mouxlaloulouda: Ιουνίου 2007

"Can't forget that smile"

Αλάνθαστος συνδυασμός μελωδίας και πειραματισμού και διάρκεια κατάλληλη για αρκετές (αν όχι αμέτρητες) επανακροάσεις (εξάλλου έτσι θα το εκτιμήσεις). Οι Super furry animals δε μας απογοητεύουν (σε 11 τραγούδια) για ακόμα μία φορά. Ο χαρακτήρας γύρω από τον οποίο περιστρέφονται οι στίχοι του νέου δίσκου τους ονομάζεται Venus και επιθυμεί από το μικρό του χωριό να βρεθεί στην αγκαλιά της πόλης. Τι θα αντιμετωπίσει; Σίγουρα όχι πολύωρες διακοπές ρεύματος.

Super furry animals - Suckers

ΥΓ. Και όσοι δεν γοητευτούν μπορούν να ξανακούσουν το "Candylion" του Gruff Rhys ή να περιμένουν το αποτέλεσμα της συνεργασίας του με τον Boom Bip (ως Neon Neon) ή έστω μέχρι το 2008 που θα κυκλοφορήσει ο νέος δίσκος των Super furry animals. Εξάλλου, έχουν ξεκινήσει ήδη να τον ετοιμάζουν.

Neon Neon - Trick for treat

"Make a plan to ... read me"

Αγαπημένο μου blog,

Δεκάδες εκατοντάδες πληροφορίες και μουσικές κατακλύζουν το σκληρό δίσκο μου και περιμένουν, υπομονετικά, να μεταφερθούν με τη βοήθεια του νέου εξελιγμένου συστήματος τηλεμεταφοράς κατ' ευθείαν στο περιορισμένο μου μυαλό [εξάλλου, είναι γνωστό ότι τα μέλη της Παγκόσμιας Οικογένειας των ΔΓιαμαντιών δε διακρίνονται για την ευφυΐα τους και την αίσθηση του χιούμορ τους. Σαν να ακούω τις φωνές των Καπετάν Ζπάη, ΝτινιΩωωωωωχ, Χριστίνα, Δανάη, Φένια, Σλέιερ, ΑΒΓΔΕΖΗΘΙΚΛΜΝάσο, ... να με απειλούν ότι αν δεν αναιρέσω θα με τιμωρήσουν με τριήμερο αποκλεισμό από τις καθημερινές συνεδρίες μας. Καλά, καλά εντάξει. Θα το τροποποιήσω λίγο. Όταν θα αναφέρομαι στα μέλη θα εννοώ μόνο εμένα και τον πανέμορφο, ερωτιάρη (με αυτούς τους δύο χαρακτηρισμούς θα επιδιώξω να τον γλυκάνω, μήπως καταφέρω να τον πείσω να δεχτεί να συνομιλήσει τηλεφωνικά με τον ... .Όχι, δε θα το μαρτυρήσω ούτε σε εσένα. Θα στο φυλάω για έκπληξη) ραδιοφωνικό ταξιθέτη Γιάννη Σημαντήρα. Μεταξύ μας, τον τελευταίο καιρό τα έχει χάσει και σκορπάει αφειδώς τους επαίνους του σε άτονες (αυτό του το χρωστούσα) δισκογραφικές κυκλοφορίες. Για του λόγου το αληθές, επιβεβαιώστε το εδώ. Αν και οσφραίνομαι ότι οι δημοσιεύσεις είναι προϊόν των κειμενογράφων του. Ναι, ναι. Πάλι. Αφόρητα προβλέψιμος, όπως η playlist που του σερβίρουν].

