Η άφιξή της νέας κυκλοφορίας, 'You, you're a history in rust', των Καναδών Do make say thing, στα δισκοπωλεία αναμένεται να προκαλέσει χάος ανάλογης έκτασης με εκείνης του PS3 (που προηγήθηκε πριν λίγες εβδoμάδες)! Δείγμα διατίθεται παρακάτω.
Tim Hecker - Whitecaps of white noise II ("Harmony in ultraviolet", υποχρεωτική η επίσκεψη στο website του)
Lullatone - Magical ("Plays pajama pop pour vous", website)
The Twilight sad - 3 seconds of dead air ("The Twilight sad EP", περισσότερες πληροφορίες εδώ και εδώ)
iLiKETRAiNS - Stainless steel ("Progress / Reform", website και myspace)
Μήνες πριν την κυκλοφορία του "Whatever people say I am, that's what I'm not" υποψιαζόμουν ότι οι Arctic monkeys θα προκαλούσαν αίσθηση (ή σωστότερα μαζική υστερία). Δικαιολογημένα. Ο ενθουσιασμός τους (και όχι η άριστη μουσική κατάρτισή τους) είναι στοιχείο επιτυχίας. Και όσο και αν η υπερβολικά θετικά αντιμετώπιση από το μουσικό τύπο είναι κάτι που με δε μου αρέσει, δεν μπορώ παρά να δεχθώ ότι έχουν προοπτικές για σπουδαίες κυκλοφορίες. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι το single "Leave before the lights come on" (προτείνω να πιέσετε το διπλανό link) βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τις υπόλοιπες συνθέσεις του.
Δεκαοχτώ ταινίες μικρού μήκους με φόντο το Παρίσι. Δεκαοχτώ διαφορετικές οπτικές γωνίες. Είναι δυνατόν να μας αρέσουν όλες; Μάλλον όχι. Τουλάχιστον αυτό ήταν κάτι που εξ' αρχής περίμενα. Για να μην φλυαρώ (κάτι δηλαδή που λατρεύω) αυτά που με ενθουσίασαν ήταν συνολικά οχτώ. Μεταξύ αυτών εκείνα των αδερφών Κοέν, του Τομ Τίκβερ, του Αλφόνσο Κουαρόν, του Σιλβέν Σομέ και των Φρεντερίκ Ομπουρτέν & Ζεράρ Ντεπαρντιέ. Υπομονή μέχρι να κυκλοφορήσει σε dvd.
Με τραγούδια σαν και αυτό οι Idlewild ανανεώνουν την πίστη μας ότι το επόμενο δισκογραφικό τους βήμα ("Make another world". Κυκλοφορεί το Φεβρουάριο) θα είναι αυτό που όλοι επιθυμούμε. Γεμάτο ένταση. Σίγουρα μας ανοίγει την όρεξη και μας θυμίζει την εμφάνισή τους στο club του Μύλου τρία χρόνια πριν.
Αρχικά δυσκολεύομουν να αντιληφθώ τι το ιδιαίτερο είχαν οι Guillemots και κατάφεραν να στρέψουν τα βλέμματα πάνω τους (εμφανισιακά δεν είναι τόσο όμορφοι). Όταν παρακολούθησα τις ηχογραφήσεις του για το blogotheque (και αφού είχα ήδη ακούσει το δίσκο τους μερικές φορές χωρίς επιτυχία) αναθεώρησα. Με μαγνήτισαν! Κατά συνέπεια τo "Through the windowpane" θα βρίσκεται στη λίστα μου (όχι πολύ ψηλά) με τις μουσικές κυκλοφορίες της χρονιάς. Ανάμεσα σε άλλα υπάρχει και το ...
Στιγμάτισαν δημιουργικά τη βραδιά μας, συναυλιακά τη Θεσσαλονίκη και γέμισαν τη βαλίτσα της ψυχής μας με μοναδικά μεταξένια ενδύματα ικανοποίησης! Δύο μέρες μετά και η ευδαιμονία καλά κρατεί. Ποιος θα το περίμενε; Ας βάλουμε όμως μία τάξη στη σύντομη αφήγησή μας.
