mouxlaloulouda: Συναυλία

"Ό,τι (σχεδόν) απόμεινε από την ευτυχία"

Σάββατο βράδυ στη γεμάτη με κόσμο Υδρόγειο. Τα Διάφανα Κρίνα στη σκηνή, τα αστέρια λαμπυρίζουν εντονότερα από ποτέ, και το φεγγάρι φοράει τα μεταξωτά του για περισσότερο από δυόμιση ώρες. Απρόσμενος έρωτας! Με την πρώτη επαφή κατάφεραν να αποσπάσουν τις κλειδαριές, και να ανοίξουν τις πόρτες της καρδιάς μας (το ‘Στην κόλαση βαθιά’, με την κιθαριστική του ένταση, τα θορυβώδη drums και τον Θάνο Ανεστόπουλο να ουρλιάζει στο φινάλε). Λεηλάτησαν τα δάκρυά μας, και μας υπενθύμισαν ότι μετά την απελπισία μπορούμε να συγκλονιστούμε ξανά. Ό,τι αρχίσαμε σαν ξένοι το συνεχίσαμε ως γνωστοί (με το ‘Ζωή σαν τη δικιά μου’). Η στιχουργική και συνθετική μαεστρία και στα νέα τους τραγούδια (πλούσια σε ηχητικές εναλλαγές) είχε ως αποτέλεσμα να μην αργήσουν να βρουν θέση στις πιο εξαίσιες μνήμες μας. Στο πρώτο μισό έλυσαν τις ρόδες μας, και μας παρέσυραν (κυρίως) σε χείμαρρους φρέσκιας αγαλλίασης. Στη συνέχεια, περιπλανηθήκαμε στην ενδοχώρα τους, και συναντήσαμε γνώριμες μελωδίες για την αγάπη, τον έρωτα, την απώλεια, το θάνατο, τη θλίψη. Μελωδίες για το κάθε τι που δίνει στη ζωή μια απόκοσμη ομορφιά. Πιο απλά, τα άδεια μας ποτήρια γεμίσαν με έξοχες μουσικές [αν και ευχόμουν να απουσίαζαν (ή σωστότερα να επιλέγονταν άλλα) το ‘Μέρες αργίας’, το ‘Βάλτε να πιούμε’ και ο ‘Μπλε χειμώνας’ (μιας και μεγάλο μέρος του πλήθους ενδιαφερόταν, δυστυχώς, μόνο για παλιά τραγούδια. Να μην παραλείψω ότι το κοινό ήταν άοσμο. Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός ότι δεν έδειξε καμία διάθεση για encore]. H επανεμφάνισή τους στη σκηνή συνοδεύτηκε (τουλάχιστον προς τέρψιν μου) με ξαφνική ορχηστρική καταιγίδα. Ειδική μνεία στα πλήκτρα του Κυριάκου Τσουκαλά (προσθέτουν ένα δροσερό άρωμα) και στην τρομπέτα του Νίκου Μπάρδη. Και αυτό που απόμεινε; Ένα γέλιο στο χρώμα του διάφανου κρίνου, και μια ελπίδα ότι, όταν ανθοφορήσει ο νέος (πέμπτος) σπόρος που φύτεψαν, θα μας πάρει παντοτινά από όλα τα άσχημα.

Στην κόλαση βαθιά *
Ζωή σαν τη δικιά μου
Σε μια γη που ανατέλλει #
Σκισμένος χαρταετός
Αντί για σένα διάλεξα #
... *
Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ’ την κόλαση
Κι η αγάπη πάλι θα καλεί #
Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα
Απ’ τ’ άπειρο σε σένα
Τρεμπλίνκα
Μνήμες του νερού
Νύχτα
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
... *
Διάφανα Κρίνα
Μουχλαλούδα: Η μπαλάντα της φωτιάς
Καινούργιος τόπος
Με ρωτούν οι χειμώνες #
Απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική
Μέρες αργίας
Μπλε χειμώνας

e n c o r e
Ορχηστρικό *
Αν το βρεις
Βάλτε να πιούμε

----- . -----
* = καινούργιο
# = επίσης νέο, αν και το έχουμε απολαύσει ζωντανά ξανά

"Beautiful flies are buzzing round my head"

