Δυσκολεύομαι να βρω την άκρη του νήματος. Είναι τόσα πολλά τα σημεία από τα οποία μπορεί κανείς να αρχίσει να πλέκει την ιστορία (και το εγκώμιο) των Oxbow που θα χρειαζόταν αρκετές ώρες, ώστε το αποτέλεσμα να είναι ικανοποιητικό. Βέβαια, το ζητούμενο είναι να μην αγνοηθεί η φετινή σπουδαία κυκλοφορία τους με τον τίτλο "The narcotic story". Επομένως, πιάνο και όργανο, έγχορδα (βιολί, τσέλο) και ορχηστρικά στοιχεία δίπλα σε θορυβώδεις κιθάρες, μπάσο και drums. Το ιδανικό soundtrack για τις ιστορίες (έχει γράψει αρκετά βιβλία) του Eugene Robinson. Οι στίχοι και κυρίως η ερμηνεία του είναι ο βασικός άξονας του δίσκου. Κραυγές, απαγγελίες, ψίθυροι, ουρλιαχτά βουτηγμένα στο συναίσθημα (θυμός, απόγνωση, δυσφορία). Με blues επικάλυψη, αναπάντεχα ξεσπάσματα και χαοτική συνοχή. Παρούσες και οι μελωδίες! Συνθέσεις, άλλοτε απλές, άλλοτε βασανιστικές, άλλοτε σύνθετες, άλλοτε εφιαλτικές, πάντα όμως άκρως ενδιαφέρουσες (και όχι μόνο). Μονολεκτικά; Θρίαμβος!.
Με δικά τους λόγια; "It’s quiet and creepy and desperate and successfully broken. Like me when I wrote it." (απόσπασμα από συνέντευξή τους στο CMJ).
Oxbow - A winner every time
Oxbow - She's a find
Oxbow - The geometry of business
Οι Spoon κυκλοφόρησαν φέτος ένα θεσπέσιο κιθαριστικό δίσκο ("Ga ga ga ga ga") με το πιάνο και το μπάσο να βοηθούν, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να μας χαρίζει ακόμα μεγαλύτερες συγκινήσεις, τους υπέροχους στίχους και την πανέμορφη φωνή του Britt Daniel και τις πλούσιες ηχητικές εναλλαγές. Ενδείκνυται για επανειλημμένες ακροάσεις!
Κάπως έτσι θα ξεκινούσε το κείμενο που είχα σκοπό να δημοσιεύσω πριν από μήνες (3 για την ακρίβεια). Τουλάχιστον, είχα αναφέρει πόσο με ενθουσίασε! Καταραμένη αναβλητικότητα. Ακόμα μία παράλειψή μου είναι ότι δεν έχω μοιραστεί τραγούδια από δύο αξιόλογα (και όχι μόνο) soundtrack.
Οι Band of horses συνέθεσαν τα νέα τους τραγούδια χρησιμοποιώντας αριστοτεχνικά την έξοχη φωνή του Ben Bridwell, ακολουθώντας πιστά την παραδοσιακή συνταγή επιτυχίας των My morning jacket, ξεθάβοντας από τις ντουλάπες τους τα cowboyικα καπέλα τους και εμπλουτίζοντας τον ήχο τους με περισσότερα country στοιχεία, πλήκτρα και παλαμάκια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εξόρισαν την κιθαριστική ένταση. Οι πρώτες ακροάσεις είναι (συγκρατημένα) θετικές.
.
Μελαγχολικά εύθραυστες συνθέσεις με πλούσιες ενορχηστρώσεις και ηλεκτρονικές παρεμβολές, μελωδίες απόκοσμης, ονειρώδους ομορφιάς με τα φωνητικά των τριών χορωδιών να προσθέτουν τόνους μαγικής ατμόσφαιρας και αποστομωτικά άψογη, για ακόμα μία φορά συσκευασία (το artwork είναι παρόμοιο με εκείνο του θαυμάσιου ΕΡ "Under giant trees"). Τα λόγια αδυνατούν να περιγράψουν τις συγκινήσεις που χαρίζει (απλόχερα) ο νέος δίσκος ("Parades") των Δανών Efterklang. Η επένδυση (τουλάχιστον προσωπικού χρόνου) που κάθε μουσικόφιλος οφείλει να πράξει.
Δυσκολεύομαι να βρω την άκρη του νήματος. Είναι τόσα πολλά τα σημεία από τα οποία μπορεί κανείς να αρχίσει να πλέκει την ιστορία (και το εγκώμιο) των Oxbow που θα χρειαζόταν αρκετές ώρες, ώστε το αποτέλεσμα να είναι ικανοποιητικό. Βέβαια, το ζητούμενο είναι να μην αγνοηθεί η φετινή σπουδαία κυκλοφορία τους με τον τίτλο "The narcotic story". Επομένως, πιάνο και όργανο, έγχορδα (βιολί, τσέλο) και ορχηστρικά στοιχεία δίπλα σε θορυβώδεις κιθάρες, μπάσο και drums. Το ιδανικό soundtrack για τις ιστορίες (έχει γράψει αρκετά βιβλία) του Eugene Robinson. Οι στίχοι και κυρίως η ερμηνεία του είναι ο βασικός άξονας του δίσκου. Κραυγές, απαγγελίες, ψίθυροι, ουρλιαχτά βουτηγμένα στο συναίσθημα (θυμός, απόγνωση, δυσφορία). Με blues επικάλυψη, αναπάντεχα ξεσπάσματα και χαοτική συνοχή. Παρούσες και οι μελωδίες! Συνθέσεις, άλλοτε απλές, άλλοτε βασανιστικές, άλλοτε σύνθετες, άλλοτε εφιαλτικές, πάντα όμως άκρως ενδιαφέρουσες (και όχι μόνο). Μονολεκτικά; Θρίαμβος!
Με δικά τους λόγια; "It’s quiet and creepy and desperate and successfully broken. Like me when I wrote it." (απόσπασμα από συνέντευξή τους στο CMJ).