Ποτέ δε μου άρεσε να διαβάζω την υπόθεση μιας ταινίας πριν τη δω. Κάποιες φορές σημαντικότερο ρόλο στη λήψη της απόφασής μου να επισκεφτώ έναν κινηματογράφο παίζει ο σκηνοθέτης και οι προηγούμενες δουλειές του, άλλες οι ηθοποιοί, η χώρα προέλευσης (!), η δύναμη των αστεριών [αυτές που λαμβάνουν τουλάχιστον τρία από ένα από τα 4 ελληνικά έντυπα ή εφημερίδες (για να αποφύγω τα ονόματα των κριτικών) που εμπιστεύομαι, επιδιώκω να μην τις χάσω], η διεθνής παρουσία, ... Ξέρω, ξέρω πρέπει να εισέλθω στο θέμα!
Διαβάστε τη συνέντευξή τους στο tranzistor, επισκεφτείτε το site τους (για να ακούσετε τραγούδια τους) και προετοιμαστείτε για την εμφάνισή τους στο Art house την 19η του Δεκέμβρη.
Kaiser chiefs; Χα χα χα! Η συναυλία των Film (με support τους Sugarmate και τους Zebra tracks) ήταν απερίγραπτη! Ανταπόκριση από τη χθεσινή μαγική βραδιά στο αυριανό φύλλο μου. Επίσης, εντυπώσεις από το "The science of sleep" του Michel Gondry.
Δε βρίσκω λόγια να περιγράψω τα συναισθήματα που μου δημιούργησε το soundtrack της νέας ταινίας ("The fountain") του Darren Aronofsky. Μάλλον οφείλεται στη συμμετοχή των Mogwai!
Tο αφιέρωμα στις ταινίες του Wim Wenders. Ποίηση!
Η σκιά της ταινίας "Η ψυχή στο στόμα" θα σε ακολουθεί σε όλη σου τη ζωή! Ο Γιάννης Οικονομίδης υπογράφει για δεύτερη συνεχόμενη φορά (μετά το "Σπιρτόκουτο") κάτι συγκλονιστικό! Τα λόγια είναι περιττά! Δες την!
Σε τρεις ώρες, μας ταξίδεψαν σε εκατομμύρια (και όχι απλώς ογδόντα) κόσμους, χαρίζοντάς μας όμορφες μνήμες, αξιοζήλευτες εικόνες, εξαίσια τοπία, καινούργιους τόπους, μας κεράσανε νέα τραγούδια σε μια γη που ανατέλλει πιο λαμπερή, μας βοήθησαν να ξορκίσουμε τις λύπες μας και να νανουρίσουμε τις στεναχώριες μας, πρόσθεσαν ανεξίτηλες (για ακόμα μία φορά) πινελιές στον πίνακα της ζωής μας, μας έδειξαν τα σμήνη στιχουργικού και ηχητικού βάθους που διαθέτουν, έλυσαν τους συναισθηματικούς μας γρίφους, μας εξομολογήθηκαν μικρές αλήθειες, ρίξαν τις καρδιές μας στα σκυλιά, έπεισαν τις νύχτες μας και τα όνειρά μας να επεκταθούν στις μέρες μας, άγγιξαν τον ώμο μας και μας απόδειξαν ότι υπάρχουν θαυμάσιοι άνθρωποι δίπλα μας, παρουσίασαν ένα ανέλπιστο set (εγώ το λάτρεψα. Κάθε φορά και κάτι διαφορετικό. Άρα κάθε συναυλία μοναδική!), μας εκμυστηρεύτηκαν γιατί ο αγέρας της ζωής μας φυσάει αγριεμένος, μας ψιθύρισαν μελιστάλαχτα ποιήματα, ερωτοτρόπησαν με την έμπνευση (και βγήκαμε κερδισμένοι), ξεσήκωσαν ανέμους ευτυχίας, διασκέδασαν μαζί μας, νιώσαμε τη χαρά να τρέμει στα χέρια μας (ενίοτε και στα αυτιά μας)...
Με εξαίσια φωνητικά και στίχους που ξεχειλίζουν φαντασία, τραγούδια - ιστορίες και τραγούδια - παραμύθια που θα θες να ακούς συνέχεια. H Alela Diane δεν τραγουδάει, κεντάει (φαίνεται άλλωστε και στο εξώφυλλο του δίσκου). Επισκεφτείτε το site της για περισσότερες πληροφορίες και της σελίδας της στο myspace για ηχητικά δείγματα!