Μετά την απολύτως μαγική (μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό και ένα μόνιμο χαμόγελο, καθ' όλη τη διάρκειά της, μας πλημμύρισαν με ικανοποίηση και ενθουσιασμό, μας άγγιξαν σε τέτοιο βαθμό που ήταν αδύνατον να εκφράσουμε με λόγια τα συναισθήματά μας) ζωντανή εμφάνιση των Your hand in mine στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και της πανέμορφης μουσικής (έδεσε εξαίσια με τις εικόνες) που συνέθεσαν αποκλειστικά για τη βουβή ταινία "Όνειρα της κάθε νύχτας" του Mikio Naruse παρουσιάζεται ξανά η ευκαιρία (τόσο σύντομα) να τους παρακολουθήσουμε από κοντά. Αυτή τη φορά ως support του Manyfingers και των εξίσου ονειρικών κομματιών του. Θα αφήσουμε την ευκαιρία να χαθεί;

Your hand in mine - At the bar i

ΥΓ. Άκρως ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις (συγχαρητήρια στον Πάνο Πανότα για τις εύστοχες (ακόμα μία φορά) ερωτήσεις του και στον M. Hulot) του Chris Cole, εδώ (mic) και εδώ (Lifo).

"Κι ας φυσάνε οι ανέμοι κι ας κυλάει η βροχή..."

Το σκέφτεστε; Ακόμα; Διαβάστε αυτό, αυτό και αυτό και μάλλον θα σταματήσετε! Μέχρι να καλωσορίσουμε το νέο τους δίσκο θα περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα (αναμένεται μέσα του 2008), οπότε η αποψινή εμφάνισή τους αποτελεί την ιδανική ευκαιρία για να απαλύνουμε την ανυπομονησία μας.

"Glorious breakdown"

Σε ένα γεμάτο, για ακόμα μία φορά Ξυλουργείο εμφανίστηκαν πριν λίγες ημέρες, οι Coin για να παρουσιάσουν ζωντανά την πρόσφατη εντυπωσιακή δισκογραφική τους επιστροφή. Λόγω στρατιωτικών υποχρεώσεων δύο μελών του συγκροτήματος, η τελευταία συναυλιακή μας συνάντηση είχε λάβει χώρα στην Υδρόγειο (ως support στους Film), μερικούς μήνες πριν. Άφησε ελάχιστα γραμμάρια μνήμης πίσω της και όμως, αυτός ήταν ένας λόγος για να τους παρακολουθήσω ξανά. Και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Το άκρως αντίθετο, μάλιστα. Εξάλλου, οποιοδήποτε συγκρότημα δεν καταφέρει να μαγνητίσει την προσοχή του ακροατηρίου στον σπουδαίο χώρο του Ξυλουργείου, δεν θα το καταφέρει πουθενά αλλού. Είτε αυτό οφείλεται σε ανέμπνευστες, προβλέψιμες συνθέσεις, είτε σε περιορισμένες πρόβες, είτε σε ερμηνευτικές αδυναμίες, είτε... . Επομένως, ευτυχώς που οι 22 puppies είχαν δικό τους κοινό, γιατί αμφιβάλλω (παρά τη διάθεσή τους) αν πέτυχαν να προσηλυτίσουν νέους οπαδούς. Σε 45 λεπτά, οι Coin μας κεράσανε χορταστικές μερίδες ηχητικών παραμορφώσεων, άψογης σκηνικής παρουσίας, διάφανου (εναλλακτικά διάχυτου) ενθουσιασμού, 80's επιρροών, δυναμισμού και έντασης (στην αρχή υπήρξαν μικροπροβληματά στον ήχο που σύντομα διορθώθηκαν) και ως επιδόρπιο μια διασκευή στο 'Venus in Furs' των The Velvet underground και το 'Worry beads - Lucky beads'. Εν συντομία, με τέτοιες εμφανίσεις και την προϋπόθεση να συνεχίζουν να κυκλοφορούν δίσκους σαν το "Urban subculture" (έχει καταγραφεί στο προσωπικό μου τεφτέρι με τα όσα έχουν ξεχωρίσει για φέτος) είναι έτοιμοι να αγγίξουν την άκρη της αιωνιότητας.

