"Memories (someone we'll never know)"
Κυνόδοντας: Η σύγχρονη κοινωνία και ο θεσμός της οικογένειας μέσα από τον αλληγορικό καθρέφτη του Γιώργου Λάνθιμου. Μία τολμηρά πρωτότυπη ιδέα που σε αιφνιδιάζει με τα σεναριακά και τα σκηνοθετικά της ευρήματα, σε εκθαμβώνει με το υπερρεαλιστικό ύφος και την αισθητική της που ενίοτε θυμίζουν Luis Buñuel και Mikael Haneke και σε καταπλήσσει με τη συμπεριφορά των ηρώων και το αποστειρωμένο περιβάλλον μέσα στο οποίο διαδραματίζεται η δράση. Εξαιρετικό ****
Ραγισμένες αγκαλιές: Μελόδραμα με βάθος και παραπομπές στις ταινίες του Alfred Hitchcock. Παρά τα κάποια κοινά σεναριακά στοιχεία με προηγούμενες δουλειές του, η σκηνοθεσία του Pedro Almodóvar παραμένει εμπνευσμένη, όπως και η ιδέα της ύπαρξης ταινίας μέσα στην ταινία, αλλά και ταινία μέσα από τα στιγμιότυπα των γυρισμάτων. Η Penélope Cruz είναι εκτυφλωτικά έξοχη (χάρμα οφθαλμών), η μουσική του Alberto Iglesias υπέροχη και οι χαρακτήρες αναπτυγμένοι, μέσω των οποίων εκφράζονται πλήθος διαφορετικών συναισθημάτων (αγάπη ως υποχρέωση, ηδονικά μονόπλευρη, εκδικητική αγάπη, έντονα πάθη, απογοητεύσεις, κεραυνοβόλος έρωτας, καταπιεσμένες, ανεκπλήρωτες, κρυμμένες επιθυμίες, ...). ***½
Moon: Γοητευτικά ανατρεπτική ταινία επιστημονικής φαντασίας με ψυχολογικές και υπαρξιακές διαστάσεις, η οποία ελίσσεται πετυχημένα ανάμεσα στο "Solaris" και το "2001: Η οδύσσεια του διαστήματος". Η πλοκή είναι οικοδομημένη αριστοτεχνικά γύρω από τον Sam Rockwell, ο οποίος συγκλονίζει με την ερμηνεία του. Σε καθηλώνει χάρη στα ερωτήματα που πλανώνται, στην κλειστοφοβική της ατμόσφαιρα, την επιδέξια κινηματογράφηση από τον Duncan Jones, τη μουσική επένδυσή της που συνέθεσε ο Clint Mansell και τη φωτογραφία της. ***
Antichrist: Σε κάθε νέα ταινία του Lars von Trier προσδοκάς να παρακολουθήσεις κάτι αισθητικά πρωτοποριακό με πανέξυπνα ευρήματα και ανατρεπτική συλλογιστική. Τα πρώτα λεπτά του Αντίχριστου αφήνουν υποσχέσεις για κάτι σπουδαίο. Περιμένεις ότι θα βρεθείς αντιμέτωπος με ένα υπαρξιακό δράμα δωματίου αντίστοιχο με εκείνα του σπουδαίου Ingmar Bergman. Σιγά σιγά αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι απουσιάζει, το οποίο όμως καλύπτεται από τη χαρισματική σκηνοθεσία, την ατμόσφαιρα (σκοτεινά και τα χρώματα της ταινίας) που δημιουργείται και τις εκκωφαντικές σιωπές των πρωταγωνιστών. Η έλλειψη σεναρίου φανερώνεται όταν αλλάζει η ιστορία και μπλέκεται με τη μεταφυσική. Αποκτά χαρακτηριστικά ταινίας τρόμου, οι σκηνές γίνονται πιο βίαιες, οι αναφορές στη γυναικεία φύση γίνονται υπερβολικά ανυπόφορες. Η σημειολογία δεν είναι εύστοχη και το φινάλε σε εγκαταλείπει με την αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Μονολεκτικά, απογοήτευση. *½
0 Comments »
Δημοσίευση σχολίου