Jens Lekman - Sky phenomenon (από το "Oh you're so silent Jens". Συνθέσεις ωδές στον έρωτα, αξιοζήλευτες ενορχηστρώσεις και φωνή που μαγνητίζει.)
Όταν πίσω από το σενάριο κρύβεται ο Guillermo Arriaga και τη σκηνοθεσία επιμελείται ο Alejandro Gonzalez Inarritu τότε αποκλείεται η ταινία να μην παρουσιάζει ενδιαφέρον (και για να προχωρήσω ακόμα ένα βήμα παραπέρα να μη σε γοητεύσει). Αργό και βασανιστικό (τόσο για τους πρωταγωνιστές όσο και για τους ακροατές, άρα χρόνος για να ταξινομήσουμε τις σκέψεις μας), με σιωπές γεμάτες δραματική ένταση, με μη γραμμική αφήγηση, με το τρίπτυχο θάνατος, ρατσισμός, μετανάστευση να συνοψίζει τους άξονες στους οποίους αιωρείται η δράση, σε ντοκυμαντερίστικο ύφος, με τη μουσική να ντύνει τις παύσεις. Ίσως πράττω λάθος, ίσως όμως οι δυο τρεις μαροκινές (έτσι γράφεται;) και ιαπωνέζικες λέξεις που ήξερα να με βοήθησαν να βρω την άκρη στη Babel. Εσείς; Εγώ λέω να δοκιμάσετε. Ποιος ξέρει, ίσως συναντήσετε κάτι πολύ... όμορφο, κάτι γεμάτο με νοήματα ή ακόμα και τίποτα!.
Καθηλωτική από την αρχή ως το τέλος. Αλληγορικό σενάριο (σε κάποια σημεία μου θύμισε το V for Vendetta) βασισμένο στο μυθιστόρημα του P.D. James. Ο κόσμος πνίγεται στα σκουπίδια, οι μετανάστες θεωρούνται μιάσματα, η στειρότητα είναι γεγονός, ο πολιτισμός πεθαίνει. Η ελπίδα στην κοιλιά μιας μαύρης γυναίκας. Εξαιρετική ερμηνεία από τον Michael Caine (ίσως του χρόνου να τον δούμε στα Όσκαρ για β' ανδρικό ρόλο), καταιγιστικοί οι ρυθμοί, απογειωτική η σκηνοθεσία του Alfonso Cuarón (υπερέβη τις προσδοκίες μου). Φινάλε δάκρύβεχτο (ή τουλάχιστον στο σημείο που αντιλαμβάνονται οι μετανάστες και οι στρατιώτες την γέννηση του μωρού θα δυσκολευτείς να κρατήσεις τα δάκρυά σου). Σε κάθε περίπτωση θα συγκινήσει! Εγώ πάντως θα την ξανάβλεπα.
Και τις δύο ταινίες είχα τη χαρά να τις παρακολουθήσω πέρυσι στα πλαίσια του Διεθνούς φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Οι αντιδράσεις του κοινού δεν ήταν οι καλύτερες. Χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι κατα τη διάρκεια της προβολής της "Αμοιβαίας εκτίμησης" υπήρξαν κάποιοι που εγκατέλειψαν την αίθουσα, ενώ στο τέλος το μεγαλύτερος μέρος του ακροατηρίου (ή σωστότερα σχεδόν όλοι) αποχώρησε ενώ ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Andrew Bujalski μας τιμούσε με την παρουσία του περιμένοντας υπομονετικά για να ακούσει σχόλια και ερωτήσεις.
Στο "Mutual appreciation" πρωταγωνιστεί ο Justin Rice (εκπληκτική η ερμηνεία του) τραγουδιστής του συγκροτήματος Bishop Allen, κομμάτια των οποίων ακούγονται στην ταινία. Αξίζει να ρίξετε μία ματιά στο site τους. Προσφέρουν πολλά δείγματα.