Nervous breakdown
Showman (intro) / Always fail / Velvet actress (olkio)
Minimal sickness (new1)
Ladies
Candles
Dear desk
Showman
Reincarnation
Urban subculture (eraid)
Insects
Child's painting
Desert - Dezerd (burn out)
Cartoon motion
Venus in Furs
Worry beads / Lucky beads

"A reminder"

Coin - Showman (intro) - Always fail - Velvet actress (olkio)

"The words that I always used showing a self, that's fading time after time"

6 Δεκεμβρίου 2001. Έναρξη στις 23:00. Μιάμιση ώρα μετά, 150 περίπου άτομα αποχωρούν με χαμόγελα ευφορίας από το Club του Μύλου. Η συναυλία που μόλις είχε ολοκληρωθεί θα συνέχιζε να φεγγοβολάει στη μνήμη τους και οι εξαίσιες και αξιοζήλευτες μουσικές στιγμές που έζησαν θα τους συντρόφευαν για καιρό. Έξι χρόνια μετά (6 Οκτωβρίου 2007), ο διπλάσιος κόσμος επιστρέφει λίγα μέτρα παραπέρα (στο Ξυλουργείο) για να απολαύσει εκ νέου το συγκρότημα που λάτρεψε με το "In the market", που συνέχισε να αγαπάει με το "Suddenly comes..." και μετά τη μακρόχρονη δισκογραφική του απουσία ερωτεύτηκε ξανά με το "Closer". Τέρμα η νοσταλγία. Το μόνο ερωτηματικό που ανέκυπτε ήταν αν η νέα σύνθεση των Closer πετύχαινε να πυρπολήσει ξανά την ψυχή μας με πυρσούς αγαλλίασης (για τους βιαστικούς, η απάντηση είναι ότι τα κατάφεραν περίφημα!).

"Suddenly comes and it feels like all you need. Blowing your mind and sweeping your feet"

22:40 εμφανίζονται στην σκηνή οι ταλαντούχοι Infidelity για να παρουσιάσουν τραγούδια από το πανέμορφα κιθαριστικό τους "Viewer form a black star". Η απουσία του βασικού κιθαρίστα τους έχει ως αποτέλεσμα το set τους να είναι περιορισμένο. Ο Νικόδημος "Run devil run" & "Los tromos" Τριαρίδης αναλαμβάνει να αναπληρώσει το κενό. Oι πρώτες νότες αρκούν για να αντιληφθούμε ότι το ξεκίνημα πραγματοποιείται με το "Secret spell".

"Scary words agitate all your sunny thoughts. The blue skies are hidden behind your wan looks and your eyes are disowning every happy crime..."

Άψογος ο ήχος τους (αυτό οφείλεται στον άριστο συναυλιακό χώρο του Ξυλουργείου), άψογο και το τελικό αποτέλεσμα. Με το "Breath" καθηλώνουν απόλυτα το ακροατήριο, με το "Viewer from a black star" και τις ξεσηκωτικές παραμορφώσεις του το ωθούν να κινηθεί στο ρυθμό τους και μέχρι το τελικό γρατζούνισμα της κιθάρας με το "Hit pop song" έχουν πετύχει να το ξελογιάσουν και να αφήσουν θετικότατες εντυπώσεις. Περιμένουμε περισσότερα στον αναμενόμενο δεύτερο δίσκο τους.

Secret spell
Breathe
Viewer from a black star
In my dream
Is this emotion? Never!
Hit pop song

"This is the shine in your soundless empire"

Και φτάνει η ώρα των Closer! Αδυνατώ να συγκρατηθώ. Πως λοιπόν να κατορθώσω να αποτυπώσω πλήρως τις εντυπώσεις μου στο χαρτί (ή σωστότερα σε ένα blog) δίχως τα λόγια μου να μη φανούν υπερβολικά (αν και τόσο, μα τόσο φτωχά); Τέλος πάντων. Ο Γιάννης Βερβέρης μαγεύει την κιθάρα του, ο Θάνος Μιχαηλίδης πειράζει τα drums, η Βάσω Νικολοπούλου χορεύει, ο Ανδρέας Ιωάννου στέκεται σκυφτός, όσο ο Βαγγέλης Παππάς μουρμουρίζει σκόρπιους στίχους. "In the desert". Επιφωνήματα ευτυχίας αναβλύζουν σαν πίδακες. Πριν αρχίσει το "Intron" εμφανίζεται και ο Ανδρέας Παππάς. Η στιγμή που χάνεται κάθε λογική.

