"Make a plan to ... read me"

Αγαπημένο μου blog,


Δεκάδες εκατοντάδες πληροφορίες και μουσικές κατακλύζουν το σκληρό δίσκο μου και περιμένουν, υπομονετικά, να μεταφερθούν με τη βοήθεια του νέου εξελιγμένου συστήματος τηλεμεταφοράς κατ' ευθείαν στο περιορισμένο μου μυαλό [εξάλλου, είναι γνωστό ότι τα μέλη της Παγκόσμιας Οικογένειας των ΔΓιαμαντιών δε διακρίνονται για την ευφυΐα τους και την αίσθηση του χιούμορ τους. Σαν να ακούω τις φωνές των Καπετάν Ζπάη, ΝτινιΩωωωωωχ, Χριστίνα, Δανάη, Φένια, Σλέιερ, ΑΒΓΔΕΖΗΘΙΚΛΜΝάσο, ... να με απειλούν ότι αν δεν αναιρέσω θα με τιμωρήσουν με τριήμερο αποκλεισμό από τις καθημερινές συνεδρίες μας. Καλά, καλά εντάξει. Θα το τροποποιήσω λίγο. Όταν θα αναφέρομαι στα μέλη θα εννοώ μόνο εμένα και τον πανέμορφο, ερωτιάρη (με αυτούς τους δύο χαρακτηρισμούς θα επιδιώξω να τον γλυκάνω, μήπως καταφέρω να τον πείσω να δεχτεί να συνομιλήσει τηλεφωνικά με τον ... .Όχι, δε θα το μαρτυρήσω ούτε σε εσένα. Θα στο φυλάω για έκπληξη) ραδιοφωνικό ταξιθέτη Γιάννη Σημαντήρα. Μεταξύ μας, τον τελευταίο καιρό τα έχει χάσει και σκορπάει αφειδώς τους επαίνους του σε άτονες (αυτό του το χρωστούσα) δισκογραφικές κυκλοφορίες. Για του λόγου το αληθές, επιβεβαιώστε το εδώ. Αν και οσφραίνομαι ότι οι δημοσιεύσεις είναι προϊόν των κειμενογράφων του. Ναι, ναι. Πάλι. Αφόρητα προβλέψιμος, όπως η playlist που του σερβίρουν].

Τις τελευταίες μέρες (από Παρασκευή που διέρρευσε) έχω διαβάσει κάθε σχόλιο για το "Our love to admire" και αναρωτιέμαι αν αυτοί που εκφέρουν την άποψή τους το έχω ακούσει πάνω από τρεις φορές. Υπομονή. H ποιότητα του ήχου διαφέρει σημαντικά όταν προέρχεται από το cd. Ναι μεν δεν απομακρύνονται από τα κεκτημένα των δύο προηγούμενων δίσκων, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Τέλος πάντων. Μάλλον έχω πρόβλημα στα αυτιά μου. Ο δίσκος ("The stage names") των Okkervil River μου θύμισε το "Ga ga ga ga ga" των Spoon. Αστειεύομαι, αλλά από την στιγμή που είδα ότι την μίξη του ανέλαβε ο Jim Eno δυσκολευόμουν να σκεφτώ κάτι διαφορετικό. Άσε που εδώ και ενάμισι μήνα αφήνω το τελευταίο, συχνά πυκνά, μόνο του στο winamp για να με συντροφεύει. Είναι τόσο εύγευστο που πίνεται χωρίς να απαιτείται να συνοδεύεται από ξηρούς καρπούς.


