"Dreamt for light years in the belly of a ... hammock"
Μην περιμένετε κάτι συναρπαστικό. Στη θέση σας δε θα το διάβαζα ακόμα και αν βαριόμουνα υπερβολικά! Τι πας να διαπράξεις! Μη! (Πέφτοντας στα πόδια σου για να σε ικετέψω, αναφωνώ:) Μη! Μη! Όχι αυτό. Μη συνεχίσεις. Μη!
Blog: Χώρος που μπορείς να γράψεις για το τι συμβαίνει στη ζωή σου, για κάτι που σου κέντρισε το ενδιαφέρον, για μια παράσταση ή ένα περιστατικό που παρακολούθησες, για ένα δίσκο ή ένα κουτσομπολιό που άκουσες, για ένα βιβλίο ή μία είδηση που διάβασες, για το φαγητό που μαγείρεψες το μεσημέρι, για το πόσα ποτά ήπιες χθες το βράδυ, για την αγαπημένη σου ομάδα, για την εκδρομή που έκανες μόνος σου ή με τους φίλους σου, για..., για..., για οτιδήποτε. Σε κάθε περίπτωση απαιτείται μία μικρή (ή και μεγάλη) επένδυση του χρόνου σου. Ποιο είναι το αντίτιμο; Φαινομενικά κανένα. Είναι επιλογή σου. Σε ευχαριστεί να μοιράζεσαι σκέψεις με άλλους ανθρώπους (τους οποίους συνήθως δεν ξέρεις και δεν πρόκειται να γνωρίσεις με δεδομένο ότι πάντα ή πιο σωστά σχεδόν πάντα τους "βλέπεις" κάτω από μία συγκεκριμένη κατάσταση. Ίσως πάλι και να μη σε ενδιαφέρει να διαπιστώσεις πως συμπεριφέρονται όταν βρίσκονται με οικεία πρόσωπα, με αγνώστους, στη δουλειά τους,...)
Ξέφυγα από το θέμα. Επανέρχομαι. Από τη στιγμή που η πληροφορία (κατά συνέπεια η γνώση) απελευθερώθηκε (όπως ένα πουλάκι από το κλουβί του) άρχισε να κελαηδά ευτυχισμένη. Δυστυχώς είναι υπερβολική. Όσο περισσότερο ψάχνεις τόσο περισσότερο βρίσκεις. Νομίζω ότι χάθηκα. Άλλα σκεφτόμουν άλλα γράφω. Δύσκολο να αποτυπώσω αυτό που θέλω με σαφήνεια. Ίσως φταίει ότι μ' αρέσει να γράφω ιστορίες (γεγονός), τις οποίες λαμβάνουν μόνο συγκεκριμένοι άνθρωποι, ίσως με έχουν επηρεάσει πολύ οι ταινίες.
Δεν προλαβαίνω. Διαβάζω λιγότερα βιβλία (μόλις 3 πέρυσι. Δεν υπολογίζω σε αυτά, αυτά που έπρεπε να διαβάσω), βλέπω λιγότερη τηλεόραση (σπάνια είναι ανοιχτή), κοιμάμαι λιγότερο και πάλι δεν προλαβαίνω. Η ακρόαση δίσκων απαιτεί συγκέντρωση και αρκετές επαναλήψεις. Δεν μπορείς να κρίνεις κάτι βιαστικά. Πλήθος νέων κυκλοφοριών, πλήθος προτάσεων από blog, πλήθος κειμένων. Και αν σε αυτό συνυπολογίσουμε ότι η δουλειά μου δεν είναι να ασχολούμαι με τη μουσική τότε ποιο το νόημα; (ρητορική ερώτηση) Και μπορεί (φαντάζομαι) ο M. Hulot να ασχολείται επαγγελματικά (το blog του είναι χιλιάδες φορές ανώτερο από κάθε sonik, από κάθε avopolis, από κάθε pop + rock) αλλά δε νομίζω να συμβαίνει το ίδιο για παράδειγμα με τον H2O και τον Winter Academy. Σπουδαίοι. Σε σύγκριση με τι; Με κάθε ανόητο που επειδή βρίσκεται μπροστά από ένα μικρόφωνο και επαναλαμβάνει δέκα φορές σε μία ώρα τι ώρα είναι, επειδή γράφει σε ένα ελληνικό περιοδικό κριτικές για δίσκους που στον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο κυκλοφόρησαν μήνες πριν , που ονομάζεται manager (manager; Μήπως έχει οικονομικές γνώσεις και μου διαφεύγει;) και ασχολείται με την προώθηση (ποια προώθηση όταν αγνοεί την παγκόσμια πραγματικότητα, όταν δεν στέλνει promo σε ανθρώπους που θα τα μεταδώσουν) ενός συγκροτήματος θα πρέπει να αμείβεται!