"Listen to my view, spare some change with you"

Για τις επόμενες δύο ώρες αποκαλύπτεται ένας ονειρώδης κόσμος, όπου συνδυάζονται αριστοτεχνικά η εκλεκτή μουσική και η συνθετική αρτιότητα, οι εύστοχες επιλογές (ερωτοτρόπησαν με το παρελθόν και μας αγκίστρωσαν με τα φρέσκα τους κομψοτεχνήματα), η ασύγκριτη διάθεση, οι καταιγιστικοί ρυθμοί και οι μελωδίες και η λύτρωση του φινάλε (με το "Dark faces" από το "Fly in the milk"). Εναλλαγές φωνητικών μεταξύ Βαγγέλη και Ανδρέα Παππά (αεικίνητος καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Το διασκέδαζε όσο εμείς), υπέροχα παθιασμένες ερμηνείες, ρυθμικές κινήσεις, διαολεμένα γοητευτικά και λυσσασμένα drums, αλλεπάλληλες ηχητικές επιθέσεις και υποχωρήσεις, η κιθάρα του αρχιμάστορα της δεξιοτεχνίας Γιάννη Βερβέρη να μεταμορφώνει την κάθε νότα σε εκθαμβωτικό ήχο, μπάσο που διαπρέπει στη θορυβώδη ποίηση και μεθυστικά αποκαλυπτικό βιολί (αν και η απουσία του σπουδαίου Τάσου Παπαστάμου ήταν εμφανής). Χάρμα οφθαλμών! Ένας μήνας μετά και η επίδρασή της δεν έχει εξανεμιστεί. Μονολεκτικά; Αξέχαστη!

In the desert
Intron
Mystery falls down
Pain
Singles
Ballada
Session lover
Bored
Wine
Wander
Empty u
Universe
Storm
Too late
Freak
Motel
In full swing
A means to an end (Joy division cover)
Gap
Heaven knows
Ecstasy

encore
In my hours of need
Dark faces

"Θυμάμαι μου είπαν θα έρθει ένα πλοίο απ’ το διάστημα, που θα μας πάρει μακριά από όλα τα άσχημα..."

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταφέρεις να αποτυπώνεις τα ίδια μαγικά συναισθήματα που σου γεννά μία συναυλία (για 17η φορά) των Διάφανων Κρίνων με διαφορετικά λόγια. Εξάλλου, μία φορά φορά αρκεί για να συνεχίσει η σκιά τους (και κατά συνέπεια οι μνήμες) να ακολουθεί (όχι μόνο εμένα, αλλά εικάζω) οποιονδήποτε σε ολόκληρη τη ζωή του. Ας τοποθετήσω τα γεγονότα σε μία τάξη. Η ανυπομονησία και ένα χαμόγελο που έφτανε ως τα αυτιά φώτιζε το πρόσωπό μου. Η ώρα κυλούσε με συντροφιά τις μουσικές των One hour before the trip (δεν πρόλαβα ολόκληρό τους το set), ο ήχος των οποίων βρισκόταν κάπου ανάμεσα στους Explosions in the sky, τους Sigur ros και τους Mogwai, χωρίς όμως το αποτέλεσμα να εντυπωσιάζει. Στις 11 εμφανίζονται τα Διάφανα Κρίνα και για 3 ώρες και ένα τέταρτο ευωδιές ονείρων και ελπίδας, μυρωδιές ποτού και πάθους πλανώνταν στην ατμόσφαιρα.

