"Σκηνές και στιγμές που θα αφήσουν γραμμάρια μνήνης πίσω τους"
Tο αφιέρωμα στις ταινίες του Wim Wenders. Ποίηση!
Tα masterclasses (μεταξύ άλλων του Κώστα Γαβρά και των Wim Wenders / Walter Salles)
"Η ψυχή στο στόμα" (το τραγούδι των τίτλων τέλους "Soul kicking" ανήκει στον Άκη Καπράνο).
Ο Δημήτρης Δανίκας (ο αγαπημένος μου κριτικός ταινιών) έγραψε...
"Η ψυχή στο στόμα", η καλύτερη μέχρι στιγμής ελληνική ταινία του φεστιβάλ. Και ο 39χρονος Κύπριος Γιάννης Οικονομίδης, ο καλύτερος νέος σκηνοθέτης. Μακράν! Εσωτερική δύναμη, διαρκής, ανελέητη ένταση, καταιγιστική δράση, ακραίες καταστάσεις και ερμηνείες κολλημένες στο πετσί των χαρακτήρων. Ο Οικονομίδης μαστιγώνει αλύπητα το μοντέλο του βάρβαρου, ανεγκέφαλου, παμφάγου και σαρκοβόρου μικροαστού Νεοέλληνα, το κάνει φέτες και το παραδίδει προς δημόσιο αποτροπιασμό, χλευασμό και κρέμασμα.
Στα πρώτα είκοσι λεπτά σε απωθεί, στη συνέχεια (αν μείνεις) σε καρφώνει και στο τέλος σε τρελαίνει. Αν είχε επεξεργαστεί περισσότερο την ίντριγκα, αν είχε σφίξει τους ρυθμούς του και αν ξεκόλλαγε από τις επαναλαμβανόμενες ριπές υβρεολογίου, θα μιλούσαμε για αριστούργημα. Για να καταλάβετε - επειδή το βρισίδι πάει σύννεφο - όπως περίπου ο Σκορσέζε χρησιμοποιεί τις σφαίρες, έτσι και ο Οικονομίδης. «Σκοτώνει» τους τρισάθλιους συμπολίτες μας - που τους βλέπουμε τριγύρω μας - με δέκα όλες κι όλες λέξεις. Από το «γ» μέχρι το «μ»!
Άπαντες εξαιρετικοί, από τον Ερρίκο Λίτση (σφαλιαρωμένο απ' όλους και απ' όλα), τη Μαρία Κεχαγιόγλου - το καλύτερο θηλυκό εργαλείο του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου - τους Βαγγέλη Μουρίκη, Γιάννη Βουλγαράκη, Μαρία Ναυπλιώτου, Σάσα Κρίτση, όλους. Κι όμως, θα το πιστέψετε; Δεν έχει βρει αίθουσα να προβληθεί!
"Ροζ" του Αλέξανδρου Βούλγαρη.
Οι συναυλίες των Μonika και Mary and the boy / Night on Earth στο Residents.
Η Rachel Weisz για την ερμηνεία της στο "Η πηγή της ζωής"
Ο διάλογος με τους σκηνοθέτες και τους ηθοποιούς στο τέλος των ταινιών (όταν οι ερωτήσεις δεν ήταν ανόητες).
"Το νησί" του Pavel Lounguine. Αποκάλυψη!
Το soundtrack του "The fountain" το οποίο συνέθεσε ο Clint Mansell και απογείωσε το συγκρότημά του Kronos Quartet με τη συμμετοχή των Mogwai.
Η σκηνοθεσία του Royston Tan
Ο "Κεντρικός σταθμός" του Walter Salles
"Οι οικογενειακοί δεσμοί" του κορεάτη Κim Tae-yong
Οι διαφωτιστικότατες κριτικές και η άμεση (και καθημερινή) ενημέρωση του Winter Academy
ΥΓ. Δυστυχώς έχασα το "Ώρες κοινής ησυχίας" της Κατερίνας Ευαγγελάκου! Κρίμα γιατί έπαιζε και ο σπουδαίος Ερρίκος Λίτσης.
Διαβάστε και αυτά...
Φεστιβάλ βιντεοκλάμπ. Ποσοτικώς, η Θεσσαλονίκη καταγάγει ευρωπαϊκό ρεκόρ. Διπλάσιες από τις συμμετοχές Βενετίας και Καννών. Ποιοτικώς καταφέρνει το αδιανόητο. Να μετατρέψει ένα φεστιβάλ μερικών εκατομμυρίων ευρώ σε βιντεοκλάμπ. Τίποτα. Απλώς μετρίως, μέτρια, συμπαθητικά. Έτσι κι έτσι, διεθνές γιουβέτσι.
"Η ψυχή στο στόμα" (το τραγούδι των τίτλων τέλους "Soul kicking" ανήκει στον Άκη Καπράνο).
