Επισκεφτείτε αμέσως την ιστοσελίδα της δισκογραφικής εταιρείας Important records για να διαβάσετε περισσότερα για το αποτέλεσμα της συνεργασίας των Xiu Xiu με τους Larsen και να ακούσετε δύο κομμάτια από αυτήν. Χρειάζεται να σας προτρέψω να σπεύσετε να το προμηθευτείτε (οι πρώτοι 1000 θα λάβουν και ένα επιπλέον cd (περίπου 22 λεπτών) με τις ηχογραφήσεις από τις πρόβες τους) ή θα είναι περιττό;
Τελικά τι μας ωθεί να αγοράσουμε ένα δίσκο; Και πως το περιεχόμενό του γίνεται ελκυστικότερο στον καταναλωτή; Είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι από εμάς διαθέτουν τεράστιες ψηφιακές δισκοθήκες. Και δεν βρίσκω κάτι το μεμπτό σε αυτό, από την στιγμή που οτιδήποτε μου (μας) κεντρίσει την προσοχή το αποκτώ (-ούμε). Τα τελευταία χρόνια προστίθεται επιπλέον υλικό στα cd είτε αυτό πρόκειται για dvd με βίντεο του συγκροτήματος, αποσπάσματα από ηχογραφήσεις, συναυλίες, είτε εναλλακτική συσκευασία και μεγαλύτερο booklet, είτε πρόσβαση σε επιπρόσθετη μουσική, είτε ένα επιπλέον cd με τραγούδια. Συνήθως όλα αυτά δεν εντυπωσιάζουν (πόσες φορές είδατε τα dvd που συνοδεύουν ένα δίσκο; Σπάνια πάνω από δύο φορές). Βέβαια, σε αρκετές περιπτώσεις δεν υπάρχουν ούτε οι στίχοι. Για παράδειγμα στο "23" των αγαπημένων μου Blonde Redhead ακόμα και οι πληροφορίες που αφορούν την παραγωγή είναι γραμμένες πάνω στο cd.
Άραγε πόσοι είναι αυτοί που δεν έχουν ακούσει (αν όχι αποκτήσει το "Sound of silver" των LCD soundsystem); Το "All my friends" είναι το τραγούδι που ανέγνωσαν διαφορετικά οι Franz Ferdinand (κυκλοφορεί ως b-side στο ομώνυμο single) και το τελικό αποτέλεσμα τους δικαιώνει. Η (φωνητική) ερμηνεία του Alex Kapranos αναλαμβάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, οι ενθουσιώδεις κιθάρες ξετρυπώνουν το ρυθμό και πλάθουν μία ξεσηκωτική ατμόσφαιρα, τα πλήκτρα που έχουν ξεθάψει από τα '80s και θυμίζουν The Cure καρφώνονται μονομιάς στο μυαλό σου και σε πιέζουν σε διαρκής περιστροφική κίνηση, ενώ ιδιαίτερη μνεία αξίζει στη παραγωγή του σπουδαίου Erol Alkan. Το μόνο αρνητικό είναι ότι η διάρκειά του είναι μικρότερη από εκείνη του πρωτότυπου. Αν και αυτό το πρόβλημα λύνεται εύκολα πατώντας το repeat.
Ακόμα μία εξαιρετική τραγουδίστρια από τον Καναδά. Εκτός από την Feist, η φωνή της οποίας μοιάζει με εκείνη της Norah Jones, ενίοτε και με της Chan Marsall (αν και ο Wong Kar Wai επέλεξε τις δύο τελευταίες στο "My blueberry nights") η οποία κυκλοφόρησε φέτος το "The reminder", προσθέστε και την Basia Bulat. Με το "Oh my darling" έρχεται να της κλέψει τη δόξα. Πανέμορφες ενορχηστρώσεις, κιθάρες, έγχορδα, μαντολίνο, πιάνο, φλάουτο, ... και γλυκά μελωδική φωνή. Δίσκος που γοητεύει (αν και το εξώφυλλό του, όσο όμορφο και αν είναι το πρόσωπό της, είναι αποκρουστικό. Σίγουρα όχι τόσο όσο του Volta).
Η πορεία είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένη. Ο χορός ξεκινάει με τις εκτελέσεις των νέων τραγουδιών ζωντανά. Πλήθος ηχογραφήσεων από τους παρευρισκόμενους σε αυτές, που όμως δεν καταφέρνουν να ικανοποιήσουν κανέναν. Ακολουθούν συνεντεύξεις από το συγκρότημα, ανακοινώσεις για την επίσημη κυκλοφορία του και το εξώφυλλο του δίσκου. Λίγες μέρες μετά κάποιος ραδιοφωνικός παραγωγός μεταδίδει σε αποκλειστικότητα το single. Οι εφαρμογές για διαδικτυακό rip ετοιμάζονται και η πρώτη γεύση είναι γεγονός. Ελάχιστες φορές χάνονται τα πρώτα δευτερόλεπτα, που διακόπτεται το τραγούδι ή ο σχολιασμός ξεκινάει πριν τελειώσει. Τρεις μέρες μετά, όταν δεν έχει απομείνει κανένας πλέον που να μην το διαθέτει, διαρρέει σε άριστη ποιότητα. Μικρός χαμός. Κάποιοι δεν το προλαβαίνουν, κάποιοι ξεκινούν να σχολιάζουν, κάποιοι παραπονιούνται. Η ταλαιπωρία λαμβάνει συνήθως τέλος σε μερικές ώρες, όταν ολόκληρη η δισκογραφική δουλειά διατίθεται νόμιμα (από τις ίδιες τις δισκογραφικές εταιρείες, έστω και αν εκ των υστέρων διαμαρτύρονται. Εξάλλου, είναι ο καλύτερος τρόπος προώθησης) για προακρόαση (εναλλακτικά download). Συζητήσεις και αντιπαραθέσεις (άλλαξε ο ήχος τους, ξανάρχισαν (ενίοτε και σταμάτησαν) τα ναρκωτικά, κυνηγούν τη ραδιοφωνική επιτυχία, τέτοιους στίχους δεν γράφει ούτε ο Chris Martin, τους παρακολούθησα χθες και έκλαψα τα λεφτά που πλήρωσα, γιατί επέλεξαν το συγκεκριμένο για να αναλάβει την παραγωγή, ο δίσκος της χρονιάς, πόσο θα βαθμολογηθεί από το pitchfork) έπονται.
Η κιθάρα δίνει το σύνθημα με τις ευφορικές μελωδίες της, το πιάνο και το όργανο εναλλάσσονται αχόρταγα και κονταροχτυπιούνται για το ποιο θα μαγνητίσει την προσοχή του ακροατή θυμίζοντας εποχές "Everyone who pretended to like me is gone", η φωνή του Hamilton Leithauser σκαρφαλώνει στις υψηλότερες κλίμακες και γκρεμίζεται εντυπωσιακά, χωρίς καμία γρατσουνιά (εννοώ παραφωνία), τα τύμπανα περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους (μέχρι να φτάσει η ώρα του studio) και σε κάποια σημεία ξεσηκώνονται για να χαρίσουν μικρές απροσδόκητες δονήσεις.