Με το εναρκτήριο "Τρεμπλίνκα" προσδιόρισαν τι σημαίνει εκλεκτή μελωδία, κιθαριστικός θόρυβος, ένταση και διάθεση για πειραματισμό. Εξαίσιο και χωρίς να χρειάζεται η καθηλωτική ερμηνεία του Θάνου Ανεστόπουλου και οι στίχοι-ποιήματα του Παντελή Ροδοστόγλου. Οι λαμπερές αχτίδες των τραγουδιών που ακολούθησαν άγγιξαν τον εσωτερικό μας κόσμο και αναζωπύρωσαν τον κρυμμένο παιδικό μας ακατάσχετο ενθουσιασμό. Χορός, φωνές, τραγούδι από ένα μέρος του κοινού που στριμώχτηκε στην Υδρόγειο, προσήλωση από τους υπόλοιπους. 4 τα νέα (γνώριμα από προηγούμενες εμφανίσεις τους) δημιουργήματα που γευτήκαμε έδωσαν το στίγμα για το πως θα κινηθούν δισκογραφικά το νέο χρόνο. Φυσικά, πολλά ήταν τα στοιχεία με τα οποία εμπλούτισαν τον ήχο τους, ενώ οι περισσότερες συνθέσεις ξεύφεγαν από το πνεύμα των studio- ακών ηχογραφήσεων. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει ο δεξιοτεχνικός τρόπος με τον οποίο χειρίζεται τόσο ο Νίκος Μπαρδής τις κιθάρες (σε ωθεί να αναρωτηθείς από που προέρχεται ο ήχος), όσο και ο Τάσος Μαχάς τα τύμπανα (καταλύτης στο μεγαλειώδες αποτέλεσμα). Ο Κυριακός Τσουκαλάς (επίσης πολυτάλαντος) έπαιξε εκτός από κιθάρα και πλήκτρα. Το κέφι διατηρήθηκε αμείωτο ως το φινάλε με τον απολαυστικό "Μπλε χειμώνα". Ο Θάνος με τον Τάσο βασάνισαν τα τύμπανα αποσπώντας αξιομνημόνευτες μουσικές καταθέσεις και με ένα όμορφο χάος από παραμορφώσεις και χειροκροτήματα αποχώρησαν για να οδηγηθούμε στο encore. "Θα πεθάνω ένα πένθιμο του Φθινοπώρου δείλι" με μία ακουστική κιθάρα και τη συνοδεία φλάουτου και την σταδιακή προσθήκη τρομπέτας, drums, μπάσου. Το "Στιγμές" αποτέλεσε την τελευταία πράξη της παράστασης και όπως ήταν αναμενόμενο τράβηξε σε διάρκεια για να ικανοποιήσει όσους είχαν νικήσει την κούραση. Αν συμβαίνουν συχνά κάτι τέτοιες συναυλίες θα χρειαστεί να σκαλίσουμε τόσες αναμνήσεις στο δέντρο της ζωής μας που σύντομα δεν θα υπάρχει σημείο για να συνεχίσουμε (θα ήταν φρόνιμο επομένως να προμηθευτούμε ένα μεγαλύτερο)!

Ακούστηκαν τα παρακάτω:

Τρεμπλίνκα
Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα
Αν το βρεις
Μνήμες του νερού
Κάθε τι που ανασαίνει
Ζωή σαν τη δικιά μου
Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός
Όπως τα χιόνια
Η γιορτή
Διάφανα Κρίνα
Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ' την κόλαση
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
Στο πλάι σου
Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου
Ό,τι απόμεινε απ' την ευτυχία
Χρειάζομαι μέρες
Κυριακή των Βαΐων
Μπλε χειμώνας

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του Φθινοπώρου δείλι
Βάλτε να πιούμε
Απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική
Στιγμές

+ 4 καινούργια ("Με ρωτούν οι χειμώνες", "Σε μια γη που ανατέλλει","Κι η αγάπη πάλι θα καλεί", "Αντί για σένα διάλεξα")

"Over millions of lights blinking fast at the beat of my heart"

Στιγμάτισαν δημιουργικά τη βραδιά μας, συναυλιακά τη Θεσσαλονίκη και γέμισαν τη βαλίτσα της ψυχής μας με μοναδικά μεταξένια ενδύματα ικανοποίησης! Δύο μέρες μετά και η ευδαιμονία καλά κρατεί. Ποιος θα το περίμενε; Ας βάλουμε όμως μία τάξη στη σύντομη αφήγησή μας.

[Για να μην καταστρέψει το κλίμα γλυκιάς προσμονής που δημιουργήθηκε από την εμφάνιση της Julliette και των Licks στους τρισεκατομμύρια ακροατές (το καταμαρτυρούν τόσοι μετρητές επισκεψιμό'ητας και ακροαματικό'ητας αλλά και η τυχαία (;) επιλογή της χθεσινής (γενέθλιας για το Γιάννη Σημαντήρα) μέρας από το δήμαρχο της πόλης για τη γιορτή των αγγέλων) των ΔΓιαμαντιών και αναγνώστες του blog του, αρνήθηκε να το δημοσιεύσει. Έκλαψα, το ομολογώ. Όπως ο MorriSsey όταν είδε το όνομά του στις αφίσες με ένα S]

