mouxlaloulouda: "Ό,τι (σχεδόν) απόμεινε από την ευτυχία"

"Ό,τι (σχεδόν) απόμεινε από την ευτυχία"

Σάββατο βράδυ στη γεμάτη με κόσμο Υδρόγειο. Τα Διάφανα Κρίνα στη σκηνή, τα αστέρια λαμπυρίζουν εντονότερα από ποτέ, και το φεγγάρι φοράει τα μεταξωτά του για περισσότερο από δυόμιση ώρες. Απρόσμενος έρωτας! Με την πρώτη επαφή κατάφεραν να αποσπάσουν τις κλειδαριές, και να ανοίξουν τις πόρτες της καρδιάς μας (το ‘Στην κόλαση βαθιά’, με την κιθαριστική του ένταση, τα θορυβώδη drums και τον Θάνο Ανεστόπουλο να ουρλιάζει στο φινάλε). Λεηλάτησαν τα δάκρυά μας, και μας υπενθύμισαν ότι μετά την απελπισία μπορούμε να συγκλονιστούμε ξανά. Ό,τι αρχίσαμε σαν ξένοι το συνεχίσαμε ως γνωστοί (με το ‘Ζωή σαν τη δικιά μου’). Η στιχουργική και συνθετική μαεστρία και στα νέα τους τραγούδια (πλούσια σε ηχητικές εναλλαγές) είχε ως αποτέλεσμα να μην αργήσουν να βρουν θέση στις πιο εξαίσιες μνήμες μας. Στο πρώτο μισό έλυσαν τις ρόδες μας, και μας παρέσυραν (κυρίως) σε χείμαρρους φρέσκιας αγαλλίασης. Στη συνέχεια, περιπλανηθήκαμε στην ενδοχώρα τους, και συναντήσαμε γνώριμες μελωδίες για την αγάπη, τον έρωτα, την απώλεια, το θάνατο, τη θλίψη. Μελωδίες για το κάθε τι που δίνει στη ζωή μια απόκοσμη ομορφιά. Πιο απλά, τα άδεια μας ποτήρια γεμίσαν με έξοχες μουσικές [αν και ευχόμουν να απουσίαζαν (ή σωστότερα να επιλέγονταν άλλα) το ‘Μέρες αργίας’, το ‘Βάλτε να πιούμε’ και ο ‘Μπλε χειμώνας’ (μιας και μεγάλο μέρος του πλήθους ενδιαφερόταν, δυστυχώς, μόνο για παλιά τραγούδια. Να μην παραλείψω ότι το κοινό ήταν άοσμο. Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός ότι δεν έδειξε καμία διάθεση για encore]. H επανεμφάνισή τους στη σκηνή συνοδεύτηκε (τουλάχιστον προς τέρψιν μου) με ξαφνική ορχηστρική καταιγίδα. Ειδική μνεία στα πλήκτρα του Κυριάκου Τσουκαλά (προσθέτουν ένα δροσερό άρωμα) και στην τρομπέτα του Νίκου Μπάρδη. Και αυτό που απόμεινε; Ένα γέλιο στο χρώμα του διάφανου κρίνου, και μια ελπίδα ότι, όταν ανθοφορήσει ο νέος (πέμπτος) σπόρος που φύτεψαν, θα μας πάρει παντοτινά από όλα τα άσχημα.

Στην κόλαση βαθιά *
Ζωή σαν τη δικιά μου
Σε μια γη που ανατέλλει #
Σκισμένος χαρταετός
Αντί για σένα διάλεξα #
... *
Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ’ την κόλαση
Κι η αγάπη πάλι θα καλεί #
Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα
Απ’ τ’ άπειρο σε σένα
Τρεμπλίνκα
Μνήμες του νερού
Νύχτα
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
... *
Διάφανα Κρίνα
Μουχλαλούδα: Η μπαλάντα της φωτιάς
Καινούργιος τόπος
Με ρωτούν οι χειμώνες #
Απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική
Μέρες αργίας
Μπλε χειμώνας

e n c o r e
Ορχηστρικό *
Αν το βρεις
Βάλτε να πιούμε

----- . -----
* = καινούργιο
# = επίσης νέο, αν και το έχουμε απολαύσει ζωντανά ξανά