Τις τελευταίες είκοσι μέρες, 28 bloggers συζήτησαν, σχολίασαν, ξανάκουσαν, επέκριναν, διαφώνησαν, πιάστηκαν στα χέρια, προπαγάνδισαν, επηρέασαν, συμφώνησαν, παθιάστηκαν και ψήφισαν τους αγαπημένους τους δίσκους για το 2007. Τελικά, κατέληξαν στα παρακάτω:

1. Radiohead - In rainbows

"It’s as brazen, bold and brilliant as anything it’s done thus far. A clear sign that Radiohead will continue to reinvent themselves and drop more jaws along the way. A masterpiece."

2. Spoon - Ga ga ga ga ga
3. Sunset rubdown - Random spirit lover
4. Efterklang - Parades
5. 65daysofstatic - The destruction of small ideas
6. The National - Boxer
7. Oxbow - The narcotic story
8. The Besnard Lakes - The Besnard Lakes are the dark horse
9. Frog eyes - Tears of the Valedictorian
10. Closer - Closer
11. Air formation - Daylight storms
12. Jens Lekman - Night falls over Kortedala
13. Of Montreal - Hissing fauna, are you the destroyer?
14. Panda bear - Person pitch
15. Animal collective - Strawberry jam
16. Menomena - Friend & foe
17. Okkervil River - The stage names
18. Blonde Redhead - 23
19. Arcade Fire - Neon Bible
20. Dälek - Abandoned language

2. Spoon - Ga ga ga ga ga

Θεσπέσιος κιθαριστικός δίσκος με υπέροχα αποσπασματικούς στίχους και την πανέμορφη φωνή του Britt Daniel (άλλοτε συναισθηματική, άλλοτε απότομη), με το πιάνο, το ντέφι, το μπάσο, τα παλαμάκια και σε μερικά σημεία τη δειλή εμφάνιση του τσέλου, των πνευστών και της ακουστικής κιθάρας να συνεισφέρουν ρυθμικά, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι αφοπλιστικά γοητευτικό και να μας χαρίζει ακόμα μεγαλύτερες συγκινήσεις. Η παραγωγή δίνει έμφαση στη λεπτομέρεια αποκαλύπτοντας τη δημιουργικότητα και τις πλούσιες ιδέες τους, ενώ απουσιάζει οτιδήποτε περιττό στις ενορχηστρώσεις του Ga ga ga ga ga. Η μικρή του διάρκεια (36 λεπτά) ενδείκνυται για επανειλημμένες ακροάσεις!

Spoon - You got yr. cherry bomb

Spoon - Rhthm & soul

Spoon - Black like me

3. Sunset rubdown - Random spirit lover

4. Efterklang - Parades

5. 65daysofstatic - The destruction of small ideas

6. The National - Boxer

The National - Slow show

The National - Brainy (White session)

The National - Apartment story (White session)

7. Oxbow - The narcotic story

Πιάνο και όργανο, έγχορδα (βιολί, τσέλο) και ορχηστρικά στοιχεία δίπλα σε θορυβώδεις κιθάρες, μπάσο και drums. Το ιδανικό soundtrack για τις ιστορίες του Eugene Robinson. Οι στίχοι και κυρίως, η ερμηνεία του είναι ο βασικός άξονας του δίσκου. Κραυγές, απαγγελίες, ψίθυροι, ανάσες, ουρλιαχτά βουτηγμένα στο συναίσθημα (θυμός, απόγνωση, δυσφορία). Με blues επικάλυψη, αναπάντεχα ξεσπάσματα και χαοτική συνοχή. Παρούσες και οι μελωδίες! Συνθέσεις, άλλοτε απλές, άλλοτε βασανιστικές, άλλοτε σύνθετες, άλλοτε εφιαλτικές, πάντα όμως άκρως ενδιαφέρουσες (και όχι μόνο). Θρίαμβος!

"Well Oxbow is an artistic enterprise with highly emotional, intellectual underpinnings. Fighting is a highly emotional and intellectual enterprise that may or more than likely may not have anything to do with art. Creating art is infinitely more satisfying. But I like dominating other men who deserved it as well."

Eugene Robinson

8. The Besnard Lakes - The Besnard Lakes are the dark horse

45 λεπτά αιθέριων φωνητικών μεταξύ Jace Lasek και της συζύγου του Olga Goreas, τα οποία αγναντεύουν από ψηλά, χάρη στη μίξη και την παραγωγή του ήχου, σπουδαίων ενορχηστρώσεων, κιθαριστικών ξεσπασμάτων, αργόσχολων solo (τα οποία αν και μυρίζουν παρελθόν, έχουν φρεσκοβαφτεί με σήμερα και διατηρούνται θελκτικά), πλήθους εγχόρδων, ονειρικών pop μελωδιών, shoegaze και post rock αισθητικής, παιχνιδιάρικα πειραματικών δομών, σκοτεινής ατμόσφαιρας, αξιομνημόνευτων drums, μοναδικού δημιουργικού στίγματος, ψυχεδελικών μυρωδιών, εκλεκτών συμμετοχών, χορωδίας και πνευστών, πλήθους ιδεών (σε κάθε ακρόαση συναντάς και κάτι καινούργιο)... . Πιο απλά, θησαυρός. Οι προβολείς της προσοχής σας ας πέσουν πάνω του.