Είσοδος των Zebra tracks στη σκηνή του Ξυλουργείου! Είχα ακούσει πλήθος θετικών σχολίων για αυτούς και ήθελα να τα επαληθεύσω (για να πω την αλήθεια δεν ήθελα! "Μακάρι να μην παρουσιάζουν κάτι αξιόλογο", ψιθύρισα.). Από την πρώτη νότα μέχρι την τελευταία σήκωσαν κύματα ευφορίας, κιθαριστικής έντασης, ενθουσιασμού, πάθους, διάθεσης και μας ώθησαν σε κίνηση. Δεν μας χάρισαν τη δυνατότητα επιλογής και μεταξύ μας δεν ήταν κάτι που πλέον επιθυμούσαμε! Εθιστκά καθηλωτικοί (σχεδόν εξ' ίσου με τους Film!), ήχος που θύμιζε λίγο εκείνο των Franz Ferdinand (για να σας προσανατολίσω), εναλλαγές φωνητικών σε ορισμένα τραγούδια, θαυμάσια drums και μπάσο, με ένα demo (περιέχει τα Silicone Valley και Borealis Fallacia) και προοπτικές να γίνουν οι νέοι Arctic monkeys (αυτό είναι κομπλιμέντο, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο δίσκος τους για το Uncut όχι μόνο βρίσκεται στους 10 σημαντικότερους της χρονιάς αλλά και στα ντεμπούτα όλων των εποχών)! Αν τους άκουγαν οι γραφιάδες του ΝΜΕ θα τους είχαν για εβδομάδες στο εξώφυλλο ως νέα ανακάλυψη που μέχρι στιγμής δε διαθέτει δισκογραφική στέγη. Για να συμβεί αυτό χρειάζονται μερικές ακόμα (από χέρι σε χέρι) κυκλοφορίες και συναυλίες για να καθιερώσουν μία φήμη. Παράλειψη θα αποτελούσε αν δεν ανέφερα ότι στην κιθάρα του τραγουδιστή υπήρχε το λογότυπο του Mr. Beast. Για όσους δεν γνωρίζουν τι σημαίνει αυτό να σπεύσουν στο κοντινότερο δισκοπωλείο και να το ζητήσουν ή να απαιτήσουν από τον κρατικοδίαιτο ραδιοφωνατζή να το μεταδώσει! Οι υπόλοιποι θα έχουν ήδη αναφωνήσει με χαρά: Mogwai!

Sugarmate! Δύο φορές (η μία με τους Echo & the bunnymen), δύο απογοητεύσεις. Μόνο με θαύμα θα με εντυπωσίαζαν! Και σχεδόν έγινε. Διαψεύστηκα! Πέσαν με τα μούτρα στις πρόβες, τροποποίησαν τις συνθέσεις τους εξορίζοντας τα σημεία που δεν κατέληγαν πουθενά, έγραψαν και άλλα τραγούδια; Μάλλον όλα αυτά. Σίγουρα η ηχητική του Ξυλουργείου είναι σπουδαία και αξίζουν συγχαρητήρια στους υπεύθυνους αλλά σε κάθε περίπτωση με εξέπληξαν. Αμερικάνικος ο ήχος τους (όχι κάτι που με συγκινεί ιδαιτέρως) με συνοδεία τρομπέτας, ευχάριστο αποτέλεσμα και σίγουρα δεμένο, ωραία φωνητικά.

Και η μεγάλη ώρα! Film! Αυτό που απολαύσαμε ήταν εξαίσιο! Ευχόμουν να μην είχε τέλος! Σκηνική παρουσία που ξεσήκωνε, επικοινωνία με το κοινό (ο χώρος είχε γεμίσει), αγγελική, λαμπρή, έκτακτη, ονειρώδη, θεσπέσια ερμηνεία (και παρουσία θα πρόσθετα αλλά επιθυμώ να αποφύγω τις συγκρίσεις με την Juliette) από την Ελένη Τζαβάρα, σφιχτοδεμένες συνθέσεις, με ρυθμικά μουσικά στολίδια, με τον Κώστα Μπόρση πίσω από τα τύμπανα να αποδεικνύεται για ακόμα μία φορά υπέροχος και αηδιαστικά ευδιάθετος, τον αδερφό του Δημήτρη στο μπάσο να μεταμορφώνει την κάθε νότα σε ηχηρά γοητευτική μελωδία, εκρηκτικές κιθαριστικές παρεμβάσεις από τον Μανώλη Ζαβιτσάνο, πασπάλισαν τη διάθεσή μας με την κινηματογραφική σκόνη τους (επιστημονικές έρευνες έδειξαν ότι είναι μαγική), τρυπώσαν στις αναμνήσεις μας, έδειξαν και πάλι το αστείρευτο ταλέντο τους και μας επιτρέπουν να ατενίζουμε το μέλλον της ελληνικής εναλλακτικής σκηνής με ένα χαμόγελο που φτάνει μέχρι τα αυτιά.

