mouxlaloulouda: "What happened to ... me?"

"What happened to ... me?"

Η πορεία είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένη. Ο χορός ξεκινάει με τις εκτελέσεις των νέων τραγουδιών ζωντανά. Πλήθος ηχογραφήσεων από τους παρευρισκόμενους σε αυτές, που όμως δεν καταφέρνουν να ικανοποιήσουν κανέναν. Ακολουθούν συνεντεύξεις από το συγκρότημα, ανακοινώσεις για την επίσημη κυκλοφορία του και το εξώφυλλο του δίσκου. Λίγες μέρες μετά κάποιος ραδιοφωνικός παραγωγός μεταδίδει σε αποκλειστικότητα το single. Οι εφαρμογές για διαδικτυακό rip ετοιμάζονται και η πρώτη γεύση είναι γεγονός. Ελάχιστες φορές χάνονται τα πρώτα δευτερόλεπτα, που διακόπτεται το τραγούδι ή ο σχολιασμός ξεκινάει πριν τελειώσει. Τρεις μέρες μετά, όταν δεν έχει απομείνει κανένας πλέον που να μην το διαθέτει, διαρρέει σε άριστη ποιότητα. Μικρός χαμός. Κάποιοι δεν το προλαβαίνουν, κάποιοι ξεκινούν να σχολιάζουν, κάποιοι παραπονιούνται. Η ταλαιπωρία λαμβάνει συνήθως τέλος σε μερικές ώρες, όταν ολόκληρη η δισκογραφική δουλειά διατίθεται νόμιμα (από τις ίδιες τις δισκογραφικές εταιρείες, έστω και αν εκ των υστέρων διαμαρτύρονται. Εξάλλου, είναι ο καλύτερος τρόπος προώθησης) για προακρόαση (εναλλακτικά download). Συζητήσεις και αντιπαραθέσεις (άλλαξε ο ήχος τους, ξανάρχισαν (ενίοτε και σταμάτησαν) τα ναρκωτικά, κυνηγούν τη ραδιοφωνική επιτυχία, τέτοιους στίχους δεν γράφει ούτε ο Chris Martin, τους παρακολούθησα χθες και έκλαψα τα λεφτά που πλήρωσα, γιατί επέλεξαν το συγκεκριμένο για να αναλάβει την παραγωγή, ο δίσκος της χρονιάς, πόσο θα βαθμολογηθεί από το pitchfork) έπονται.

Η σειρά δεν είναι πάντα αυτή. Επίσης, τον τελευταίο χρόνο νέα τραγούδια ακούγονται και σε sessions.

The Walkmen. Εκτός από τη συμμετοχή τους στο soundtrack του Spiderman III με το Red river (διαβάστε περισσότερα σε πρόσφατο post μου) περιοδεύουν και ετοιμάζουν τη νέα τους κυκλοφορία (αναμένεται το φθινόπωρο). Ήδη καυχιούνται (η τουλάχιστον θα πρέπει, αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα) ότι έχουν έτοιμο σπουδαίο υλικό. Η συγγραφή των στίχων ξεκίνησε τον περασμένο Σεπτέμβριο και μέχρι στιγμής τα νέα τους δημιουργήματα είναι τουλάχιστον οχτώ.Υπόσχονται εντελώς νέο (γεγονός που τους ενθουσιάζει) και καθαρότερο ήχο, χαμηλότερης έντασης και διαφορετικών δυναμικών, ενώ τα πνευστά δεν θα απουσιάζουν. Ζήτω! Αν και λατρεύω όλους τους δίσκους τους, έχω την πεποίθηση ότι ο νέος τους θα αποκτήσει ξεχωριστή θέση στη δισκοθήκη μου (για να αποφύγω το "στην καρδιά μου").

Η κιθάρα δίνει το σύνθημα με τις ευφορικές μελωδίες της, το πιάνο και το όργανο εναλλάσσονται αχόρταγα και κονταροχτυπιούνται για το ποιο θα μαγνητίσει την προσοχή του ακροατή θυμίζοντας εποχές "Everyone who pretended to like me is gone", η φωνή του Hamilton Leithauser σκαρφαλώνει στις υψηλότερες κλίμακες και γκρεμίζεται εντυπωσιακά, χωρίς καμία γρατσουνιά (εννοώ παραφωνία), τα τύμπανα περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους (μέχρι να φτάσει η ώρα του studio) και σε κάποια σημεία ξεσηκώνονται για να χαρίσουν μικρές απροσδόκητες δονήσεις.