The Besnard Lakes - Because tonight

9. Frog eyes - Tears of the Valedictorian

Κιθαριστικές μελωδίες (από τον McCloud Zicmuse) που συνοδεύουν ιδανικά τη νοσταλγικά όμορφη, αλλά ιδιαίτερη και γεμάτη εκφραστική ουσία φωνή του Carey Mercer, ο οποίος χρησιμοποιεί τους ψιθύρους, τις κραυγές, τις παύσεις, τα ουρλιαχτά, την αίσθηση του επείγοντος και της αγωνίας, το έντονο πάθος του και κάθε εναλλακτικό τρόπο δραματοποίησης για να καλλωπίσει τα τραγούδια, νευρικά πλήκτρα που εικονογραφούν ιδανικά τους παράξενους στίχους, έξοχο μπάσο από τον Michael Rak, σφυροκοπήματα και χάδια των drums από την Melanie Campell (γυναίκα του Carey, η οποία δουλεύει ως νοσοκόμα σε τμήμα νεφροπαθών), άριστη αίσθηση του χαώδους μέτρου. Λόγοι για να μυηθείτε στον παραμυθένιο (αν και όχι απαραίτητα φωτεινό) κόσμο των Frog eyes. Το "Tears of the Valedictorian" είναι αριστούργημα που επανακαθορίζει τα όρια της μουσικής δημιουργίας.

Frog eyes - Bushels (τραγούδι της χρονιάς)

Frog eyes - Reform the countryside

Frog eyes - ''Stockades''

10. Closer - Closer

Έξι χρόνια μετά, έρχεται η στιγμή να απολαύσουμε τη νέα κυκλοφορία του συγκροτήματος που λατρέψαμε με το "In the market", που συνεχίσαμε να αγαπάμε με το "Suddenly comes..." και παρά τη μακρόχρονη απουσία του δε σταματήσαμε να εκτιμάμε. Το "Closer" περιέχει εξαίσιες και αξιοζήλευτες μουσικές στιγμές, σε βαθμό που μετά από κάθε τραγούδι επιφωνήματα ενθουσιασμού, ευτυχίας, ικανοποίησης και αγαλλίασης αναβλύζουν σαν πίδακες. Η αλλαγή στη σύνθεσή τους (για ακόμα μία φορά. Με σημαντικότερη την αποχώρηση του Τάσου Παπαστάμου μετά την ηχογράφηση) δεν αλλάζει το γεγονός ότι οι Closer διαθέτουν διαολεμένες ποσότητες ταλέντου, φαντασίας και αστείρευτης έμπνευσης.

Συνδυάζουν αριστοτεχνικά τις εκλεκτές μελωδίες και την στιχουργική αρτιότητα, την ικανότητα να ερωτοτροπούν με τα ηλεκτρονικά και να προσθέτουν νέα στοιχεία στον ήχο τους, τις εναλλαγές φωνητικών μεταξύ Βαγγέλη και Ανδρέα Παππά και τις υπέροχα παθιασμένες ερμηνείες, τη μελαγχολία με την αισιοδοξία, τις ξεχωριστές συμμετοχές (τρομπέτα από το Νίκο Μπαρδή των Διάφανων Κρίνων στο "Singles", κιθάρα του Ανδρέα Ιωάννου και φωνητικά από τη Mary των Mary and the boy στο "Honey", φωνητικά της Κατερίνας Παπαχρήστου στα "Motel", "Singles" και "Freak"), τα γοητευτικά λυσσασμένα drums (από τους Κώστα Πέρογλου, Θάνο Μιχαηλίδη, Νίκο Μανουσόπουλο, Μιχάλη Καπηλίδη), τις παραμορφώσεις, το μπάσο που διαπρέπει, το μεθυστικά και αποκαλυπτικά λυρικό βιολί του σπουδαίου μουσικού Τάσου Παπαστάμου, την ασύγκριτη δεξιοτεχνία του Γιάννη Βερβέρη να μεταμορφώνει την κάθε νότα της κιθάρας σε εκθαμβωτικό ήχο και την προσεγμένη παραγωγή (με μια μικρή ένσταση), την οποία συνυπογράφει και πάλι ο Άρης Χρήστου. 11 μήνες μετά και συνεχίζει να φεγγοβολάει στη μνήμη μου με την ίδια ένταση. Και αυτό, μόνο τυχαίο δεν είναι.

Closer - Intron

Closer - Motel

Closer - Wander

11. Air formation - Daylight storms

Shoegaze αισθητική και αέρινα φωνητικά, drums ποίηση, πολυεπίπεδες κιθαριστικές μελωδίες, διακριτικά πλήκτρα, ονειρική και υπνωτικά μελαγχολική ατμόσφαιρα. Και όλα αυτά σε βαθμό υπέρμετρα σαγηνευτικό. Κομψοτέχνημα.