Πάλι καλά. Είχα διαπράξει λάθος. 11 Νοεμβρίου εμφανίζονται τα Διάφανα Κρίνα και όχι 13. Oποτέ τι ομορφότερο από το να παρακολουθήσoυμε και τις δύο συναυλίες;
Επισκεφτείτε το site του Benoit Pioulard για να ακούσετε δείγματα από τον πανέμορφο δίσκο του Precis (κυκλοφορεί από την Kranky Records, δισκογραφική φωλιά του Tim Hecker αλλά και των Labradford). Για να σας πείσω αντιγράφω κάτι από την εύστοχη κριτική του Todd Hutlock για το Stylus magazine
Μην ενοχλείτε! Οι ήχοι των νέων κομματιών των σπουδαίων Mogwai για την ταινία - αφιέρωμα στον Zidane γαληνεύουν την ψυχή μου.
Punk ρυθμοί και χιουμοριστικά καυστικοί στίχοι. Υποκλιθείτε στους Art brut. (Καλά, καλά μια κουβέντα είπαμε. Μην την πάρετε τοις μετρητοίς.) Το ραντεβού θα δωθεί στις 2 Νοεμβρίου στο Gagarin 205 (αν και την ίδια μέρα στην Αθήνα και πιο συγκεκριμένα στο An Club θα βρίσκονται και οι Okkervil river). Εννιά μέρες μετά αναμένεται η κυκλοφορία του single "Nag nag nag nag" που θα περιλαμβάνει το b-side "I found this song in the road". Παράλληλα με τις ζωντανές εμφανίσεις τους ετοιμάζουν το νέο δίσκο τους ο οποίος αναμένεται αρχές του 2007. Καλή ακρόαση!
Όλοι ξέρουμε ότι το νέο σχήμα του Damon Albarn (Blur, Gorillaz) θα ονομάζεται The good, the bad and the queen και θα αποτελείται από τον Paul Simonon (μπάσο στους The Clash και σχεδιαστή του εξωφύλλου του single), τον Simon Tong (μέλος των Verve (κιθάρα και πλήκτρα) με συμμετοχή όμως τόσο στο δεύτερο δίσκο των Gorillaz όσο και στις ζωντανές εμφανίσεις των Blur, καλύπτοντας έτσι το κενό του Graham Coxon) και τον Tony Allen (drummer των Africa 70). Επίσης ότι το πρώτο single "Herculean" θα κυκλοφορήσει στις 30 Οκτωβρίου για μόνο μία μέρα και ότι ο ομώνυμος δίσκος, την παραγωγή του οποίου ανέλαβε ο Danger Mouse, θα ακουστεί ολόκληρος στο live τους στο Roadhouse του Λονδίνου τέσσερις μέρες πριν. Η ημερομηνία άφιξής του στα δισκοπωλεία αναμένεται να είναι η 17η Ιανουαρίου του 2007. Τι όμως μας ενδιαφέρει πραγματικά να γνωρίζουμε; Πίσω από την φωτογραφία (απλώς πιέστε την) κρύβεται η απάντηση. Καλή ακρόαση!
"Επιτέλους!", αναφώνησα όταν άκουσα την είδηση και αμέσως άφθονες ποσότητες αγαλλίασης εκτόξευσαν τη διάθεσή μου. Το 12ο Διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου της Αθήνας ("Νύχτες πρεμιέρας") ξεκίνησε προχθές. Εκτός από ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον πρόγραμμα μας προσφέρει τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε ζωντανά τους Closer! Και αν αυτό δεν είναι λόγος για χαμόγελα ευφορίας τότε ποιος είναι (Ναι, ναι. Έπραξα λάθος. Ξέχασα ότι στις 29 Σεπτεμβρίου εμφανίζονται οι 2L8 στη Helexpo); Πως θα γίνει αυτό; Αν και νομίζω ότι ελάχιστοι άνθρωποι δε θα το γνωρίζουν σας προτρέπω να προμηθευτείτε εισιτήρια γαι την ταινία Air guitar nation (Απόλλων - 21:30, 26.09) της Alexandra Lipsitz. Αμέσως μετά ακολουθεί πάρτυ στο Bios (Πειραιώς 84, Αθήνα), με συναυλία των ταλαντούχων Closer. Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε ότι νέος δίσκος αναμένεται φέτος τότε αντε μετά να τιθασσεύσουμε τη χαρά μας.