Ο Δημήτρης Δανίκας (ο αγαπημένος μου κριτικός ταινιών) έγραψε...
"Η ψυχή στο στόμα", η καλύτερη μέχρι στιγμής ελληνική ταινία του φεστιβάλ. Και ο 39χρονος Κύπριος Γιάννης Οικονομίδης, ο καλύτερος νέος σκηνοθέτης. Μακράν! Εσωτερική δύναμη, διαρκής, ανελέητη ένταση, καταιγιστική δράση, ακραίες καταστάσεις και ερμηνείες κολλημένες στο πετσί των χαρακτήρων. Ο Οικονομίδης μαστιγώνει αλύπητα το μοντέλο του βάρβαρου, ανεγκέφαλου, παμφάγου και σαρκοβόρου μικροαστού Νεοέλληνα, το κάνει φέτες και το παραδίδει προς δημόσιο αποτροπιασμό, χλευασμό και κρέμασμα.
Στα πρώτα είκοσι λεπτά σε απωθεί, στη συνέχεια (αν μείνεις) σε καρφώνει και στο τέλος σε τρελαίνει. Αν είχε επεξεργαστεί περισσότερο την ίντριγκα, αν είχε σφίξει τους ρυθμούς του και αν ξεκόλλαγε από τις επαναλαμβανόμενες ριπές υβρεολογίου, θα μιλούσαμε για αριστούργημα. Για να καταλάβετε - επειδή το βρισίδι πάει σύννεφο - όπως περίπου ο Σκορσέζε χρησιμοποιεί τις σφαίρες, έτσι και ο Οικονομίδης. «Σκοτώνει» τους τρισάθλιους συμπολίτες μας - που τους βλέπουμε τριγύρω μας - με δέκα όλες κι όλες λέξεις. Από το «γ» μέχρι το «μ»!
Άπαντες εξαιρετικοί, από τον Ερρίκο Λίτση (σφαλιαρωμένο απ' όλους και απ' όλα), τη Μαρία Κεχαγιόγλου - το καλύτερο θηλυκό εργαλείο του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου - τους Βαγγέλη Μουρίκη, Γιάννη Βουλγαράκη, Μαρία Ναυπλιώτου, Σάσα Κρίτση, όλους. Κι όμως, θα το πιστέψετε; Δεν έχει βρει αίθουσα να προβληθεί!
"Ροζ" του Αλέξανδρου Βούλγαρη.
Οι συναυλίες των Μonika και Mary and the boy / Night on Earth στο Residents.
Η Rachel Weisz για την ερμηνεία της στο "Η πηγή της ζωής"
Ο διάλογος με τους σκηνοθέτες και τους ηθοποιούς στο τέλος των ταινιών (όταν οι ερωτήσεις δεν ήταν ανόητες).
"Το νησί" του Pavel Lounguine. Αποκάλυψη!
Το soundtrack του "The fountain" το οποίο συνέθεσε ο Clint Mansell και απογείωσε το συγκρότημά του Kronos Quartet με τη συμμετοχή των Mogwai.
Η σκηνοθεσία του Royston Tan
Ο "Κεντρικός σταθμός" του Walter Salles
"Οι οικογενειακοί δεσμοί" του κορεάτη Κim Tae-yong
Οι διαφωτιστικότατες κριτικές και η άμεση (και καθημερινή) ενημέρωση του Winter Academy
ΥΓ. Δυστυχώς έχασα το "Ώρες κοινής ησυχίας" της Κατερίνας Ευαγγελάκου! Κρίμα γιατί έπαιζε και ο σπουδαίος Ερρίκος Λίτσης.
Διαβάστε και αυτά...
Φεστιβάλ βιντεοκλάμπ. Ποσοτικώς, η Θεσσαλονίκη καταγάγει ευρωπαϊκό ρεκόρ. Διπλάσιες από τις συμμετοχές Βενετίας και Καννών. Ποιοτικώς καταφέρνει το αδιανόητο. Να μετατρέψει ένα φεστιβάλ μερικών εκατομμυρίων ευρώ σε βιντεοκλάμπ. Τίποτα. Απλώς μετρίως, μέτρια, συμπαθητικά. Έτσι κι έτσι, διεθνές γιουβέτσι.
Δ. Δανίκας (ΤΑ ΝΕΑ)
Σύγχυση, πανικός, ταλαιπωρία στα ταμεία. Υπερφορτωμένο, πληκτικό πρόγραμμα. Κακές ελληνικές ταινίες. Δημόσιες σχέσεις και σπατάλη χρημάτων. Μια διοργάνωση που τα θέλει όλα και τελικά δίνει ελάχιστα...
Ι. Ζουμπουλάκης (ΤΟ ΒΗΜΑ, ΣΙΝΕΜΑ)
0 Comments »
Δημοσίευση σχολίου