Ακούστηκαν μεταξύ άλλων τα Angel B, Frenzy, Alarm, Stop stop, Red song (με τους κατάλληλους φωτισμούς), This is a lovesong (?), Montage, Ur1 robot, Krash, Away to say goodbye, Sss! και μας αποχαιρέτισαν 85 λεπτά μετά με το Jοkulhlaup.

Κλέβοντας ένα από τους στίχους τους "When everyone's wishes have all become true"! Ακριβώς έτσι. Καταδικασμένοι για επιτυχία!

Συναυλία που θα φεγγοβολά σαν φάρος στη ζωή μας. Ευτυχώς ήμουν εκεί. Ευχαριστώ. Και φινάλε κατά την επιθυμία της Ελένης με τις εξής δύο λέξεις: "Καλή συνέχεια!"

ΥΓ. Επικοινωνιακός χορηγός και ο RepAblic! Xα χα χα!

"Shit happen when you don't mess with ... Dread astaire"

Διαβάστε τη συνέντευξή τους στο tranzistor, επισκεφτείτε το site τους (για να ακούσετε τραγούδια τους) και προετοιμαστείτε για την εμφάνισή τους στο Art house την 19η του Δεκέμβρη.

ΥΓ. Συνετό θα ήταν να προμηθευτείτε τις κυκλοφορίες τους όσο είναι διαθέσιμες ακόμα.

ΥΓ. (2) Ημιανταπόκριση: Η συναυλία ξεκίνησε στις 23:15 και μία ώρα μετά έλαβε τέλος. Ακούστηκαν τα περισσότερα από τα τραγούδια που έχουν κυκλοφορήσει, κάποια νέα (δύο από αυτά έλαμπαν) αλλά και διασκευές (αν δεν πράττω λάθος). Αρκετός κόσμος προσκύνησε (σχετικό αυτό) το ηχητικό θορυβώδες μοχθηρούργημά τους. Οι συνθέσεις τράβηξαν (δε γράφω ξεχείλωσαν γιατί το αποτέλεσμα ήταν κάποιες στιγμές πανέμορφο, ενώ άλλες απλά ικανοποιητικό) αρκετά σε διάρκεια. Κατά τη γνώμη μου τα καταφέρνουν περίφημα όταν δίνουν χώρο στη μουσική και όχι στην ερμηνεία ή στους στίχους. Ο ρυθμός συνήθως επαναλαμβάνονταν αλλά η κάθε παρεκτροπή μας χάριζε ευφορία. Σε κάθε περίπτωση η επιτυχία και η καταξίωση απαιτούν και άλλες θυσίες (κατά συνέπεια και προσθήκη νέων στοιχείων).

"Θα συνεχίσω ν'αναζητώ στη μουσική, όσα δε μου 'δωσε και όσα μου πήρε η ζωή"

Τέσσερις ώρες χαζεύαμε (από θαυμασμό) τους μουσικούς καταρράκτες πέντε συγκροτημάτων (έστω και αν δύο από αυτά αποτελούνταν από ένα μόνο άτομο). Ηθικό δίδαγμα; Η ελληνική εναλλακτική σκηνή όχι μόνο υπάρχει αλλά είναι εξίσου συναρπαστική και εμπνευσμένη με αντίστοιχες του εξωτερικού. Ανακαλύψτε την! Συχνά πυκνά εμφανίζεται. Πληροφορίες; Στους κατά τόπους ραδιοφωνικούς σταθμούς (Μην το πάρετε τοις μετρητοίς. Πλάκα κάνω. Οι περισσότεροι αγνοούν τι σημαίνει ελευθερία στις μουσικές επιλογές!). Αναλυτική ανταπόκριση (μάλλον με φωτογραφικό υλικό) στο αυριανό φύλλο των Διαμαντιών (ελπίζω να προλάβω)!

"Ζω στον κολπίσκο με τους λίγους επισκέπτες..."

