιδανικά για τις στιγμές που ο ήλιος βυθίζεται στην αγκαλιά της νύχτας.



"Can't you see there's a part of me that's brand new?"

"The purpose of this EP ('Live from Las Vegas - Exclusively at The Palms') are to provide the listener with a sensual and deeply personal method for relaxational listening. It is to be enjoyed on a candle-lit bench, a secluded nook, or a sensuous dinner party."


Ηχητικά ανήσυχοι, με καλλιτεχνική άποψη και προσωπικότητα, συνθέτουν μουσική χωρίς όρια και περιορισμούς, με ηλεκτρονικά, r'n'b, χορευτικά στοιχεία, θόρυβος να συνυπάρχουν αρμονικά με το γλυκά κιθαριστικό ήχο τους, με τα πλήκτρα να αγκαλιάζουν μαγικά τους στίχους και τη φωνή του ιδιοφυούς Jim James να αποτελεί μαγνήτη!

My morning jacket - Wordless chorus (from "Okonokos")

My morning jacket - Touch me I'm going to scream pt. 2
(from "Evil urges")

Follow their traces