Ναι, έχετε απόλυτο δίκιο. Το ίδιο πίστευα και εγώ (παρ' όλο που λατρεύω τους δίσκους του). Οτι δηλαδή δε θα πρόσεφερε τίποτα καινούργιο.

Το πήρα λοιπόν απόφαση. "Δε θα κατεβάσω τίποτα (με το φόβο ότι θα με απαγοήτευαν)", έλεγα όταν διάβασα την είδηση. Πάλι κα*α που δεν πήρα όρκο. Το όνομα του τραγουδιού που με οδήγησε στο να τα αποθηκεύσω όλα στο σκληρό μου δίσκο (και να αναμένω την επίσημη κυκλοφορία, η οποία θα στολίσει τη μουσική μου συλλογή) ήταν το Sister Winter. Πανέμορφο. Διαμάντι. Ξεκινά με τη μελωδία του πιάνου, το Sufjan Stevens να τραγουδάει ψιθυρίζοντας τους στίχους, αιθέρια φωνητικά, έγχορδα και πνευστά να τον συνοδεύουν και να τον οδηγούν στο τελευταίο δίλεπτο του τραγουδιού όπου οι κιθάρες, τα drums και τα πνευστά αποκτούν σταδιακά τον πρώτο λόγο κορυφώνοντας την ένταση λίγο πριν το αργόσυρτο (ιδανικό fade out) οριστικό (αν και δύσκολα δε θα ξαναπατήσετε το play) αντίο.

.