Τις τελευταίες μέρες (από Παρασκευή που διέρρευσε) έχω διαβάσει κάθε σχόλιο για το "Our love to admire" και αναρωτιέμαι αν αυτοί που εκφέρουν την άποψή τους το έχω ακούσει πάνω από τρεις φορές. Υπομονή. H ποιότητα του ήχου διαφέρει σημαντικά όταν προέρχεται από το cd. Ναι μεν δεν απομακρύνονται από τα κεκτημένα των δύο προηγούμενων δίσκων, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Τέλος πάντων. Μάλλον έχω πρόβλημα στα αυτιά μου. Ο δίσκος ("The stage names") των Okkervil River μου θύμισε το "Ga ga ga ga ga" των Spoon. Αστειεύομαι, αλλά από την στιγμή που είδα ότι την μίξη του ανέλαβε ο Jim Eno δυσκολευόμουν να σκεφτώ κάτι διαφορετικό. Άσε που εδώ και ενάμισι μήνα αφήνω το τελευταίο, συχνά πυκνά, μόνο του στο winamp για να με συντροφεύει. Είναι τόσο εύγευστο που πίνεται χωρίς να απαιτείται να συνοδεύεται από ξηρούς καρπούς.

Στην προσπάθειά μου να εντοπίσω την κατάλληλη είδηση κολλάω σε λεπτομέρειες. Για παράδειγμα το μεσημέρι μου, μετά την ανάγνωση της συνέντευξης του Graham Wright (πλήκτρα) των Tokyo police club (διαθέτουν ήδη εφτά τραγούδια, δηλαδή 14 λεπτά μουσικής και χρειάζονται άλλα 8, μιας και όλα είναι δίλεπτα για να φτάσουν τα 11 τραγούδια) στο DIS σκόπευα, είτε να αναφερθώ στο πολλά υποσχόμενο Extended play ("I know you feel so frustrated, we could use our lungs this time and run!") των Zebra tracks (και να τους προτείνω την παραγωγή να αναλάβει ο Coti K. με τον Χρήστο Λαϊνά), είτε στο ενδυματολογικό κώδικα των μουσικών (με αφορμή το ότι ο Graham δήλωσε ότι όταν ήταν νεότερος κοιτούσε τι φορούσε ο Jonny Greenwood! Πολύ το χάρηκα αυτό! Χα χα). Βέβαια, προχθές, έλαβα τρία mail από τη γραμματεία (ακόμα δεν έχω μάθει αν είναι γυναίκας ή άντρας. Και απεχθάνομαι όταν οι άνθρωποι κρύβονται πίσω από ένα ανέμπνευστο ψευδώνυμο, π.χ. mouxlaloulouda.) των British sea power που με ενημέρωναν ότι το νέο τους πόνημα (τα δύο προηγούμενα έτυχαν μεταδόσεως στα Διαμάντια, οπότε αν κάποιος κατάσκοπος της Rough trade διαβάζει το ημερολόγιό μου (δεν έχει τίποτα καλύτερο να ποιήσει;) να σπεύσει να του το προμηθεύσει μήνες πριν, μήπως και αξιωθεί και βγάλει από το πανάκριβο στερεοφωνικό του όλες εκείνες τις μπουρδίτσες που λαμβάνει. Ναι, ναι και στο "Boxer" των The National αναφέρομαι. Αν δεν του αρέσουν, να τα επιστρέφει πίσω) θα τιτλοφορείται "Now that’s what I call World war one Joy Division". Με όλα αυτά ξέχασα τι ήθελα να γράψω.

Ο Jens Lekman μετά το πανέμορφο "Oh you're so silent Jens", το οποίο συνέλεγε τραγούδια από τα πρώτα του EP και εναλλακτικές εκτελέσεις και την πρόσφατη εξαιρετική μουσική εναλλακτική ανάγνωση του "Your beat kicks back like death" (της Scout Niblett) βρίσκεται στο στάδιο της σύνθεσης του νέου δίσκου του (αναμένεται το Σεπτέμβριο). Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε με διαβεβαίωσε ότι στις 14 Ιουλίου θα κυκλοφορήσει ένα νέο single ("Friday night at the drive-in bingo") σε 800 αριθμημένα βινύλια (τα οποία θα διατίθενται αποκλειστικά στην Σκανδιναβία και σε όσους αγοράζουν μέσω διαδικτύου!). Γνωρίζοντας την αδυναμία που του έχω εγώ, αλλά και οι υπόλοιποι Έλληνες δέχθηκε να προσφέρει το ομώνυμο τραγούδι (b-side είναι το "Radio NRJ" ) σε ψηφιακή μορφή μέσω του blog μου (αυτά να τα βλέπει το ΝΜΕ) και το μόνο που ζήτησε ήταν να δημοσιεύσω το παρακάτω κείμενο:

