"Θυμάμαι μου είπαν θα έρθει ένα πλοίο απ’ το διάστημα, που θα μας πάρει μακριά από όλα τα άσχημα..."

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταφέρεις να αποτυπώνεις τα ίδια μαγικά συναισθήματα που σου γεννά μία συναυλία (για 17η φορά) των Διάφανων Κρίνων με διαφορετικά λόγια. Εξάλλου, μία φορά φορά αρκεί για να συνεχίσει η σκιά τους (και κατά συνέπεια οι μνήμες) να ακολουθεί (όχι μόνο εμένα, αλλά εικάζω) οποιονδήποτε σε ολόκληρη τη ζωή του. Ας τοποθετήσω τα γεγονότα σε μία τάξη. Η ανυπομονησία και ένα χαμόγελο που έφτανε ως τα αυτιά φώτιζε το πρόσωπό μου. Η ώρα κυλούσε με συντροφιά τις μουσικές των One hour before the trip (δεν πρόλαβα ολόκληρό τους το set), ο ήχος των οποίων βρισκόταν κάπου ανάμεσα στους Explosions in the sky, τους Sigur ros και τους Mogwai, χωρίς όμως το αποτέλεσμα να εντυπωσιάζει. Στις 11 εμφανίζονται τα Διάφανα Κρίνα και για 3 ώρες και ένα τέταρτο ευωδιές ονείρων και ελπίδας, μυρωδιές ποτού και πάθους πλανώνταν στην ατμόσφαιρα.

Με το εναρκτήριο "Τρεμπλίνκα" προσδιόρισαν τι σημαίνει εκλεκτή μελωδία, κιθαριστικός θόρυβος, ένταση και διάθεση για πειραματισμό. Εξαίσιο και χωρίς να χρειάζεται η καθηλωτική ερμηνεία του Θάνου Ανεστόπουλου και οι στίχοι-ποιήματα του Παντελή Ροδοστόγλου. Οι λαμπερές αχτίδες των τραγουδιών που ακολούθησαν άγγιξαν τον εσωτερικό μας κόσμο και αναζωπύρωσαν τον κρυμμένο παιδικό μας ακατάσχετο ενθουσιασμό. Χορός, φωνές, τραγούδι από ένα μέρος του κοινού που στριμώχτηκε στην Υδρόγειο, προσήλωση από τους υπόλοιπους. 4 τα νέα (γνώριμα από προηγούμενες εμφανίσεις τους) δημιουργήματα που γευτήκαμε έδωσαν το στίγμα για το πως θα κινηθούν δισκογραφικά το νέο χρόνο. Φυσικά, πολλά ήταν τα στοιχεία με τα οποία εμπλούτισαν τον ήχο τους, ενώ οι περισσότερες συνθέσεις ξεύφεγαν από το πνεύμα των studio- ακών ηχογραφήσεων. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει ο δεξιοτεχνικός τρόπος με τον οποίο χειρίζεται τόσο ο Νίκος Μπαρδής τις κιθάρες (σε ωθεί να αναρωτηθείς από που προέρχεται ο ήχος), όσο και ο Τάσος Μαχάς τα τύμπανα (καταλύτης στο μεγαλειώδες αποτέλεσμα). Ο Κυριακός Τσουκαλάς (επίσης πολυτάλαντος) έπαιξε εκτός από κιθάρα και πλήκτρα. Το κέφι διατηρήθηκε αμείωτο ως το φινάλε με τον απολαυστικό "Μπλε χειμώνα". Ο Θάνος με τον Τάσο βασάνισαν τα τύμπανα αποσπώντας αξιομνημόνευτες μουσικές καταθέσεις και με ένα όμορφο χάος από παραμορφώσεις και χειροκροτήματα αποχώρησαν για να οδηγηθούμε στο encore. "Θα πεθάνω ένα πένθιμο του Φθινοπώρου δείλι" με μία ακουστική κιθάρα και τη συνοδεία φλάουτου και την σταδιακή προσθήκη τρομπέτας, drums, μπάσου. Το "Στιγμές" αποτέλεσε την τελευταία πράξη της παράστασης και όπως ήταν αναμενόμενο τράβηξε σε διάρκεια για να ικανοποιήσει όσους είχαν νικήσει την κούραση. Αν συμβαίνουν συχνά κάτι τέτοιες συναυλίες θα χρειαστεί να σκαλίσουμε τόσες αναμνήσεις στο δέντρο της ζωής μας που σύντομα δεν θα υπάρχει σημείο για να συνεχίσουμε (θα ήταν φρόνιμο επομένως να προμηθευτούμε ένα μεγαλύτερο)!

Ακούστηκαν τα παρακάτω:

Τρεμπλίνκα
Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα
Αν το βρεις
Μνήμες του νερού
Κάθε τι που ανασαίνει
Ζωή σαν τη δικιά μου
Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός
Όπως τα χιόνια
Η γιορτή
Διάφανα Κρίνα
Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ' την κόλαση
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
Στο πλάι σου
Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου
Ό,τι απόμεινε απ' την ευτυχία
Χρειάζομαι μέρες
Κυριακή των Βαΐων
Μπλε χειμώνας

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του Φθινοπώρου δείλι
Βάλτε να πιούμε
Απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική
Στιγμές

+ 4 καινούργια ("Με ρωτούν οι χειμώνες", "Σε μια γη που ανατέλλει","Κι η αγάπη πάλι θα καλεί", "Αντί για σένα διάλεξα")

in: , , ,