O χαρισματικός Sufjan Stevens ("Όχι πάλι αυτός", θα αναφωνήσουν μερικοί) κυκλοφορεί box set με χριστουγεννιάτικα τραγούδια (σχεδόν τα μισά απο αυτά είναι δικές του συνθέσεις) λίγο πριν το τέλος του 2006 (21 Νοεμβρίου). Κάθε χρόνο έριχνε στο διαδίκτυο και από ένα ΕΡ (δωρεάν) οπότε αποφάσισε να τα συλλέξει όλα, προσθέτοντας όμως μεταξύ άλλων (που δε χρειάζεται να αναφέρω) και ένα καινούργιο EP (ηχογραφήθηκε τον Ιούνιο). Περισσότερα στο site της Asthmatic Kitty.
Το πήρα λοιπόν απόφαση. "Δε θα κατεβάσω τίποτα (με το φόβο ότι θα με απαγοήτευαν)", έλεγα όταν διάβασα την είδηση. Πάλι κα*α που δεν πήρα όρκο. Το όνομα του τραγουδιού που με οδήγησε στο να τα αποθηκεύσω όλα στο σκληρό μου δίσκο (και να αναμένω την επίσημη κυκλοφορία, η οποία θα στολίσει τη μουσική μου συλλογή) ήταν το Sister Winter. Πανέμορφο. Διαμάντι. Ξεκινά με τη μελωδία του πιάνου, το Sufjan Stevens να τραγουδάει ψιθυρίζοντας τους στίχους, αιθέρια φωνητικά, έγχορδα και πνευστά να τον συνοδεύουν και να τον οδηγούν στο τελευταίο δίλεπτο του τραγουδιού όπου οι κιθάρες, τα drums και τα πνευστά αποκτούν σταδιακά τον πρώτο λόγο κορυφώνοντας την ένταση λίγο πριν το αργόσυρτο (ιδανικό fade out) οριστικό (αν και δύσκολα δε θα ξαναπατήσετε το play) αντίο.
Tokyo police club. Από τον Καναδά (πάλι). Τη χώρα δηλαδή που τα τελευταία χρόνια κατακλύζει την αγορά με ενδιαφέρουσες, αξιόλογες, σπουδαίες μουσικές κυκλοφορίες. To "A lesson in crime" διαθέτει εφτά indie δίλεπτους (η συνολική διάρκεια του είναι ... ένα τέταρτο x 4 φορές repeat all = 1 ώρα) πιασάρικους συναγερμούς (οι κιθάρες ακούγονται τόσο αγχωμένες λες και η αστυνομία των εύπεπτων επιτυχιών και της πρόσκαιρης δόξας ετοιμάζεται να τους πΧιάσει. Τρέξτε παιδΧιά!). Λατρεύεται χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Δείγμα εδώ.
Ακριβώς έτσι ονομάζεται ο δίσκος των Swan Lake (το συγκρότημα αποτελείται από τους Daniel Bejar (Destroyer, New Pornographers), Spencer Krug (Wolf Parade, Sunset Rubdown) και Carey Mercer (Frog Eyes, Blackout beach)) και πριν λίγες μέρες είχα τη χαρά να ακούσω δείγμα. Κυκλοφορεί 21 Νοεμβρίου. Εώς τότε ο δίσκος της Shara Worden (My brightest diamond) θα αποτελεί την ιδανική συντροφιά.
01. Manderlay (Lars von Trier)
'The future is inter-disciplinary or not at all' είναι ο τίτλος του EP που θα κυκλοφορήσουν στις 6 Ιουλίου οι Frog eyes και θα έχει διάρκεια 17 λεπτά. H oλοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά με τίτλο 'Tears of the Valedictorian' αναμένεται τις αρχές του 2007. Ακούστε ζωντανές ηχογραφήσεις ακυκλοφόρητων τραγουδιών τους στο Daytrotter. Πρόσφατα, επανακυκλοφόρησαν τα 'The bloody hand' και 'The golden river' με πρόσθετα τραγούδια. Το φθινόπωρο αναμένεται και το αποτέλεσμα της συνεργασίας του Carey Mercer των Forg eyes με τους Spencer Krug (Wolf parade (το "Apologies to the Queen Mary" ήταν εξαιρετικό) / Sunset rubdown (το "Shut up I am dreaming" χαρακτηρίζει μουσικά το 2006)) και Dan Bejar (Destroyer). Το συγκρότημα που σχημάτισαν ονομάζεται Swan Lake.