"Hello Greece! I have a new single on its way. It's called 'Friday night at the drive-in Βingo' and it sounds a lot like its title. Like the blood red sun in the horizon. Like the best slash worst slash best again night of your life. Like a pair of jeans you love but would never wear in public. Like a coverband playing 'Walk of life' in someones backyard. Like the point where sheer boredom pushes you into the great unknown. Like the country when the country wasn't cool. Like the peanuts in your coke. It's one of my finest popsongs ever in my opinion, but quite different from the other songs on my forthcoming record. Love it or hate it, regardless you're still welcome to drop by for a glass of applecider. See you soon"

Jens Lekman - Friday night at the drive-in bingo

Δε θα πρέπει να παραλείψω ότι τον Αύγουστο κυκλοφορεί και το "Four songs by Arthur Russell" στο οποίο διασκευάζει το "A little lost". Στη συλλογή συμμετέχει και η Victoria Bergsman (Taken by trees)

Αγαπημένο μου blog έχω την υποψία ότι όλα τα παραπάνω δε θα ενδιαφέρουν κανέναν. Ίσως πάλι διαπράττω λάθος. Σε παρακαλώ ενημέρωσέ με.

"Your music, it turns me into fantasies..."

O Nigel Godrich, παραγωγός των ασύγκριτων Radiohead δημοσίευσε (την Παρασκευή) το παρακάτω κείμενο στο blog του συγκροτήματος:

"A bit of tape from the studio. I keep bits of tape which have been chopped out of the mixes when they were edited .. stick em on a reel.. when you play it back it sounds like.. this."

Και φυσικά, το συνόδεψε με ένα video. Όσοι ενδιαφέρονται να το κρατήσουν ως ενθύμιο (σε audio μoρφή), ας ακολουθήσουν τον υπερσύνδεσμο. Περιέχει αποσπάσματα από τα 'Open pick', 'All I need', 'Down is the new up', 'Arpeggi' και 'Bangers 'n mash', τα οποία είχαν παρουσιαστεί πέρυσι στις ζωντανές τους εμφανίσεις.

Radiohead - A bit of tape from the studio

Δε θα εκπλαγώ αν σύντομα, ανακοινώσουν την ημερομηνία επίσημης κυκλοφορίας.

"All the skies opened up and now they're mentioning your name..."

Μέγας είσαι κύριε Dan Bejar και θαυμαστά τα έργα σου. (Σχεδόν) κάθε τραγούδι που έχει συνθέσει θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για post. Οι Destroyer θα απουσίαζαν φέτος δισκογραφικά (μετά το θεσπέσιο "Destroyer's rubies"), ωστόσο, η συμμετοχή του στους The New pornographers δε μας άφηνε περιθώρια να επαναπαυτούμε. Στο σημειωματάριο όπου καταγράφονται όλες οι ημερομηνίες νέων κυκλοφοριών ήταν γραμμένο με έντονα γράμματα το εξής:

Τίτλος: "Challengers"
Καλλιτέχνης / Συγκρότημα: The New pornographers
Ημερομηνία επίσημης κυκλοφορίας: 21 Αυγούστου
Πρόσθετες πληροφορίες: O Dan Bejar συνεισφέρει τρία τραγούδια. Το ένα ("The spirit of giving") υπάρχει σε 7'' των Destroyer.
Συναγερμός αναζήτησης: 2 μήνες πριν

Η Matador υποπτεύεται τι θα συμβεί και με μια κίνηση εντυπωσιασμού προσφέρει (από αρχές Ιούνη) το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου ("My rights versus yours") σε ψηφιακή μορφή. Πρωταγωνιστές είναι η ακουστική κιθάρα και η φωνή του A. C. Newman, ένα δεύτερο ρόλο-κλειδί κρατούν τα φωνητικά της Neko Case, ενώ μετά το πρώτο λεπτό ο σκηνοθέτης αποφασίζει να αντικαταστήσει την ακουστική με ηλεκτρική και να ράνει το σκηνικό με pop σταγόνες. Guest εμφάνιση ποιούν τα drums. Ορίστε; Το έχετε ακούσει; Θα με εξέπλησε το αντίθετο.