Πηγές έμπνευσής τους; Οι Flying saucer attack (δείγμα: 'Come and close my eyes' από το ''Further'') και οι Slowdive (δείγμα: 'When the sun hits' από το ''Souvlaki").
Ο τραγουδιστής και κιθαρίστας τους Matt Bartram κυκλοφορεί σύντομα προσωπικό δίσκο ('Arundel') με 8 τραγούδια.

Βαθιά συναισθηματικός, υπέρμετρα ρομαντικός, γεμάτος φαντασία βουτάει στη μνήμη του και ανασύρει στιγμές από προσωπικά του γεγονότα, τη ζωή και την καθημερινότητά του στην Kortedala αποτυπώνοντάς τες άριστα και με φυσικό τρόπο στους υπέροχους στίχους του. Για ακόμα μία φορά ο Jens Lekman μας χαρίζει ηλιόλουστες, μελαγχολικά αισιόδοξες συνθέσεις και μελωδίες που καρφώνονται μονομιάς στο μυαλό, ενώ δεν απουσιάζουν οι πολύχρωμες ενορχηστρώσεις (αμέτρητα μουσικά όργανα και samples παρελαύνουν από το δίσκο), οι αναφορές του στα διάφορα μουσικά είδη και στις επιρροές του, οι εμπνευσμένες συμμετοχές από την Frida Hyvönen και την Sarah Assbring (El Perro del mar) και μία ατμόσφαιρα αγαλλίασης και ευδαιμονίας. Σε κάθε σταυροδρόμι συναντάς και μία έκπληξη, σε κάθε τραγούδι συναντάς την απόλυτη pop ομορφιά.

Ο Panda bear (δηλαδή Noah Lennox, μέλος των Animal collective) στήνει πρώτα το φόντο με τις επαναλαμβανόμενες μελωδίες, προσθέτει άφθονα samples και loops θολώντας τον ήχο και στο τέλος ισορροπεί άριστα πάνω σε αυτά με τις πολύχρωμες φωνητικές του ικανότητες. Ο δημιουργικός του οίστρος γίνεται αντιληπτός από τη μαεστρία με την οποία κατευθύνει τα τραγούδια μεταλλάσσοντάς τα σε πρωτότυπες μουσικές εμπειρίες. Με ακατάσχετη παιδική διάθεση και ευφορία πετυχαίνει να δημιουργήσει ότι πιο αποκαλυπτικά όμορφο θα ακούσετε φέτος. Μονολεκτικά; Κλασικό.

Ηλεκτρονικά κόλπα (από παράξενα, ambient, ηχητικά στριφογυρίσματα και παραμορφωμένα φωνητικά μέχρι μπουρμπουλήθρες), επαναλαμβανόμενα μοτίβα, όμορφες μελωδίες και ξεχωριστά λαμπρές ερμηνείες (υπάρχουν εδώ και αυτές), κραυγές, θόρυβοι, γοητευτική υστερία, πιάνο, τραγουδιστά επιφωνήματα (σχεδόν σε όλες τις δυνατές μορφές τους), περίτεχνη ενορχήστρωση γεμάτη εκπλήξεις και πρωτότυπες ιδέες. Είναι αδύνατον να περιγράψεις τον ήχο τους. Αναδομούν τον τρόπο που ακούγεται η pop μουσική με συνεχείς πειραματισμούς και τα καταφέρνουν περίφημα (και πάλι μετά το αριστουργηματικό "Feels"), σχεδόν εθιστικά. Μήπως τελικά το αδικώ με αυτήν τη θέση;

Το "The stage names" αιχμαλωτίζει την πραγματικότητα με τρόπο κινηματογραφικό. Συναίσθημα που ξεχειλίζει, άμεσες συνθέσεις (σε βαθμό που νιώθεις ένα χέρι να σε αγκαλιάζει στον ώμο), θεσπέσιες ενορχηστρώσεις (είναι τέτοιο το πλήθος των μουσικών οργάνων και κυρίως οι εναλλαγές τους που κάθε τραγούδι είναι μοναδικά ξεχωριστό. Σχεδόν σαν να πρόκειται για μουσική συλλογή με 9 πανέμορφα κομμάτια), έξοχοι στίχοι που μαζί με τη θαυμάσια ερμηνεία του Will Sheff αναδεικνύονται πρωταγωνιστές και παρουσία του Jim Eno (των επίσης αγαπημένων Spoon) στη μίξη. Απαραίτητο.

Άχρηστη πληροφορία: Το εξώφυλλο σχεδιάστηκε και πάλι από τον William Schaff με αφορμή ένα στίχο από το "Unless it kicks". H limited edition εκδοση του δίσκου συνοδευόταν από ένα δεύτερο cd με ακουστικές εκτελέσεις.

19. Arcade Fire - Neon Bible

Μπορεί να μην είναι 'Funeral', ωστόσο η ομορφιά του είναι αδιαμφισβήτητη.

Arcade Fire - No cars go

20. Dälek - Abandoned language