Στην προσπάθειά μου να εντοπίσω την κατάλληλη είδηση κολλάω σε λεπτομέρειες. Για παράδειγμα το μεσημέρι μου, μετά την ανάγνωση της συνέντευξης του Graham Wright (πλήκτρα) των Tokyo police club (διαθέτουν ήδη εφτά τραγούδια, δηλαδή 14 λεπτά μουσικής και χρειάζονται άλλα 8, μιας και όλα είναι δίλεπτα για να φτάσουν τα 11 τραγούδια) στο DIS σκόπευα, είτε να αναφερθώ στο πολλά υποσχόμενο Extended play ("I know you feel so frustrated, we could use our lungs this time and run!") των Zebra tracks (και να τους προτείνω την παραγωγή να αναλάβει ο Coti K. με τον Χρήστο Λαϊνά), είτε στο ενδυματολογικό κώδικα των μουσικών (με αφορμή το ότι ο Graham δήλωσε ότι όταν ήταν νεότερος κοιτούσε τι φορούσε ο Jonny Greenwood! Πολύ το χάρηκα αυτό! Χα χα). Βέβαια, προχθές, έλαβα τρία mail από τη γραμματεία (ακόμα δεν έχω μάθει αν είναι γυναίκας ή άντρας. Και απεχθάνομαι όταν οι άνθρωποι κρύβονται πίσω από ένα ανέμπνευστο ψευδώνυμο, π.χ. mouxlaloulouda.) των British sea power που με ενημέρωναν ότι το νέο τους πόνημα (τα δύο προηγούμενα έτυχαν μεταδόσεως στα Διαμάντια, οπότε αν κάποιος κατάσκοπος της Rough trade διαβάζει το ημερολόγιό μου (δεν έχει τίποτα καλύτερο να ποιήσει;) να σπεύσει να του το προμηθεύσει μήνες πριν, μήπως και αξιωθεί και βγάλει από το πανάκριβο στερεοφωνικό του όλες εκείνες τις μπουρδίτσες που λαμβάνει. Ναι, ναι και στο "Boxer" των The National αναφέρομαι. Αν δεν του αρέσουν, να τα επιστρέφει πίσω) θα τιτλοφορείται "Now that’s what I call World war one Joy Division". Με όλα αυτά ξέχασα τι ήθελα να γράψω.

Ο Jens Lekman μετά το πανέμορφο "Oh you're so silent Jens", το οποίο συνέλεγε τραγούδια από τα πρώτα του EP και εναλλακτικές εκτελέσεις και την πρόσφατη εξαιρετική μουσική εναλλακτική ανάγνωση του "Your beat kicks back like death" (της Scout Niblett) βρίσκεται στο στάδιο της σύνθεσης του νέου δίσκου του (αναμένεται το Σεπτέμβριο). Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε με διαβεβαίωσε ότι στις 14 Ιουλίου θα κυκλοφορήσει ένα νέο single ("Friday night at the drive-in bingo") σε 800 αριθμημένα βινύλια (τα οποία θα διατίθενται αποκλειστικά στην Σκανδιναβία και σε όσους αγοράζουν μέσω διαδικτύου!). Γνωρίζοντας την αδυναμία που του έχω εγώ, αλλά και οι υπόλοιποι Έλληνες δέχθηκε να προσφέρει το ομώνυμο τραγούδι (b-side είναι το "Radio NRJ" ) σε ψηφιακή μορφή μέσω του blog μου (αυτά να τα βλέπει το ΝΜΕ) και το μόνο που ζήτησε ήταν να δημοσιεύσω το παρακάτω κείμενο:


"Hello Greece! I have a new single on its way. It's called 'Friday night at the drive-in Βingo' and it sounds a lot like its title. Like the blood red sun in the horizon. Like the best slash worst slash best again night of your life. Like a pair of jeans you love but would never wear in public. Like a coverband playing 'Walk of life' in someones backyard. Like the point where sheer boredom pushes you into the great unknown. Like the country when the country wasn't cool. Like the peanuts in your coke. It's one of my finest popsongs ever in my opinion, but quite different from the other songs on my forthcoming record. Love it or hate it, regardless you're still welcome to drop by for a glass of applecider. See you soon"

Jens Lekman - Friday night at the drive-in bingo

Δε θα πρέπει να παραλείψω ότι τον Αύγουστο κυκλοφορεί και το "Four songs by Arthur Russell" στο οποίο διασκευάζει το "A little lost". Στη συλλογή συμμετέχει και η Victoria Bergsman (Taken by trees)

Αγαπημένο μου blog έχω την υποψία ότι όλα τα παραπάνω δε θα ενδιαφέρουν κανέναν. Ίσως πάλι διαπράττω λάθος. Σε παρακαλώ ενημέρωσέ με.

in: , , , , , ,