Τις επόμενες μέρες ανακοινώνει ότι όσοι παραγγείλουν (περισσότερα εδώ) το "Challengers" νωρίς, θα ανταμειφθούν όχι μόνο με έγκαιρη παράδοσή του και άμεσο streaming ολόκληρου του δίσκου, αλλά και με αποκλειστικό box set το οποίο θα περιέχει b-sides, ηχογραφήσεις από ζωντανές εμφανίσεις του και πρόσθετο υλικό (video, φωτογραφίες, εναλλακτικές εκτελέσεις).

Αναμφισβήτητα, έξυπνη κίνηση και άκρως ελκυστική για τους λάτρεις του συγκροτήματος. Στοχεύοντας να ενημερωθεί περισσότερος κόσμος και κατά συνέπεια να αυξηθούν οι πωλήσεις, επικοινωνούν τηλεφωνικά μαζί μου. Ο λόγος; Μου επιτρέπουν να μοιραστώ (νόμιμα) ένα ακόμα. Η τιμή είναι μεγάλη. Δάκρυα χαράς κυλούν από τα μάτια μου και τους υπόσχομαι ότι δε θα αποτύχω.

Ακολουθούν ακροάσεις επί ακροάσεων. Και καταλήγω στο θαυμάσιο "Myriad harbour". Χαρακτηριστική Destroyer μελωδία, γεμάτος ήχος, trademark των New pornographers, εκλεκτή ερμηνεία με τη χρυσή εγγύηση του Dan Bejar, χορωδιακά, δεύτερα φωνητικά, σφήνες φυσαρμόνικας. Απολαύστε το (όσο εγώ θα δοκιμάζω τις χειροπέδες. Για να τις συνηθίσω, όσο θα είμαι στη φυλακή.)

The New pornographers - Myriad harbour (πίσω από τις φωτογραφίες)

"Rush of wind passing over me"

Το δόγμα της επικαιρότητας ήταν ξεκάθαρο. Δε θα δημοσιεύσεις φέτος κείμενο για τους Grizzly bear. Το "Yellow house" μπορεί να ήταν καθηλωτικό, αλλά η χρονιά του πέρασε. Αρκετά. Βαρέθηκα να αντικρίζω (σκόρπιες στον υπολογιστή σου) ζωντανές ηχογραφήσεις τους. Νέες μουσικές σε περιμένουν. Εκτός και αν κάποιο γεγονός κρίνει απαραίτητη την αναφορά σε αυτούς.

Και εγένετο συλλογή τραγουδιών υπό την επιμέλεια του Brandon Stosuy (κριτικού του Pitchfork και αρθρογράφου του Stereogum). Συνοδεύει το περιοδικό The Believer (τεύχος Ιουνίου / Ιουλίου) και τα τραγούδια που περιέχει το cd είναι είτε b-sides (όπως το “Watching that chair painted yellow” των The Twilight sad), είτε σπάνιες ηχογραφήσεις (όπως το “Easier (Alternate edit)" των Grizzly bear. Πιέστε τον τίτλο για να το αποκτήσετε), είτε αποσπάσματα δίσκου (όπως το “Hazel St.” των Deerhunter), είτε remixes. Σε τρεις περιπτώσεις, τα κομμάτια προέκυψαν κατόπιν παραγγελίας. Οι τυχεροί; Sufjan Stevens (πριν λίγες εβδομάδες επανακυκλοφόρησε το "Seven swans" με bonus 7'', δηλαδή δύο επιπλέον τραγούδια), Lightning bolt (κοσμούν και το εξώφυλλο) και Zach Condon (Beirut. Σε λιγότερο από ένα μήνα η συναυλία τους). Βουτάν στα βαθιά και αλλάζουν τον γνώριμο ήχο τους. Τι περιμένεις; Δε θέλεις να το προσθέσεις στη συλλογή σου; Θα το βρεις εδώ. (Αν όχι, έχεις καθυστερήσει. Πάντως, δε θα δυσκολευτείς να τα συλλέξεις όλα. Μία απλή αναζήτηση απαιτείται).

