"I thought the day we were to meet, I would burst into a river of words"

Μακεδονικό μουσείο σύγχρονης τέχνης, 9μμ. Σύντομη περιήγηση στην άκρως αξιόλογη έκθεση των αποφοίτων της σχολής Καλών Τεχνών. Διάχυτη ανυπομονησία. Οι σκέψεις εναλλάσσονται με ταχύτατους ρυθμούς. Θα καταφέρει το "He & she, angry enough to keep loving in the dark ages" να ξεπεράσει σε ηχητική πολυχρωμία, σε συνθετική πρωτοπορία, σε στιχουργική μαεστρία το αριστουργηματικό "Armed angels, frustrated youth, the art of self deceit and music industry"; Είκοσι λεπτά μετά φτάνει η ώρα των αποδείξεων. Σε μια φωτεινή αίθουσα, ένα ακροατήριο 80 (;) ατόμων στέκεται μπροστά στους 2-L8. Πλήρης σύνθεση, ίδιο βάψιμο. Συμπρωταγωνιστές; Τσέλο, κοντραμπάσο, δύο ακουστικές κιθάρες, τρομπέτα, πριόνι και δοξάρι (Ναι. Κατόρθωσε να βγάλει ήχο από το πριόνι!), τύμπανα, ξυλόφωνο (υποθέτω), μελόντικα. Πρόλογος της παράστασης από τον Κώστα Βοζίκη (την επόμενη φορά γλαφυρότερα :) ) και έναρξη με το φρέσκο "You walk on empty streets now, holding your heart in your hands". Όλα κυλάν ήρεμα, σταγόνες ορχηστρικής μαγείας πλημμυρίζουν σταδιακά το χώρο, άψογη ενορχήστρωση, το τσέλο κλέβει τις εντυπώσεις, υπέροχη φωνή, σιωπές, χορταστική επανάληψη του μοτίβου μέχρι το σημείο που όλα τα όργανα εκρήγνυνται για να ξεδιψάσουν την επιθυμία τους να ακουστούν και να ντύσουν ιδανικά τους έξοχους στίχους. Μεγαλειώδης αποτέλεσμα. Θα το ζήλευαν οι Godspeed you! Black emperor, θα έμεναν άφωνοι οι Do make say think. Συνέχεια με δύο ακόμα νέα τραγούδια, όπου η ένταση είναι εμφανώς ενισχυμένη. Οφείλω να εγκωμιάσω τον αριστοτεχνικό τρόπο χρήσης της. Εκεί που τα περισσότερα συγκροτήματα ενδιαφέρονται να ακουστούν όσο πιο δυνατά γίνεται, οι 2-L8 αποδεικνύουν ότι όταν υπάρχει μέτρο, οι στιγμές απαράμιλλης μουσικής ομορφιάς ανθίζουν σε μεγαλύτερο βαθμό. Η ανάσα της διασκευής στο "Τα παιδιά του Πειραιά" ήταν έντονα δροσερή (ξεπέρασε εκείνη της τελετής απονομής του περυσινού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) και μας τύλιξε σε ευφορία. Ώρα για το "Angel cries". Οι ακουστικές κιθάρες, πυξίδες που θα μας οδηγήσουν στη θορυβώδη κάθαρση. Breathe, out, in, out και... έκπληξη. Τύμπανα, κοντραμπάσο και τσέλο έχουν διαφορετική γνώμη. Η απόγνωση παραμένει το ίδιο έντονη, αλλά εκφράζεται αλλιώς. Αν και εξ ' ίσου μοναδικά. Ίσως γιατί όλοι τους είναι εξαιρετικοί μουσικοί. Ακολουθεί, ακόμα ένα αγαπημένο κομμάτι, το "Lazy lover". Αμέσως μετά, ο Βοζίκης μένει μόνος του, ανεβαίνει σε μια καρέκλα και μας αποχαιρετάει με το Bright eyes-ικό "Excuse me, but I just have to explode". Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν τα αισθήματα. Αν ο νέος δίσκος αποτυπώνει στο ελάχιστο αυτό που απολαύσαμε, αμφιβάλλω αν αφήσει έστω και έναν ασυγκίνητο.

Με το ενδεχόμενο να έχω πράξει κάποιο λάθος, μαγνήτισαν την προσοχή μας οι ακόλουθες μελωδίες

You walk on empty streets now, holding your heart in your hands
The nameless faces, the ageless body and a free mind
Monotone ruins
Τα παιδιά του Πειραιά
Angel cries
Lazy lover
Excuse me, but I just have to explode
.

in: ,

Follow their traces

Εμφάνιση όλων