Σε τρεις ώρες, μας ταξίδεψαν σε εκατομμύρια (και όχι απλώς ογδόντα) κόσμους, χαρίζοντάς μας όμορφες μνήμες, αξιοζήλευτες εικόνες, εξαίσια τοπία, καινούργιους τόπους, μας κεράσανε νέα τραγούδια σε μια γη που ανατέλλει πιο λαμπερή, μας βοήθησαν να ξορκίσουμε τις λύπες μας και να νανουρίσουμε τις στεναχώριες μας, πρόσθεσαν ανεξίτηλες (για ακόμα μία φορά) πινελιές στον πίνακα της ζωής μας, μας έδειξαν τα σμήνη στιχουργικού και ηχητικού βάθους που διαθέτουν, έλυσαν τους συναισθηματικούς μας γρίφους, μας εξομολογήθηκαν μικρές αλήθειες, ρίξαν τις καρδιές μας στα σκυλιά, έπεισαν τις νύχτες μας και τα όνειρά μας να επεκταθούν στις μέρες μας, άγγιξαν τον ώμο μας και μας απόδειξαν ότι υπάρχουν θαυμάσιοι άνθρωποι δίπλα μας, παρουσίασαν ένα ανέλπιστο set (εγώ το λάτρεψα. Κάθε φορά και κάτι διαφορετικό. Άρα κάθε συναυλία μοναδική!), μας εκμυστηρεύτηκαν γιατί ο αγέρας της ζωής μας φυσάει αγριεμένος, μας ψιθύρισαν μελιστάλαχτα ποιήματα, ερωτοτρόπησαν με την έμπνευση (και βγήκαμε κερδισμένοι), ξεσήκωσαν ανέμους ευτυχίας, διασκέδασαν μαζί μας, νιώσαμε τη χαρά να τρέμει στα χέρια μας (ενίοτε και στα αυτιά μας)...

Σε κάθε περίπτωση, αξιομνημόνευτη συνάντηση. Σε όλα αυτά προσθέστε και το γεγονός ότι έπαιξαν το ‘Λιώνοντας μόνος’! Όποιος έχει γευτεί τους χυμούς των Διάφανων Κρίνων έστω και για μία φορά έχει κατακτήσει την αγάπη, έχει νικήσει το θάνατο, έχει πατήσει το πόδι του στην όχθη της αληθινής αγαλλίασης, έχει ... (συμπληρώστε εσείς ό,τι θέλετε).

setlist

(η σειρά δεν είναι ακριβής)

Στη ράχη του διαβόλου
Είναι που όλα ήρθαν αργά
Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα
Κάρμα
Ζωή σαν τη δικιά μου
Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ' την κόλαση
Ρίξτε τις καρδιές σας στα σκυλιά
Η γιορτή
Μικρές αλήθειες
Καινούργιος τόπος
Στο πλάι σου
Τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο
Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός
Όλα αυτά που δεν θα δω
Διάφανα Κρίνα
Ό,τι απόμεινε απ' την ευτυχία
Χρειάζομαι μέρες
Κυριακή των Βαΐων

encore
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του Φθινοπώρου δείλι
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
Μνήμες του νερού
Λιώνοντας μόνος

+ 4 καινούργια τραγούδια (3 από αυτά ακούστηκαν και σε προηγούμενες εμφανίσεις τους)

ΥΓ. Απόσπασμα από τη συνέντευξη που παραχώρησαν τα Διάφανα Κρίνα στην Αναστασία Γρηγοριάδου για το περιοδικό CITY231:

- Κι αν όλη η μουσική σας πορεία γινόταν ένα τοπίο, ποιο θα ήταν αυτό;
«Ένας κάμπος γεμάτος με τα τρελά πνιγμένα στην ώχρα χρυσάνθεμα του Βαν Γκονγκ. Ίσως.»

ΥΓ. (2) Θερμές ευχαριστίες στον Γιάννη Σημαντήρα.

"Μια ανάμνηση για να γείρεις κοντά της"

Διάφανα Κρίνα (Αποθήκη Μύλος, 26.03.2006)
(Εκπληκτική (για ακόμα μία φορά) συναυλία)

Μάλλον είναι περιττό να αναφέρω τι έχασε όποιος δεν παραβρέθηκε, οπότε θα παραθέσω απλώς το playlist (όχι με την ακριβή σειρά που ακούστηκαν αλλά σίγουρα όλα όσα ακούστηκαν).

Το σώμα αυτό είναι δειλό
Καταρχήν
El hombre solo
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
Καινούργιος τόπος
Χρειάζομαι μέρες
Ζωή σαν τη δικιά μου
Σκισμένος χαρταετός
Απ' τ' άπειρο σε σένα
Παράδεισος
Ό,τι απόμεινε απ' την ευτυχία
Διάφανα Κρίνα
Τα χρόνια μου ναύαγησαν στις ξέρες σου
Μουχλαλούδα : Η μπαλάντα της φωτιάς
Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός
Η γιορτή
Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ' την κόλαση
Μπλε χειμώνας
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του Φθινοπώρου δείλι
Μέρες αργίας
Δίπλα σου σαν ... πάντα
Στιγμές
+ 4 καινούργια τραγούδια