ΥΓ. ΠΡΟΣΟΧΗ! Περιέχει spoiler. Στο "Venice" ο Zach μουρμουρίζει πάνω σε χαλαρωτική (σχεδόν ανύπαρκτη) electronica και διακριτικά πνευστά, ενώ το "In the words of the governor" του Sufjan διαθέτει κιθαριστικά τσιριχτή ένταση και αλλοπρόσαλλα φωνητικά (περισσότερο μιλάει παρά τραγουδάει). Δε μαρτυράω τίποτα άλλο.
.

"Plaster casts of everything"

Το μόνο φως στο δωμάτιο διέρχεται από τα παραθυρόφυλλα. Αχνό, ονειρικό. Όπως η μουσική που ακούγεται από τα ηχεία του υπολογιστή. Και ενώ όλα δείχνουν να κυλάνε ήρεμα, καταφθάνει το προσωπικό μου κατασκοπευτικό περιστέρι.

Λαχανιασμένο μου ψιθυρίζει στο αυτί τα εξής: "Το Pitchfork προσφέρει σε αποκλειστικότητα δείγμα από το επερχόμενο (28 Αυγούστου), ομώνυμο δίσκο των Liars, το οποίο τυχαίνει να είναι και το single που θα προηγηθεί της κυκλοφορίας. Βιάσου να το ακούσεις, γιατί το streaming διαρκεί μόνο 48 ώρες. Και για να σε προϊδεάσω, δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε από τις προηγούμενες δισκογραφικές τους δουλειές. Σε καμία περίπτωση, να μην το εκλάβεις ότι σταματούν να ερωτοτροπούν με την πρωτοτυπία. Απλώς, τα drums ακούγονται σαν να ζητάνε εκδίκηση και να επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι δεν έχουν πεθάνει, η κιθάρα ουρλιάζει σε απρόβλεπτα θορυβώδης ένταση και ο Angus τραγουδάει με οργή. Φαντάσου κάτι ανάλογο με τα δύο τελευταία λεπτά του "Water is not enough" (από το φετινό "Given to the rising") των Neurosis, μόνο που ο δείκτης του μετρονόμου ταλαντεύεται πολύ πιο γρήγορα και υπάρχουν φωνητικά. Αν σε όλα αυτά προσθέσεις ότι η μελωδία πριν το φινάλε θα σφηνώσει στο μυαλό σου για μέρες, καταλαβαίνεις ότι όταν ο Andrew έλεγε: "I'd never felt like a songwriter 'til this album... If you said I'd be playing guitar solos, I'd have called you a liar." το εννοούσε.". Λέτε να αληθεύουν;

Liars - Plaster casts of everything

ΥΓ. Στη συλλογή Warm & Scratchy (παρέχεται δωρεάν ως download) περιέχεται και άλλο ένα φρέσκο (διαφορετικού ύφους) κομμάτι τους με τον τίτλο "Sunset rodeo".

"Can we play it from the start?"

