"I'm not in this movie... anymore"

Εκτροχιασμός από τις ράγες της ζωής και απώλεια ενός αντικειμενικού κριτικού. Ο άνθρωπος που το όνομά του αποτέλεσε όρο συνώνυμο με ένα περιοδικό (για μένα σίγουρα), που τα τελευταία 6 (τουλάχιστον) χρόνια διάβαζα τα κείμενά του (έστω και αν κάποιες φορές δε συμφωνούσα), που κάθε Πέμπτη (και παλιότερα τις Παρασκευές) ήταν ο λόγος που η μέρα μου ξεκινούσε με επίσκεψη στις ηλεκτρονικές σελίδες του Αθηνοράματος, που δίδαξε κινηματογράφο μέσα από βιβλία αφιερώματα σε σημαντικά πρόσωπα, που οι σε βάθος γνώσεις με το αντικείμενο ενασχόλησής του ήταν αμέτρητες, που λάτρευε το σινεμά και το αποδείκνυε με κάθε ευκαιρία, ... αποχαιρέτησε τη ζωή. Ο λόγος για τον Μπάμπη Ακτσόγλου! Η ανάγνωση της δυσάρεστης είδησης με συγκίνησε (Ναι. Δεν ντρέπομαι. Δάκρυσα και ας μην τον συνάντησα ποτέ). Ένιωσα σαν να έχασα κάποιον πολύ κοντινό μου άνθρωπο. Δεν ήθελα να το πιστέψω και συνεχίζω να μη θέλω. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει η δυνατότητα να γυριστεί ξανά η τελευταία σκηνή. Το έργο του ήταν σπουδαίο (σκέτη απόλαυση), το τέλος όμως ξαφνικό. Δεν έπρεπε να τελειώσει, όχι τόσο σύντομα. Τα λόγια είναι πλέον περιττά. Η προσωπικότητά του αιχμαλωτίστηκε στην καρδιά μου. Κάθε φορά που θα μαγεύομαι από τις ταινίες του Hitchcock και του Bergman (πρόσφατα επιμελήθηκε τις επανεκδόσεις τους) θα νιώθω την αύρα του παρούσα.

Και για αντίο ένα τραγούδι από το υποτιμημένο αριστούργημα ("Neon golden") των The Notwist.


in: ,