"Και ξαφνικά ξυπνώ μέσα σε μια παλιά φωτογραφία, όλα έχουν μείνει ίδια, όπως ήταν τότε..."

Η είδηση της επανασύνδεσης των Ονειροπαγίδα ανέσυρε ευχάριστες αναμνήσεις από τα ντουλάπια της μνήμης και αναζωπύρωσε τον ενθουσιασμό μας. Αισθάνθηκα και πάλι σαν παιδάκι που περιμένει με ανυπομονησία να ανοίξει το Χριστουγεννιάτικο δώρο του.

Η πρώτη μας συνάντηση (μέσω μιας συλλογής της Lazy dog Records που συνόδευε το περιοδικό Ποπ+Ροκ και περιείχε δύο επιπλέον τραγούδια από δύο σπουδαία συγκροτήματα (δε χρειάζεται να αναφέρω καν τα ονόματα) που ηχογραφούσαν τότε για την Studio II) ήταν καθοριστική. Η ακρόαση του "Κάθε πρωί" είχε ως αποτέλεσμα έναν κεραυνοβόλο έρωτα. Λίγες μέρες μετά είχα αποκτήσει το θαυμάσιο δίσκο τους ("Aσημένια μέρα") και είχα εντάξει στην καθημερινότητά μου μία τουλάχιστον είσοδό του στο cd player. Η έμπνευση ξεχείλιζε. Το ίδιο και οι κιθαριστικές pop μελωδίες, η ένταση, οι ηχητικές παραμορφώσεις, οι trip hop ρυθμοί, τα υπέροχα φωνητικά της Παυλίνας και πίσω από την κονσόλα, τα samples, τις ενορχηστρώσεις και τις ηλεκτρονικές πινελιές ο (μοναδικός) Coti K. (τον οποίο θα έπρεπε να είχαν επιλέξει τα Διάφανα Κρίνα για την παραγωγή του "Κι αγάπη πάλι θα καλεί").


Η συνέχεια ήταν ακόμα πιο λαμπρή. Ένα χρόνο μετά, ξεφυλλίζοντας το ΔΙΦΩΝΟ αντικρύζω στις δισκοκριτικές ένα εξώφυλλο να αναγράφει Ονειροπαγίδα και "Μικρά μυστικά". Για μερικές εβδομάδες περιφερόμουν από δισκοπωλείο σε δισκοπωλείο προκειμένου να το βρω. Οι απαντήσεις γνωστές. "Ποιο από τα δύο είναι το όνομα του συγκροτήματος;", "Δυστυχώς, μόλις μας τελείωσε (Αποκλείεται, σκεφτόμουν. Δε θα ήταν πιο εύκολο να μου πουν ότι δεν το έχουν, από το να ψεύδονται)", "Μην ανησυχείς. Μπορείς να αγοράσεις το νέο δίσκο του Β. Παπακωνσταντίνου", "Το έχουμε παραγγείλει, αλλά δε μας έχει έρθει ακόμα",... . Ωστόσο, η αναμονή άξιζε (με δεδομένο ότι περιείχε το αριστουργηματικό "Μποσανόβα" και συμμετείχε (στο "Θυμάμαι τη μέρα") ο Τάσος Παπαστάμου των Closer). Και πάλι δεν ήξερα τι να πρωτοξεχωρίσω. Η αγάπη έγινε λατρεία. Εποχές που poster απο εμφανίσεις τους κοσμούσαν τους τοίχους του δωματίου μου.



Στην τρίτη τους δισκογραφική δουλειά ("Μελόντικα"), στη Warner πλέον, η Σόνια Χαραλαμπίδου (παρ' όλο που διέθετε μουσική παιδεία, απουσίαζε η μαγεία από τις ερμηνευτικές της ικανότητες (αν και όπως αποδείχθηκε ζωντανά, όσο περνούσε ο καιρός βελτιωνόταν)) είχε αντικαταστήσει την Παυλίνα, ενώ οι pop ηλιαχτίδες στις συνθέσεις ήταν πιο φωτεινές (αν και δε με κέρδισαν ολοκληρωτικά).
Η συναυλία τους, μετά από οχτώ χρόνια απουσίας, στο Gagarin 205 Live Music Space, την Παρασκευή 20 Μαρτίου επιβεβαίωσε τη νέα αρχή. Σύμφωνα με τους ίδιους: "Νιώθουμε ακόμη διψασμένοι και πολύ ενθουσιασμένοι με την προοπτική να ηχογραφήσουμε ξανά μαζί και να επιστρέψουμε στη σκηνή."

in: , , ,