Τον τελευταίο καιρό κοιμάμαι και ονειρεύομαι τη Sadie να μπαίνει κρυφά στο σπίτι μου και να μου κλέβει τη συλλογή με τα cd μου (και είναι αρκετά μεγάλη) προκειμένου να τα πουλήσει και να παρακολουθήσει το Coachella festival, το Γιάννη Σημαντήρα (Δευτέρα με Πέμπτη, 00:00 με 01:00, 9,58 fm) να δεσμεύεται ότι θα σταματήσει να διανθίζει τις ατάκες του με μουσικές και να μεταδίδει μόνο μουσικές, τον Winter Academy να αλλάζει την υποσημείωση από μία ημέρα, ένα τραγούδι σε μία ώρα, ένα τραγούδι, τον H2O να μας ραίνει με 10 κείμενα την ημέρα (γίνεται να μην τα διαβάσεις), τον Zpi να παίρνει άδεια για ένα μήνα από τη δουλειά του πριν φύγει για ταξίδι σε χώρα που δεν έχει internet και να μας φορτώνει με ειδήσεις και δημοσιεύσεις, τον Δημήτη Δανίκα να σχολιάζει (αριστοτεχνικά όπως πάντα) μία μία τις ταινίες που θα αρχίσουν να προβάλλονται τους επόμενους 78 μήνες, το Νάσο να σχεδιάζει ανθρωπάκια που αποτυπώνουν διάθεσή και συναισθήματα με απίστευτους ρυθμούς, τη Φένια να εκδίδει καθημερινά μερικά ποιήματά της στο blog της, τη Rainman και τον Still ill να μας χαρίζουν περισσότερα κείμενα-διαμάντια (ο καθένας και με διαφορετικό τρόπο γραφής) τα οποία να απαιτούν περισσότερες από δύο αναγνώσεις για να γίνουν πλήρως αντιληπτά, να στέλνω για 48η φορά mail στη Ναταλί Τσιριγώτη με την ελπίδα να λάβω συνέντευξη από τους Closer και να μου επιστρέφεται πάλι πίσω, το Pitchfork, το Stylus magazine και το Drowned in sound να γράφουν περισσότερες από 200 κριτικές ημερησίως, τον Ηλία Φραγκούλη να μου απαγορεύει την είσοδο σε ταινίες που έρχονται από τη Δανία, το Daytrotter να τριπλασιάζει τα session που προσφέρει, .... "Ουφ, δε γίνεται πρέπει να ξυπνήσω. Δε θα προλάβω και σήμερα".
Συγνώμη αλλά σας προειδοποίησα. Δε με ακούσατε (και συνεχίσατε μερικοί ήρωες). Ποιήσατε του κεφαλιού σας (έτσι δε λένε;). Την επόμενη φορά ("Ορίστε; Θα υπάρξει και επόμενη φορά;" Τι ήθελα και το είπα αυτό.) μην επαναλάβετε το ίδιο λάθος.
0 Comments »
Δημοσίευση σχολίου