Χρειάστηκαν να περάσουν λίγα δευτερόλεπτα από τη στιγμή που έφτασα στο Μύλο για να διαπιστώσω ότι η συναυλία είχε αρχίσει. Οι Anairesis βρισκόταν πάνω στην σκηνή και έπλαθαν με τις μουσικές τους ένα κινηματογραφικό περιβάλλον. Σε αυτό συνετέλεσε η κόκκινη κουρτίνα που λειτουργούσε ως φόντο. Τα πλήκτρα (και οι λούπες τους) έδειχναν το δρόμο και τα έγχορδα (το βιολί και το ηλεκτρικό κοντραμπάσο) ακολουθούσαν (όχι γραμμικά αλλά) χαράζοντας δικά τους σχέδια. Ονειρευόμουν ότι έβλεπα τη νέα ταινία ("My blueberry nights") του (μάστορα της σκηνοθεσίας και ποιητή της εικόνας. Αυτό το έχω ξαναγράψει αρκετές φορές) λατρεμένου μου Wong Kar Wai που θα προβληθεί στο φεστιβάλ των Καννών και προσπαθούσα να συνδέσω το αποτέλεσμα που μας χάριζε το τρίο με φανταστικές σκηνές της. Οι κλασικές σπουδές τους έγιναν αντιληπτές και με το τελευταίο τους κομμάτι (πρόλαβα άλλα τρία), όταν αφέθηκαν στον αυτοσχεδιαστικό οίστρο και στον jazz πειραματισμό κέρδισαν τις εντυπώσεις.

Είναι αυτονόητο ότι οι περισσότεροι ήρθαν για να θαυμάσουν το ταλέντο των The Prefabricated quartet. Η δισκογραφική τους κυκλοφορία ("Side the sail") βασίστηκε σε συνθέσεις που ηχογράφησαν για να μεθύσουν (και όχι ντύσουν) μουσικά ταινίες μικρού μήκους και ξεκίνησε να διανέμεται από την Run devil run records πριν δύο μήνες. Με την πρώτη νότα κατάφεραν να λιώσουν τον πάγο (εξάλλου αυτήν την έκφραση χρησιμοποιούν και στο εσώφυλλο με τις πληροφορίες), να πλημμυρίσουν το χώρο με αγνά συναισθήματα και να πλοηγηθούν στις ψυχές μας με συναρπαστικές μανούβρες. Τύμπανα, μπάσο, κιθάρα (ενίοτε με τη χρήση δοξαριού, παραπέμποντας στους Sigur Ros, οι οποίοι φέτος κυκλοφορούν βιβλίο, live dvd, νέο ep, ακουστικό δίσκο), τσέλο, φωνή και σιωπές (χρησιμοποιήθηκαν αριστοτεχνικά. Μου θύμισαν την σπουδαία εμφάνιση των Logh ("North" ο τίτλος της νέας δουλειά τους) τον Απρίλιο του 2004 στο Ξυλουργείο) ήταν τα στοιχεία με τα οποία μαγνήτισαν το ακροατήριο (περίπου 300 άτομα). Δεν ακουγόταν ψίθυρος (σε όλη τη διάρκεια! Εκτός από τα δικά τους κομμάτια, διασκεύασαν το Unfinished sympathy των Massive attack). Μόνο παρατεταμένα χειροκροτήματα μετά το τέλος κάθε τραγουδιού, γεγονός που τους ανάγκασε να παραμείνουν στην σκηνή περισσότερο από ότι είχαν προγραμματίσει. Οι ενορχηστρώσεις ήταν άλλοτε ήρεμες άλλοτε με δυναμικές ανατροπές και ποιητικό θόρυβο. Σαν να έβλεπα τους Do make say think. Και αυτό είναι μεγάλο κομπλιμέντο αν αναλογιστεί κανείς ότι είναι από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Σε κάθε περίπτωση η μουσική τους παιδεία και η φαντασία τους είναι διαβατήρια που ελπίζω να δεχτούν και στο εξωτερικό χωρίς να συναντήσουν σημαντικά προβλήματα στα τελωνεία τους. Απολαύστε ένα δείγμα παρακάτω και τη φωτολεκτική ανταπόκριση του Zpi εδώ.