Τρεις κοπέλες αποφασίζουν να σχηματίσουν ένα συγκρότημα που θα συνθέτει pop τραγούδια, τόσο όμορφα, όσο αυτά που οι ίδιες αγαπάνε. Επηρεασμένες από το οικοδομικό υλικό, το οποίο επικρατεί στις περισσότερες πόλεις παγκοσμίως (προφανώς, και στη δική τους, την Στοκχόλμη) επιλέγουν να ονομαστούν The Concretes. Το μόνο που απομένει είναι μάθουν κάποιο μουσικό όργανο! H Victoria Bergsman διαθέτει μία απαράμιλλης γοητείας φωνή και καταφέρνει να πείσει τις άλλες δύο ότι είναι η καταλληλότερη για να τραγουδάει. Η Lisa Milberg με την Maria Eriksson μονομαχούν με "πέτρα, ψαλίδι, χαρτί" για το ποια θα βρίσκεται δίπλα της, κρατώντας κιθάρα. Η Maria κερδίζει και η Lisa κάθεται πίσω από τα drums. Τέσσερα χρόνια μετά και έχοντας παράλληλα καλωσορίσει στην παρέα τους και αγόρια κυκλοφορούν το πρώτο τους EP (1999), το οποίο περνάει απαρατήρητο. Υπεύθυνη για την αποτυχία κρίνεται η δισκογραφική εταιρεία. Αποτέλεσμα; Λίγους μήνες μετά έρχεται η ώρα να δημιουργήσουν τη δική τους Licking fingers, η οποία θα αναλάβει τη διανομή του δεύτερου EP τους "Lipstick". Διαδικτυακές ακαδημίες ανάλογες εκείνης του Winter Academy παρουσιάζουν δείγμα της σε δημοσίευσή τους. Οι Aggeloi K. της εποχής το μεταδίδουν σε ραδιοφωνικούς σταθμούς (ανάλογους με τον Rodon fm του Μιχάλη Ε.) των ΗΠΑ. Η Up Records οσφραίνεται χρήμα και εκδίδει τα δύο EP τους με τον τίτλο "Boyoubetterunow". Για να γιορτάσουν την επιτυχία τους προσθέτονται νέα τακτικά (φτάνουν τα 8) και επίτιμα (άλλα 12) μέλη στο συγκρότημα. Σαξόφωνο, βιόλα, τρομπέτα, μπάσο, κιθάρα, όργανο, πιάνο, μαντολίνο, βιολί και πλήθος δεύτερων φωνητικών.

Το 2002 ο Jari Haapalainen κλέβει ένα μεταφορικό φορτηγό και απαγάγει όλα τα μέλη του συγκροτήματος. Τους κλειδώνει σε ένα υπόγειο και σκοπεύει να τους αφήσει για μήνες νηστικούς, αν δεν συνεργαστούν σωστά και δεν του χαρίσουν ένα τραγούδι που θα τον ενθουσιάσει. Πέντε μέρες μετά του παραδίδουν το δίλεπτο pop αριστούργημα "You can't harry love". Εντυπωσιάζεται και λαμβάνει τη γενναία απόφαση να τους κρατήσει εκεί για ένα χρόνο μέχρι να ετοιμάσουν άλλα δέκα ακόμα συγκλονιστικά κομμάτια. Στα μέσα του 2003 έχουν έτοιμο το υλικό που τους ζήτησε, αποτυπώνοντας ιδανικά την αμφιβολία, την ευφορία, τη γλυκιά μελαγχολία και τη νοσταλγία που αισθάνεσαι βλέποντας τη ζωή σου να κυλάει, ρίχνοντας ματιές σε στιγμές που δεν λειτούργησαν και αναπολώντας ξεχωριστές μνήμες. Χαρούμενος τους ανακοινώνει ότι έχει σκοπό να τους ελευθερώσει, με τον όρο να ετοιμάσουν το artwork του δίσκου. Η Lisa, η οποία ασχολείται με τη ζωγραφική απομονώνεται για βδομάδες και επιστρέφει με κομψοτεχνήματα, τα οποία ντύνουν το cd. To 2004 είναι η χρονιά που ο ομώνυμος πρώτος δίσκος τους εισβάλλει στις καρδιές μας. Για βδομάδες μένει στο cd player μας. Η ακρόαση του ξεκινάει από νωρίς το πρωί και με βαριά καρδιά σταματάει αργά το βράδυ. Ο διεθνής τύπος πλέκει το εγκώμιό του. Ένα χρόνο μετά ρίχνουν στην αγορά το "Layourbattleaxedown" με b-sides και μια φρέσκια διασκευή του "Miss you" (που ξεπερνάει το πρωτότυπο) των Borring Stones. Συγγνώμη. Rolling ήθελα να γράψω. Σχεδόν αψεγάδιαστο. Το χαμόγελό μας εκτείνεται μέχρι τα αυτιά. Και ενώ δεν περιμένουμε σύντομα νέο χτύπημα, καταφθάνει συνοδευόμενο με χρωματιστό ασθενοφόρο. "In colour". Και αντί να λούσει την ψυχή μας με ανεξίτηλες μπογιές ευτυχίας, μας πλημμυρίζει (εναλλακτικά ξυλοφορτώνει) με απογοήτευση. Αδικαιολόγητα υπερφορτωμένος ήχος που μας αναγκάζει να επισκεφτούμε το κοντινότερο νοσοκομείο για αναπνευστική υποστήριξη. Η μαγεία απουσιάζει και το μόνο που διασώζεται είναι το artwork (Σύμφωνοι. Kαι μερικά τραγούδια). Λίγους μήνες μετά η Victoria ανακοινώνει ότι αποχωρεί. Δεν άντεχε τις συναυλίες. Ήθελε κάτι άλλο. Και η πρόταση έρχεται από τους Peter Bjorn and John για να συνεισφέρει φωνητικά στο "Young folks". H χαρά επιστρέφει στην αγκαλιά μας! Αυτό που περιμέναμε αφίχθη από άλλο, όμως, δρόμο και ονομαζόταν "Writer's block".

Οι υπόλοιποι The Concretes δεν τα παρατάνε και μονομαχούν ξανά με "πέτρα, ψαλίδι, χαρτί" για το ποιος θα αναλάβει να καλύψει την κενή θέση. Η Lisa αναδεικνύεται νικήτρια, χάρη στα ιδιαίτερα μαθήματα "μονομαχίας" που παρακολουθούσε όλα αυτά τα χρόνια. Το πάθημα γίνεται μάθημα. Για μήνες γράφει στίχους και συνθέτει μουσική για να ανταποκριθεί στα νέα καθήκοντα. Το συγκρότημα αρχίζει να ξαναβρίσκει το μονοπάτι που ακολουθούσε, ώσπου μαθαίνει ότι η Victoria σχηματίζει δικό της συγκρότημα με το όνομα Taken by trees. Πεισμώνουν και κυκλοφορούν φέτος το "Hey trouble" επιβεβαιώνοντας το ρητό "Κάθε εμπόδιο για καλό". Οι μελωδίες τους είναι απλές, πλούσιες όμως σε ηχητικές συνεισφορές. Κερδίζουν σταδιακά (με κάθε ακρόαση) την εμπιστοσύνη μας (αυτό δε σημαίνει ότι τα καταφέρνουν περίφημα), ενώ 18 Ιουνίου περιμένουμε και το "Open field" (demo ηχογραφήσεις στο site της) της Victoria.

The Concretes - A whales heart

The Concretes - Kids (video)

ΥΓ. Πολλά από τα παραπάνω δεν αναφέρονται στη βιογραφία τους, ωστόσο, αποφάσισα να την εμπλουτίσω λίγο.

"Like wakin' up from a painted dream, the world's still the same…"

Η ΠΑγκόσμια ΟΙκογένεια των ΔΓΙΑμαντιών έστησε το δικό της διαδικτυακό καφενείο, προκειμένου να σχολιάσει τις πρόσφατες ζωντανές εμφανίσεις των The Last drive (αλλά και των Dread astaire και Νάνων) σε Θεσσαλονίκη και Λάρισα. Ελάχιστα από τα όσα ειπώθηκαν, δημοσιεύθηκαν στο επίσημο blog της.

Μία διάσημη χαρτορίχτρα μου εκμυστηρεύτηκε ότι η συνεργασία πέτυχε και το αποτέλεσμα αντιπροσωπεύει επάξια την πραγματικότητα. Στη θέση σας θα την εμπιστευόμουν και θα έριχνα μια ματιά.

Και προς Θεού (λαϊκή φρασεολογία που εικάζει ότι με επίκληση στο Θεό θα σε πείσει να το πράξεις) μην ψιθυρίσεις ότι το αποτέλεσμα δε σου άρεσε (θα χάσουν τη θέση τους όλοι όσοι εργάστηκαν γι’ αυτό). Φήμες λένε ότι και οι τοίχοι έχουν αυτιά (και μάλλον θα τους ενημερώσουν).